Είναι μια μάλλον αποκλειστική ελληνική «πατέντα» που με συναρπάζει. Και την αποκαλώ ελληνική, γιατί δεν έτυχε να την πετύχω πουθενά αλλού μέχρι στιγμής. Ίσως όμως αυτό να μην ισχύει μόνο για μένα.
Συνήθως δεν την πιάνει το μάτι μας. Με το μυαλό μόνιμα στον τελικό προορισμό, εστιάζει στον δρόμο όσο κρατάς το τιμόνι. Αν είσαι στη θέση του συνοδηγού, το μάτι συνήθως χαζεύει ερήμην του τα ατελείωτα πράσινα τοπία και τα σπαρμένα με κριθάρι και βαμβάκι τοπία. Κι όμως είναι εκεί, πάνω στο δρόμο, δίπλα μας.
Μου θυμίζουν μια παλιότερη εποχή, τότε που η πιο προσβάσιμη διαφήμιση του δρόμου, ήταν πάνω σε τοίχους και μάντρες που πετύχαινες στις παλιές εθνικές οδούς, κι αυτές που πλέον ονομάζονται επαρχιακές, μαζί με διάφορα συνθήματα. Μακριά από τους πλέον μοντέρνους κεντρικούς οδικούς άξονες και τα διόδια.
Βγαίνοντας από την εθνική, με το που μπαίνεις στον δρόμο για Αγιά, για παράδειγμα, κατακλύζεσαι από αυτήν την ρετρό αισθητική, τα έντονα μπλε του κοβαλτίου και την καρμίνης που ζωγραφίστηκαν απλά, με χοντρά πινέλα και χωρίς πολλά στολίδια πάνω στους βαμμένους λευκούς τσιμεντόλιθους. Συνήθως όλες αυτές οι διαφημίσεις περνούν απαρατήρητες. Πιθανότατα επειδή δεν έχουν σχέση με τις μεγάλες φίρμες, το μοντέρνο μάρκετινγκ και τα πολυκαταστήματα πολυεθνικών.
Έχουν όμως ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όχι αναγκαία αισθητικό, αν και τα γράμματά τους θυμίζουν έντονα ασκήσεις καλλιγραφίας προηγούμενων δεκαετιών. Και ίσως γι’ αυτό να φταίει η έλλειψη της εικόνας του πραγματικού, του τελικού προϊόντος.
Είναι ένα κάπως ιστορικό αν το καλοσκεφτείς.
Είναι στις στάσεις των παλιών λεωφορείων, εκεί που καταλαβαίνεις ότι κάποτε υπήρχε έντονο το στοιχείο της ζωής, ενώ στο σήμερα έχεις την αίσθηση της εγκατάλειψης. Εκεί που εύκολα έρχονται στο μυαλό σου εικόνες ανθρώπων που περιμένουν το μοναδικό μέσο μεταφοράς σε μια λευκή, κλειστή στάση, που δεν έχει τίποτα από το μοντέρνο ευάερο και ευήλιο ντιζάιν.
Είναι στις παλιές, σχεδόν κατεδαφισμένες από την μανία της φύσης στάνες, εκεί που πλέον δεν βλέπεις ζώα.
Είναι πάνω στα παλιά πολυβολεία, που η ανάγκη να πολεμήσεις για να προστατεύσεις τους δικού σου και να διώξεις το κακό ριζώθηκε βαθιά
Και είναι σχεδόν πάντα ένα όνομα, αφού αυτό από μόνο του ήταν συνώνυμο της ποιότητας, εγγύηση αυτού που πληρώνεις και απόδειξη της παλιάς, καλής, τοπικής παραγωγής.
Είναι ονόματα ελληνικά, και σπανιότερα εξευρωπαϊσμένα, που σου υπενθυμίζουν ότι κάποιος πάντα είχε το βλέμμα του στραμμένο προς τα έξω.
Είναι αυτή η πινελιά που σε ξυπνάει από τον λήθαργο της μεγάλης πόλης και σε καλωσορίζει στην εξοχή.
Είναι αυτές οι ρετρό διαφημίσεις που γράφουν την ιστορία τους πάνω στον δρόμο. Σαν ανεξίτηλο κραγιόν που έχει βάψει λευκό ύφασμα.
*Φωτογραφίες: Στέλιος Ματσάγγος