Αυτή η εφεύρεση, που θα γίνει γρήγορα κοινωνικό φαινόμενο, προέρχεται από την Ιαπωνία.
…
Το καραόκε που σημαίνει «απούσα ορχήστρα» υπάρχει από το 1972 και ήταν ιδέα του Daisike Inoué σε ένα μπαρ του Κόμπι. Τα μπαρ με ορχήστρα και τραγουδιστές στην χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου ήταν μία παράδοση που ερχόταν από την εποχή της αμερικανικής κυριαρχίας. Με τον καιρό οι επαγγελματίες τραγουδιστές άρχισαν να αντικαθίστανται από ερασιτέχνες για οικονομικούς λόγους. Προοδευτικά το ίδιο έγινε και με τις ίδιες τις ορχήστρες οι οποίες άρχισαν να αντικαθίστανται προοδευτικά από κασετόφωνα και πικάπ. Οι τραγουδιστές τραγουδούσαν έχοντας τα λόγια γραμμένα σε ένα χαρτί και την θέση τους έπαιρνε όποιος ήθελε από το κοινό.
Με την τεχνολογική εξέλιξη και την εμφάνιση του λέιζερ το 1982 έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε σε μία οθόνη εικόνα, μουσική και στίχους να εμφανίζονται την ίδια στιγμή και η επιτυχία είναι άμεση και τεράστια. Οι συνθήκες για να κάνει κανείς καραόκε είναι πια άψογες και αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός μπαρ και εστιατορίων που έχουν τις απαραίτητες εγκαταστάσεις. Πάνω από 420.000 στην Ιαπωνία.
Ένας Γιαπωνέζος στους δύο συμμετέχει τακτικά σε καραόκε .
Στην Ευρώπη, η μόδα του καραόκε άρχισε δειλά στο τέλος της δεκαετίας του ΄70. Ποτέ όμως δεν πήρε τις διαστάσεις που παρατηρούνται στην Ιαπωνία η σε άλλες ασιατικές χώρες.