Ο Τζων Στάινμπεκ γράφει κάπου ότι «πολλά ταξίδια συνεχίζονται για πολύ καιρό αφότου έχει σταματήσει η κίνηση στον χρόνο και στον χώρο».
Είναι ακριβώς η περίπτωση του ταξιδιού για το οποίο καλούμαι να γράψω και να το περιγράψω μέσα σε λίγες γραμμές. Ένα ταξίδι με το «βαρύ» φορτίο της έντονης νεανικής επιθυμίας να βρεθώ στην άκρη της γης. Μια επιθυμία και ένα φανταστικό ταξίδι που ξεκίνησε μέσα από τις σελίδες του Μπόρχες και του Σεπουλβεδα με μουσικό χαλί τις νότες του Κάρλος Γαρδέλ και του Άστορ Πιατσόλα…
Έτσι λοιπόν μετά από ένα πολύωρο ταξίδι βρέθηκα σε γεωγραφικό μήκος και πλάτος που όριζε ένα εντελώς διαφορετικό χωροχρόνο.
Το Buenos Aires, από ψηλά έμοιαζε να ανοίγει την φωτεινή του αγκαλιά, καθώς έφτασα βράδυ, για να υποδεχθεί μόνο εμένα.
Η παραμονή μου στην πόλη των ανέμων δεν θα μας απασχολήσει μέσα σ’ αυτές τις γραμμές. Φτάνω έτσι με ένα χρονικό άλμα στο πρωινό που εγκαταλείπω, προς το παρόν, την πρωτεύουσα με προορισμό κυριολεκτικά την άκρη του κόσμου.
Η πτήση μετά από τρεισήμισι ώρες έμοιαζε να φτάνει στο τέλος της. Οι Άνδεις τμήμα της τεράστιας Αμερικανικής Κορδιλέρα, έφταναν στο νοτιότερο άκρο της Αμερικανικής ηπείρου σε ένα συνεχές ερωτικό παιχνίδι με το χιόνι και τα σύννεφα που αγκαλιάζουν τις βουνοκορφές. Για μια ακόμα φορά η τέχνη ακολουθεί ασθμαίνοντας την φύση…
Το αεροπλάνο των Αργεντίνικων αερογραμμών τροχοδρομούσε στο αεροδρόμιο της Οσουαία(Ushuaia).
Η έκρηξη χαράς και ικανοποίησης έφτασε στις παρυφές του ερωτικού παροξυσμού. Συγχωρήστε την υπερβολή μου, αλλά μέσω αυτής προσπαθώ να εκφράσω την συναισθηματική μου ευφροσύνη.
Η πολύχρονη πρωτεύουσα της Γης του Πυρος (Tierre del Fuego) των 65,000 κατοίκων απλώνεται στις ακτές ενός κόλπου στο Beagle Channel. Περιτριγυρισμένη από ορεινούς όγκους των Άνδεων, που μοιάζουν σαν τεράστια χιονισμένα κάρβουνα, φτάνουν μέχρι εκεί που συναντώνται οι ωκεανοί.
Κατά την διάρκεια της μέρας η θερμοκρασία ήταν σχετικά «υψηλή» και αυτό βοηθούσε στις δραστηριότητες. Είμαστε στα μέσα της Άνοιξης. Ο μήνας είναι Οκτώβριος. Το βράδυ η θερμοκρασία έπεφτε κάθετα.
Στις λίγες μέρες της παραμονής μου έκανα μια ημερήσια «εκδρομή» στο Εθνικό Πάρκο όπου τελειώνει ο Παναμερικανικός Αυτοκινητόδρομος. Ο μεγαλύτερος δρόμος στον κόσμο που ξεκινάει από την Αλάσκα και τελειώνει στο νοτιότερο άκρο της Λατινικής Αμερικής.
Η επόμενη μέρα με βρήκε από νωρίς το πρωί στο λιμάνι να περιμένω με ανυπομονησία να επιβιβαστώ στο πλοίο για μια πολύ μεγάλη διαδρομή στο Beagle Channel. To πλοίο μας οδήγησε σε μια σειρά από νησάκια, κυριολεκτικά ο παράδεισος της φώκιας και του πιγκουΐνου. Με την επιστροφή, το βραδάκι, άρχισε να χιονίζει. Η τελευταία μέρα στην πόλη ήταν αφιερωμένη σε πολύ μεγάλους περιπάτους αλλά και στην προετοιμασία για την συνέχιση του ταξιδιού στην Αργεντινή πλευρά της Παταγονίας.
Εδώ οφείλω να δώσω μια χρηστική πληροφορία για όλες/όλους που θέλουν να κάνουν το αντίστοιχο ταξίδι…
Ο αρχικός, λάθος, σχεδιασμός προέβλεπε ενοικίαση αυτοκινήτου για να μπορέσω να κάνω ένα road trip μέχρι την πόλη El Calafate. Οι γραφειοκρατικές διαδικασίες για ενοικίαση οχήματος είναι ιδιαίτερα χρονοβόρες και ο λόγος είναι ότι από την Γη του Πυρός προς την υπόλοιπη αργεντινική επικράτεια περνάς από χιλιανικό έδαφος. Όπως κι’ αν έχει, καλό είναι όλες αυτές οι διαδικασίες να γίνουν στο Β.Α ή να δρομολογηθούν από την πρώτη στιγμή της άφιξης στην Οσουάια. Εγώ ανακλάστηκα λόγω χρονικής πίεσης να συνεχίσω με λεωφορείο. Δεν με ενόχλησε, αλλά δεν ήταν το αρχικό πλάνο.
Ξημερώματα γύρω στις 6 και με πολύ κρύο πήρα το λεωφορείο . Το τοπίο ήταν μια σύνθεση στέπας, ορεινών όγκων, λιμνών λάλα και πολλών χιλιομέτρων πορεία δίπλα σε αγωγούς πετρελαίου.
Οι διαδικασίες ελέγχου στα σύνορα με την Χιλή ήταν σύντομες. Γύρω στο μεσημέρι βρισκόμουν στα στενά του Μαγγελάνου. Στο μυαλό μου τα στενά είχαν μυθικές διατάσεις. Ιστορίες εξερευνητών, περιηγητών, τυχοδιωκτών αλλά και λευκών αποικιοκρατών που χορεύαν με φρενήρη ρυθμό… Ο παγωμένος αέρας είχα την αίσθηση ότι ερχόταν ταυτόχρονα τόσο από τον Ατλαντικό, όσο και από τον Ειρηνικό. Ο διάπλους των στενών με την «παντόφλα» είχε διαρκεί περίπου 30’. Τα τοπία της Παταγονίας εναλλάσσονταν έξω από το παράθυρο του λεωφορείου. Δεν κατάλαβα πότε με πήρε ο ύπνος… Ξύπνησα πλέον όταν αργά το βράδυ έφτασα στην πόλη El Calafate. Η πόλη, θα έλεγε κανείς ότι κτίστηκε αποκλειστικά για υποδεχθεί τουρίστες, «ψαγμένους» ταξιδιώτες, εραστές των χειμερινών σπορ αλλά και των εξτρίμ σπορ… Η πόλη βρίσκεται δίπλα από το Εθνικό Πάρκο των Παγετώνων με τον παγκοσμίως γνωστό Perito Moreno, τον μεγαλύτερο παγετώνα σε γλυκό νερό. Η πόλη δεν θα ξέλεγα ότι έχει κάτι το ελκυστικό. Μαγευτικό είναι σαφώς το πέριξ τοπίο αλλά η πόλη είναι μάλλον αδιάφορη. Γεμάτη γραφεία οργάνωσης ταξιδιών στους Παγετώνες της Λίμνης Argentino, εστιατόρια, καφέ και καταστήματα ενοικίασης και αγοράς ειδών χειμερινών σπορ.
Η ημερήσια βόλτα με ειδικά πλοία στην λίμνη Argentino με αποκορύφωμα την επίσκεψη στον παγετώνα Perito Moreno ήταν αυτή που μ’ έκανε να φαντάζομαι ότι η στοματική μου κοιλότητα ήταν ικανή μόνο για να βγάζει επιφωνήματα. Ο παγετώνας «ζωντανός» και σε πλήρη κίνηση. Από τα σπλάχνα του έβγαινε μια συνεχής βοή ενώ επίσης τεράστια κομμάτια πάγου αποκόπτονταν και έπεφταν στην αγκαλιά της λίμνης προκαλώντας ένα τεράστιο πάταγο κάτι σαν έκρηξη.
Είχα κανονίσει για τις επόμενες μέρες να επισκεφτώ μια estancia-ράντζο και να πάρω μια μικρή γεύση από την ζωή των περίφημων gauchos. Εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι αυτές οι επισκέψεις εντάσσονται στην περίφημη τουριστική βιομηχανία. Η estancia βρίσκεται μέσα στο Εθνικό Πάρκο των Παγετώνων σε μια πολύ όμορφη τοποθεσία περίπου στα 60km από την El Calafate.
Όλες οι δραστηριότητες των gauchos θα έλεγες ότι είναι τυποποιημένες και ακολουθούν ένα πρωτόκολλο για την ικανοποίηση των επισκεπτών. Η αίσθηση μου ήταν γεμάτη αντιθέσεις. Ικανοποίηση αλλά και ταυτόχρονη δυσφορία για το κονσερβοποιημένο προϊόν.
Για το τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στους ανθρώπους. Ευγενικοί, προσηνείς και εξυπηρετικοί με φιλική διάθεση απέναντι στους φακούς μου. Εντυπωσιάστηκα από τις γνώσεις τους για την Ελλάδα και δεν εννοώ μόνο ιστορικέ. Θα ήθελα εδώ να πω ότι η μέγιστη πλειοψηφία είναι λευκοί . Από τους αυτόχθονες επιβίωσαν πολλοί λίγοι. Σ’ αυτή την γωνιά της γης έγινε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των αποικιοκρατών…