Ακόμα και στον πιο οργανωμένο και τακτοποιημένο κόσμο που έχει φανταστεί κανείς, στον “Θαυμαστό Νέο Κόσμο” του Άλντους Χάξλεϋ, είχε αφεθεί ένας Προστατευόμενος Δρυμός Αγρίων, όπου οι άνθρωποι συνέχιζαν να ζουν με το φυσικό τρόπο και όχι με τον ακραία τεχνολογικά πολιτισμένο τρόπο ενός σχετικά μακρινού μέλλοντος.
«560.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, που διαιρούνται σε τέσσερις Υπο-Δρυμούς• ο καθένας τους περιβάλλεται από φράχτη που διαρρέεται από ρεύμα υψηλής τάσης […] Η επαφή με το φράχτη συνεπάγεται ακαριαίο θάνατο. Κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει από έναν Προστατευόμενο Δρυμό για Άγριους».
Ακόμα κι ο πιο απόλυτος κρατικός μηχανισμός, λοιπόν, είτε σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης, είτε σαν αξιοθέατο της εξέλιξης του πολιτισμού, κρατάει κάποιες νησίδες αναρχίας ή φυσικής ζωής. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι κάθε λογής δικτάτορες και δικτατορίσκοι, αντίθετα από τους οπαδούς τους, οι οποίοι διψάνε για τάξη (που μυρίζει ανθρώπινο κρέας, όπως θα έλεγε ο Ελύτης) και οι οποίοι, κάθε φορά που ο κρατικός μηχανισμός καταστρέφει μια τέτοια νησίδα προς επίδειξη της δύναμής του ή αντιπερισπασμό της προσοχής από σκάνδαλα, χειροκροτούν την πάταξη της παρανομίας.
Το ενδιαφέρον είναι, τι σκέφτεται αυτός ο “τακτοποιημένος άνθρωπος” όταν οι δυνάμεις της τάξεως κατευθύνονται ξαφνικά και ηλιθιωδώς σε έναν εκπαιδευτικό οργανισμό, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν πρότυπο της τάξεως και της ηθικής;
Θα καταλάβει ότι αυτό που τα ΜΜΕ του παρουσιάζουν ως κέντρον ανομίας και παρανομίας, μπορεί τελικά και να μην είναι έτσι; Ότι μπορεί κάλλιστα να είναι και μια υγιής κοινωνική δομή που θέλει να λειτουργήσει ανεξάρτητα;
Τώρα που βλέπει τον παραλογισμό μπροστά στα μάτια του, με θύματα τα παιδιά του, θα σκεφτεί την επόμενη φορά;
Θα το ψάξει;