(3 λεπτά διάβασμα)
Είχα το μοναδικό προνόμιο να εξασφαλίσω μια αποκλειστική συνέντευξη -φέης του φέης- με τον Πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Βλαδίμηρο Βλαδιμίροβιτς Πούτιν. Τον γνωστό. Ως ο μοναδικός δυτικός δημιοσιογράφος και κόλουμνιστ που κατάφερε κάτι τέτοιο νιώθω βαθιά ντροπή, αλλά θα το ξεπεράσω. Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση από τη συνάντηση μας; Οτι ήταν κοντοστούπης, οτι φορούσε μια “Μπρουτ” άφτερ σέηβ κολόνια και οτι ήξερε άπταιστα ελληνικά. Μια μεγάλη ιστορική συνέντευξη. Σας την μεταφέρω αυτούσια:
– Κύριε Πούτιν καλημέρα. Ευχαριστούμε που δεχθήκατε την πρόσκληση μας. Σπασίμπα!
– Κύριε Τσάχοβιτς καλημέρα. Παρακαλώ. Χαρά μου.
– Αν και δεν είναι ακριβώς αυτό τ’ ονομά μου, αλλά τέλος πάντων. . Ξεκινάω με την πρώτη ερωτησούλα. Είστε έτοιμος; Θα είναι δύσκολη!
– (Χαμογελάει) Ναι! Είμαι έτοιμος.
– Τότε λοιπόν… ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα.
– Α! Το ροζουλί.
– Αγαπημένο φαγητό;
– Μπλίνις με κότατζ τσίζ και το αρνάκι στιφάδο!
– Ναι… αλλά μου είπες δύο φαγητά… Από τα δύο ποιο είναι πιο πολύ το αγαπημένο σου;
– Και τα δυο!
– Α, κύριε Βλαδίμηρε, μην κλέβετε. Ένα θέλω!
– Άντε καλά… Το στιφάδο!
(Από κάπου στο βάθος η γραμματέας μου, μου κάνει νόημα. Με ειδοποιεί ότι έχουμε ακόμα στη διάθεση μας μόνο 2 λεπτά χρόνο. Ξεκινάει το ματς της ΑΕΛ στην Ηγουμενίτσα.)
– Μμμ… αγαπημένη ταινία;
– Α! Το Τρελό Γουικέντ Στου Μπέρνι και το Λίκουιντ Σκάι του Σλάβα Τσούκερμαν.
– Έλα ρε! Κι εμένα μ’ άρεσε αυτή!
– Ναι ναι… είναι καλή!
– Άλλη δύσκολη ερώτηση. Τι ζώδιο είστε;
– Ζυγός!
– Ζυγάκι ε;
– Ναι… είμαστε ευαίσθητα τα ζυγάκια…
– Ναι… σίγουρα… (Το λέω πολύ ειρωνικά για να τον θίξω) Τελευταία ερωτησούλα, Βλαδίμηρε, μη σε κρατώ, έχεις και δουλειές… Γιατί ρε καριόλη σκοτώνεις κόσμο;
– (Ενοχλημένος) Τι εννοείτε κύριε;
– Άσε ρε τα κύριε τώρα… γιατί σκοτώνεις κόσμο; (Βλέπω κινητικότητα πίσω από τα μικρόφωνα. Οι σωματοφύλακες του μιλάνε στην ενδοσυνεννόηση. Μπαίνουν άλλοι δύο στην αίθουσα από το γραφείο του
– Λοιπόν… (Μου μοιάζει να έχει κοκκινήσει από θυμό. Μήπως -ρωτώ από μέσα μου- ξεπέρασα κάποια όρια; Μήπως παραβίασα κάποιους άγραφους δημοσιογραφικούς καλούς τρόπους; Μήπως προκαλώ διπλωματικό επεισόδιο; Μήπως…)
– …
– Συγγνώμη μπρο δεν άκουσα τι είπες… μιλούσα από μέσα μου.
– Λέω… ότι δεν σκοτώνουμε κόσμο… απελευθερώνουμε… περιοχές που ανήκουν στη Μητέρα Ρωσία… με μια Ειδική Επιχείρηση…
– (Τον κόβω απότομα) Καλά, είσαι μαλάκας; Μας δουλεύεις; Πας καλά ρε;
– … (Δείχνει έκπληκτος. Δεν λέει κάτι αλλά νομίζω κάτι θέλει να πει. Ένας σωματοφύλακας, σωστό βουβάλι, τον βλέπω να πιάνει το περίστροφο του)
-Τέλος πάντων… μα δε σε κόβει ρε φίλε… μαλακία… λοιπόν… τελευταία ερώτηση γιατί έχουμε και το ματς… (Είμαι εμφανώς εκνευρισμένος). Αν μπορούσες να έχεις μια σούπερ δύναμη… ας πούμε να μπορείς να γίνεις αόρατος, ας πούμε, ή κάτι τέτοιο… τί θα διάλεγες;
– (Πιο ήρεμος) Καλή ερώτηση… Αφήστε με να το σκεφτώ…
– Πρόεδρε, γρήγορα όμως γιατί έχουμε και το ματς.
– Με ποιον παίζετε;
– Με τον Θεσπρωτό.
– Ποιος είναι αυτός;
– Άστα αυτά τώρα… Πες για τη σούπερ δύναμη, να τελειώνουμε.
– Να είμαι αόρατος!
– Άλλο! Το είπα εγώ αυτό.
– Τότε…
(Μου κάνουν νόημα ότι το μάτς ξεκίνησε)
– Κύριε Πούτιν, ευχαριστώ για το χρόνο σας.
– Κι εγώ σας ευχαριστώ! (Είπε και έβγαλε μια σαντουιτσάρα από τη τσέπη του σακακιού του)
– Με τι είναι; (Ρώτησα -και καλά- αδιάφορα. Με είχε κόψει η λόρδα. Πεινούσα. Μ’ είχαν τρατάρει ένα εργολάβο αμυγδαλωτό στον προθάλαμο του Προεδρικού Μεγάρου αλλά φοβήθηκα να το πάρω μην τυχόν ήταν με γέμιση πλουτωνίου)
– Χαμόν Ισπανίας.
– Να πάρω μια δαγκωνιά;
– (Αμήχανος) Εε… ξέρετε… δεν συνηθίζω να μοιράζομαι το φαγητό μου…
– (Του το άρπαξα) Πολύσπορο είναι;
– Ε… ναι.
– (Μπουκωμένος:) Φίλους έχεις; Για καμιά μπιρίτσα με φιλαράκια ας πούμε, πας; Στο μουντιάλ με ποιον είσαι;
– Να γυρνάω το χρόνο πίσω!
– Τι; (Ρώτησα, σουφρώνοντας από απορία τα φρύδια μου)
– Αυτή θα ‘θελα να έχω σούπερ δύναμη… Να γυρνάω το χρόνο πίσω!
– Μπρο έτσι πως τα ‘κανες… Μόνο αυτό θα σ’ έσωζε… Καλό το σαντουιτσάκι… Με ντιζόν είναι;
– Ναι… καλή ε;
– (Δεν λέω τίποτα. . Μασουλάω αργά. Αντρικά. Τον κοιτώ βαθιά στα ψυχρά του ρωσικά μάτια. Καταπίνω και του λέω:) Είσαι πολύ γυμνασμένο αγόρι… Είσαι πολύ σέξυ αγόρι… Ντούκι! Το ξέρεις;
– Ευχαριστώ… (Αναψοκοκκινισμένος από την φιλοφρόνηση σαν μαθητούδι) Μου το έχουν ξαναπεί!
– Ναι ε;… Τι να πω ρε φίλε… (Το λέω πολύ αηδιασμένος) Τέλος πάντων… Αυτά!
– Να είστε καλά! (Σηκώθηκε από την πολυθρονάρα του και μου πρότεινε το χέρι του για χειραψία)
Δεν το ‘δωσα. Είχα πασαλειφτεί με τη μουστάρδα. Έκανα ένα νεύμα σαν αποχαιρετισμού, ας πούμε, και είπα καπίνοντας την τελευταία μπουκιά:
-Κάλεσε μου ενα ταξάκι..
Έβγαλε το κινητό του, ένα παμπάλαιο Νόκια, πληκτρολόγησε κάποια κρύα ρώσικα νούμερα, και ακούμπησε το τηλεφωνάκι του στο ψυχρό ρωσικό του αυτί. “Ραδιοταξί Μόσχας.. Παρακαλώ περιμένετε.” Σήκωσε το ψυχρό ρωσικό βλέμα του προς την αφεντιά μου και είπε απολογητικά:
“Είμαι στην αναμονή”