Το Κάιρο είναι ένας προορισμός που πολλοί ταξιδιώτες βιώνουν αλλά λίγοι γνωρίζουν. Δεν θα τολμούσα να πω ότι γνώρισα το Κάιρο κατά τη διάρκεια της σύντομης παραμονής μου. Πήρα όμως μια γεύση. Παρά την αιθαλομίχλη, τη βρωμιά, το κυκλοφοριακό χάος και την ακατάπαυστη ηχορύπανση (νυχθημερόν), πράγματα αποτρεπτικά έως και τρομακτικά για έναν περαστικό, δυτικό τουρίστα, το Κάιρο ήταν για εμένα μια ανάσα “φρέσκου” αέρα. Ένιωσα τη συγκίνηση της αποκάλυψης ενός προκλητικού προορισμού, που πρέπει να περιπλανηθείς, να ψάξεις για να ξεκλειδώσεις τα μυστικά του, για να βρεις τη μαγεία.
Το Κάιρο ζει κάτω από το βάρος του υπερπληθυσμού και της ιστορίας του. Η μεγαλύτερη πόλη της Αφρικής με πάνω από 13 εκατομμύρια ανθρώπους που αγωνίζονται να βγάλουν τα προς το ζην, που ζουν ακόμα και μέσα σε τάφους, που έχουν όμως οικειότητα και συμπαράσταση μεταξύ τους, στις γειτονιές τους, όπως ήταν παλιότερα και στην Ελλάδα. Το αποτύπωμα της ιστορίας είναι βαρύ. Προάστια του Καϊρου είναι η Γκίζα με τις διάσημες πυραμίδες και η Μέμφις, πρωτεύουσα της αρχαίας Αιγύπτου. Ρωμαϊκά υδραγωγεία, χριστιανικές εκκλησίες των Κοπτών, μεσαιωνικά κτίρια στην Παλιά Πόλη της εποχής του Χαλιφάτου των Φατιμιδών και των Μαμελούκων, των Οθωμανών που ακολούθησαν και το Νέο σύγχρονο Κάιρο που αναπτύχθηκε από τον 19ο αιώνα και μετά, στη δυτική όχθη του Νείλου. Κυρίαρχο όμως είναι το Ισλαμικό Κάιρο. Είναι η πόλη με το μεγαλύτερο αριθμό ισλαμικών μνημείων στον κόσμο, με πάνω από 1000 τζαμιά.
Όλα τα μνημεία είναι αξιόλογα, αλλά για να νιώσεις την καρδιά της πόλης πρέπει να μπεις εκεί που ζουν οι κάτοικοί της, στις υπαίθριες αγορές και στα παζάρια. Να ρουφήξεις τις μυρωδιές των φρέσκων φρούτων και των μπαχαρικών, αναμεμειγμένες με τη δυσωδία σάπιων λαχανικών και σφαγμένων ζώων. Στα καφενεία, να γευτείς κόκκινο τσάι, τσάι με μέντα και ναργιλέ με άρωμα μήλου. Στις διασταυρώσεις, με τον εκκωφαντικό θόρυβο από κόρνες, και τα οχήματα που έρχονται τρέχοντας από παντού, χωρίς να τρακάρουν μεταξύ τους και χωρίς να χτυπούν τους πεζούς που και εκείνοι τρέχουν ανάμεσα. Στα εργαστήρια και στα μικρομάγαζα με τις απίστευτες πατέντες που ο νους του ανθρώπου σκαρφίζεται για την επιβίωση. Στα στενοσόκακα με τις φωνές και τα αστραποβόλα βλέμματα των φτωχοδιαβόλων πιτσιρικάδων. Αυτά τα βλέμματα, αυτά τα χαμόγελα που λένε ότι “η ζωή μας μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά, η ζωή είναι ωραία!”
Μέσα στο χάος του Καΐρου ένιωσα τη Χαρά της Ζωής!
Κείμενο: Μαρίζα Αποστολίδου
Φωτογραφίες: Μιχάλης Καραγιάννης