Για πολλούς η τελευταία κίνηση πριν πέσουν για ύπνο είναι να ρυθμίσουν το ξυπνητήρι, είτε πρόκειται για το ρολόι στο κομοδίνο, είτε για την εφαρμογή του κινητού τους, και η πρώτη κίνηση της ημέρας είναι να το κλείσουν, προτού τους συνεπάρουν οι εντατικοί ρυθμοί μιας ακόμη μέρας.
Εκ πρώτης όψεως, η εφεύρεση του ξυπνητηριού φαντάζει αρκετά σύγχρονη και κάποιος θα υπέθετε ότι εξελίχτηκε μαζί με τα ρολόγια. Αυτό θεωρητικά θα σήμαινε ότι για αιώνες οι άνθρωποι ήταν δέσμιοι της δύσης και της ανατολής του ήλιου για να ρυθμίσουν τον ύπνο τους, όμως αυτό απέχει μακράν από την πραγματικότητα.
Το πρώτο ξυπνητήρι αναπτύχθηκε από τον Yi Xing, κινέζο μαθηματικό, μηχανικό, αστρονόμο και βουδιστή μοναχό το 725 μ.Χ., όταν του ζητήθηκε να βελτιώσει τα κινέζικα ημερολόγια. Ο Yi Xing δημιούργησε ένα αστρολογικό ρολόι, στο οποίο έδωσε το πιασάρικο όνομα «ο υδροδοτούμενος με το σφαιρικό μάτι του πουλιού χάρτης του ουρανού». Ακούγεται και όντως ήταν ένας περίπλοκος μηχανισμός, που πέρα από την κίνηση και την απόσταση πλανητών και άστρων, διέθετε γρανάζια που γύριζαν με το νερό και χτυπούσαν με γκονγκ σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας. Μαζί με το υδραυλικό ρολόι του Πλάτωνα, είναι οι παλαιότερες ενδείξεις ότι οι άνθρωποι πάντα είχαν ανάγκη να ελέγχουν το ξύπνημά τους.
Αργότερα στην Ευρώπη, και συγκεκριμένα τον 15ο αιώνα στην Γερμανία, εμφανίστηκαν και τα πρώτα ρολόγια σε πλατείες που χτυπούσαν σε ορισμένες ώρες, αν και το όνομα του εφευρέτη τους έμεινε χαμένο κάπου στην ιστορία. Πάντως για τους περισσότερους, που δεν διέθεταν πλατεία κοντά στο σπίτι τους, τη θέση του ξυπνητηριού έπαιρναν ο ήλιος, οι υπηρέτες, ακόμη και άνθρωποι που πληρώνονταν για να ξυπνάνε κάποιον σε συγκεκριμένη ώρα.
Το πρώτο μηχανικό ξυπνητήρι δημιουργήθηκε το 1787 από τον Αμερικανό εφευρέτη Levi Hutchins. Ο Χάτσινς, που η βασική του δουλειά ήταν να φτιάχνει και να πουλάει ρολόγια, δημιούργησε την συσκευή με σκοπό να σηκώνεται στις 4 τα χαράματα. Δεν ήταν ότι έπρεπε στις 5 να πάει στην δουλειά, αλλά ήταν αυστηρός κανόνας στην ζωή του να σηκώνεται αχάραγα, κι ενώ ξυπνητήρια είχαν ήδη υπάρξει, ο Χάτσινς αγνοούσε την ιστορία τους. Γράφοντας για την εφεύρεσή του είχε πει ότι ήταν η ιδέα ότι ένα ρολόι θα μπορούσε να ακούγεται σαν συναγερμός, όχι η υλοποίησή του. Για τον Χάτσινς, το να κανονίσει το κουδούνι να χτυπά σε συγκεκριμένη ώρα, ήταν ο ορισμός της απλότητας. Η εφεύρεσή του δεν τον ενδιέφερε πάραυτα καθόλου ως οικονομική εκμετάλλευση κι έτσι μισό αιώνα αργότερα, ο Γάλλος Αντουάν Ρεντιέ έγινε ο πρώτος που πατεντάρισε το ξυπνητήρι το 1847. Κάθε αριθμός στον πίνακα των ωρών είχε μια τρύπα και με την βοήθεια μιας καρφίτσας που έμπαινε στην τρύπα της ώρας που κάποιος ήθελε να ξυπνήσει, το ξυπνητήρι λειτουργούσε δημιουργώντας έναν οξύ ήχο. Τόσο απλά!
Η πατέντα του Ρεντιέ όμως δεν πέρασε ποτέ τον ωκεανό κι έτσι το 1876, ο Αμερικανός Σεθ Τόμας πατεντάρισε την δική του εκδοχή. Η εταιρεία του παρήγαγε ξυπνητήρια σε μαζικό αριθμό βάζοντας ένα ξυπνητήρι μέσα σε κάθε σπίτι. Άλλωστε πλέον ο κόσμος ζούσε στους ρυθμούς της βιομηχανικής επανάστασης, κι αυτό σήμαινε ότι όλοι έπρεπε να είναι στην ώρα τους στη δουλειά τους. Και τώρα ας μιλήσουμε για το snooze, αυτό το κουμπάκι που μας επιτρέπει να καθυστερούμε το ξύπνημα για πέντε – έστω- λεπτάκια ακόμη. Λέγεται ότι το snooze δημιουργήθηκε κατά λάθος από τον Lew Wallace, εφευρέτη και συγγραφέα του Μπεν Χουρ. Ναι, ο συγγραφέας αυτού του έπους είναι υπεύθυνος για πολλές εφευρέσεις αλλά το snooze δεν ήταν ανάμεσά τους αφού πέθανε το 1905, μισό αιώνα πριν η General Electric Telechron το ανακαλύψει και το λανσάρει