«Για μένα, είναι καιρός. Απλώς δεν έχω την ενέργεια για ακόμη τέσσερα χρόνια» είπε Τζασίντα Άρντερν, η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας και αποχώρησε από την κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας της. Η είδηση έκανε τον γύρω του κόσμου. Γιατί ήταν πραγματικά είδηση. Υπό την έννοια της ρήσης «Όταν ένας σκύλος δαγκώνει έναν άνθρωπο δεν είναι είδηση, αλλά όταν ένας άνθρωπος δαγκώνει έναν σκύλο είναι» και δεν μας ενδιαφέρει αν αυτή ανήκει στον βρετανό βαρόνο του Τύπου Άλφρεντ Χάρμσγουορθ ή στον Τζον Μπόγκαρτ της New York Sun. Δεν έχουμε συνηθίσει άλλωστε πολιτικοί να αποχωρούν γιατί δεν έχουν άλλη ενέργεια.
«Άνθρωπος είμαι. Δίνουμε όσα μπορούμε για όσο μπορούμε, και μετά είναι καιρός. Και για μένα, είναι καιρός»
«Όμως, μαζί με το προνόμιο (της εξουσίας) έρχεται η ευθύνη, συμπεριλαμβανομένης της ευθύνης να ξέρεις πότε είσαι πρόσωπο κατάλληλο για να κυβερνήσει και πότε δεν είσαι».
Αυτά είπε εν περιλήψει κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο πλαίσιο εκδήλωσης των Εργατικών, του κόμματός της, αμέσως μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, στα 42 της χρόνια μετά από δύο πρωθυπουργικές θητείες αρχής γενομένης το 2017. Και τέλος.
Τι συνέβη στη γυναίκα που ένα χρόνο μετά την ανάληψη του πρωθυπουργικού θώκου, το περιοδικό «Fortune» τη συμπεριέλαβε στη λίστα με τους ανθρώπους «40 κάτω των 40»; Στη γυναίκα που απέκτησε παιδί ενώ ήταν στην εξουσία και μετέτρεψε πρωθυπουργικές αίθουσες σε παιδικά δωμάτια για την «πρωθυπουργική μινιατούρα», όπως χαρακτηριστικά αποκαλούσαν οι Νεοζηλανδοί την μικρή Μαορί, που πήρε το όνομά της από τη γλώσσα της αυτόχθονας φυλής, τη μικρή που κουβαλούσε μαζί της σε γενικές συνελεύσεις του ΟΗΕ; Τι συνέβη στη γυναίκα που εμφανίστηκε στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ για τη σύνοδο των ηγετών της Κοινοπολιτείας, φορώντας τον παραδοσιακό μανδύα της φυλής των Μαορί; Σε αυτή που κατά τη θητεία της αντιμετώπισε μια έκρηξη ηφαιστείου, τη χειρότερη τρομοκρατική επίθεση στην Κράιστσερτς στην ιστορία της χώρας και την πανδημία κατορθώνοντας να σημειωθούν στη χώρα μόλις 25 θάνατοι και 2.000 κρούσματα;
“Frankly, my dear, I don’t give a damn”, κατά την τελευταία ατάκα του Ρετ Μπάτλερ (Clark Gable) στην Σκάρλετ Ο’ Χάρα (Vivien Leigh) στην ταινία «Όσα παίρνει ο άνεμος».
Πραγματικά δεν με ενδιαφέρει.
Δεν με ενδιαφέρει αν ήταν αποχώρηση ή παραίτηση. Αν ήταν απόρροια της ρητορικής μίσους και των απειλών που υπέστην· η ίδια δήλωσε πως δεν έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην απόφασή της. Δεν με ενδιαφέρει αν τα στοιχεία που παρουσιάζονται στη Guardian για τις επιθέσεις που προήλθεν κυρίως από αντιεμβολιαστές και έπειτα από την αντίθεση της Άρντερν στη νομοθεσία για τη ρύθμιση των πυροβόλων όπλων μετά τους μαζικούς πυροβολισμούς της 15ης Μαρτίου στο Κράισττσερτς, είναι αυτά που καθόρισαν τις εξελίξεις και συνέβαλαν στην εξουθένωσή της.
Με ενδιαφέρει μόνο το burnout που δεν είναι αστείο και αφορά τους πάντες. Με ενδιαφέρει το θάρρος της να το αποδεχτεί πρώτα στον εαυτό της και εν συνεχεία δημόσια. Με ενδιαφέρει που ήξερε πότε να αποχωρήσει. Όπως έχει πει και ο Νίτσε «H πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή»…
Η στάση της Άρντερν αποκτά ένα άλλο συμβολισμό, καθότι αφορά μια πολιτικό και μάλιστα πρωθυπουργό σε μια αρκετά επιτυχημένη στιγμή της καριέρας της που έχαιρε εκτίμησης στο διεθνές πολικό φόρουμ και στην χώρα της παρά τα όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω. Και υπό το πρίσμα του συμβολισμού αυτού γεννά προβληματισμούς σχετικά με το πώς θα έπρεπε να λειτουργούν τα πολιτικά ήθη και οι πολιτικοί που σχεδόν ποτέ δεν ξέρουν πότε αποχωρήσουν. Που στην συντριπτική τους πλειοψηφία γραπώνονται από τις θέσεις εξουσίας μέχρι τελικής πτώσεως· μέχρι η ζωή και το πολιτικό σύστημα να τους αποβάλλει. Που ο προσωπικός εγωισμός, η λατρεία για την εξουσία και η ματαιοδοξία είναι πιο σημαντικά από το έργο το οποίο κλήθηκαν να υπηρετήσουν. Που δεν έχουν προβληματισμούς περί ευθύνης σε αυτές τις θέσεις εξουσίας. Η Ιστορία είναι ασφυκτικά γεμάτη με τέτοια παραδείγματα.
Ας ξεχάσουμε όμως για λίγο την πολιτικό και ας δούμε τον άνθρωπο. Άλλωστε και η ίδια για ανθρώπους μίλησε… «Άνθρωπος είμαι» είπε, «Δίνουμε όσα μπορούμε για όσο μπορούμε, και μετά είναι καιρός».
Και οι άνθρωποι πολύ συχνά δεν αντέχουν άλλο. Ή δεν θέλουν άλλο. Ή δεν θέλουν το ίδιο που ήθελαν πριν. Που όταν αλλάζουν γνώμη ή αλλάζουν ζωή δεν σημαίνει ότι έχουν αποτύχει. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές συνδέουμε μια παραίτηση, μια αποχώρηση με την έννοια της αποτυχίας. Είναι πολύ δύσκολο να γίνει αντιληπτό ότι μπορεί απλά ένας κύκλος να έκλεισε. Και οι άνθρωποι παραμένουν σε δουλειές, σχέσεις, γάμους μέχρι να εξοντωθούν ή να εξοντώσουν τους άλλους. Αντί να πάνε παρακάτω.
Ο Νίτσε μιλάει για το timing. Εγώ μιλάω για το «όχι». Για την απίστευτη πολυτέλεια να λες «όχι». Απλά. Σε ότι σου κάνει κακό, δεν σου αρέσει άλλο ή και γιατί όχι (;) δεν σου άρεσε ποτέ και τώρα το κατάλαβες…
ΥΣ. Η φωτογραφία εξωφύλλου ανήκει στο Κωστή Τσιάχα, μεταξύ πολλών άλλων συνεργάτη του theCommonSense?, και περιλαμβάνεται στην πρώτη του ατομική έκθεση φωτογραφίας με τίτλο “Hidden Agenda”, σε επιμέλεια Βαλεντίνης Μαργαριτοπούλου, επίσης μέλος της ομάδας του περιοδικού, στον υπόγειο εκθεσιακό χώρο του Wisedog στη Λάρισα, που εγκαινιάστηκε χθες και θα διαρκέσει μέχρι τις 29 Ιανουαρίου 2023.