Τρεις από τις σημαντικότερες ιστορικές προσωπικότητες έχουν μια σχέση με αυτή την ημερομηνία. Οι δύο άφησαν την τελευταία τους πνοή, ο ένας είχε την πρώτη του. Σε διαφορετικές χρονιές βέβαια.
Στις 21 Ιανουαρίου του 1793, στον τέταρτο χρόνο της Γαλλικής Επανάστασης, εκτελείται στην γκιλοτίνα -στην Place de la Concorde στο Παρίσι- ο Βασιλιάς Λουδοβίκος 16ος.
30 χρόνια νωρίτερα, το 1763 γεννιέται ένας από τους μεγαλύτερους αντιπάλους του και θερμότερους υποστηρικτές της καταδίκης του σε θάνατο, ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος.
Και οι δυο επιδρούν με τελείως διαφορετικό τρόπο σε μια άλλη τεράστια φυσιογνωμία, τον Λένιν, ο οποίος πεθαίνει στις 21 Ιανουαρίου του 1924.
Ο πρώτος έγινε μάλλον κατά λάθος βασιλιάς, χωρίς ποτέ να μπει πραγματικά στο πετσί του ρόλου του -και είναι ένας από τους λόγους που είχε αυτή την κατάληξη-, ο δεύτερος από ένας απλός επαρχιώτης δικηγόρος έγινε η ψυχή της Γαλλικής Επανάστασης και ο τρίτος, δικηγόρος κι αυτός, άφησε μια σίγουρα λαμπρή καριέρα- όπως και ο δεύτερος- για να γίνει ο μεγαλύτερος επαναστάτης του 20ου αιώνα.
Ο Λουδοβίκος έμελλε να είναι ο τελευταίος βασιλιάς του «παλαιού καθεστώτος» (όχι όμως και ο τελευταίος της Γαλλίας, αφού μετά το Ναπολέοντα, στην Παλινόρθωση, από το 1815 μέχρι το 1848 πάλι βασιλείς ήταν στην εξουσία).
Ο Ροβεσπιέρος έπεσε θύμα της ίδιας του της πολιτικής (της τρομοκρατίας – la terreur) που εγκαθίδρυσε τον τελευταίο χρόνο της επανάστασης και εκτελέστηκε την επόμενη χρονιά, το 1794, με τον ίδιο τρόπο, στην γκιλοτίνα. Ενάμιση χρόνο νωρίτερα, στη δίκη του Λουδοβίκου, είχε δηλώσει:
«(…) Ο Λουδοβίκος πρέπει να πεθάνει γιατί η πατρίδα πρέπει να ζήσει»
Δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι θα είχε την ίδια τύχη, στο ίδιο σημείο του Παρισιού.
Ο Λένιν ενδιαφέρθηκε πολύ για τις ιδέες, τις πολιτικές θέσεις των Ιακωβίνων και την επαναστατική πρακτική του Ροβεσπιέρου. Θεωρούσε σαν μια λογική συνέπεια την εκτέλεση του μονάρχη-καταπιεστή, φυσική κατάληξη μιας επιτυχημένης επανάστασης.
Εφάρμοσε με τον δικό του τρόπο τη θεωρία του Μαρξ, ο οποίος θεωρούσε τον Ροβεσπιέρο μεγάλο επαναστάτη.
Και οι δυο, Μαρξ και Ροβεσπιέρος, είχαν επηρεαστεί ανάμεσα σε άλλα από τον ίδιο φιλόσοφο, τον Ρουσσώ και το «κοινωνικό του συμβόλαιο».
Ο θάνατος του Λένιν βέβαια ήταν λιγότερο εντυπωσιακός, θα λέγαμε άδοξος. Άρρωστος και ανήμπορος τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του από διαδοχικά εγκεφαλικά (η επίσημη σοβιετική εκδοχή), με τους επίδοξους αντικαταστάτες του να σφάζονται πάνω από το ζωντανό του πτώμα, πέθανε από σύφιλη την οποία είχε κολλήσει πριν το ‘17 όταν ζούσε στην Ελβετία. Ήταν βέβαια μια πολύ ντροπιαστική αιτία για να γίνει επίσημα αποδεκτή για ένα σύμβολο σαν τον Λένιν, είναι γνωστό πως «κολλάει» τη σύφιλη κάποιος.
Θα σταθώ επιπλέον στην προσωπικότητα και την εκτέλεση του Λουδοβίκου· ήταν ένα γεγονός που συντάραξε ολόκληρο τον κόσμο της εποχής.
Ήταν ένας μάλλον παρεξηγημένος και άτυχος βασιλιάς. Δεν ήταν ούτε ο χειρότερος ούτε ο αυταρχικότερος, το αντίθετο θα έλεγα, και θα μπορούσε να είχε σώσει το κεφάλι του και το θρόνο του μιας που στην αρχή της επανάστασης κανένας δεν είχε στο μυαλό του να αγγίξει το θεσμό της βασιλείας και βέβαια ούτε τον ίδιο τον βασιλιά. Αυτό που ήταν πρωταρχικό για τους επαναστάτες ήταν η κατάργηση των προνομίων της αριστοκρατίας και του κλήρου και η συναίνεση του βασιλιά σε αυτό, με σταδιακή μετάβαση σε μια συνταγματική μοναρχία, όχι όμως η κατάργηση της.
Ακόμη και όταν είχε αναγκαστεί από το λαό του Παρισιού να εγκαταλείψει το ανάκτορο των Βερσαλλιών και να εγκατασταθεί στο Παρίσι στα ανάκτορα του Κεραμεικού, και είχε σταδιακά χάσει πια την απόλυτη εξουσία, και ακριβώς μετά την αποτυχημένη απόπειρα διαφυγής του στην Αυστρία -δύο χρόνια μετά την έναρξη της επανάστασης- είναι χαρακτηριστική η φράση του στρατηγού Λαφαγιέτ, αρχηγού της εθνοφυλακής τον Ιούνιο του 1791:
«Αυτός που θα χειροκροτήσει τον βασιλιά θα ξυλοκοπηθεί, αυτός που θα τον βρίσει θα κρεμαστεί»
Πήρε μία εξαιρετική μόρφωση από τα παιδικά του χρόνια. Δεν προετοιμάστηκε όμως για να γίνει βασιλιάς. Η ζωή τα έφερε έτσι που σε μικρό χρονικό διάστημα πέθαναν τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του και ο πατέρας του που ήτανε ο γιος και φυσικός διάδοχος του Λουδοβίκου 15ου.
Έτσι, στα 11 μόλις χρόνια, βρίσκεται να είναι ο διάδοχος. Στα 16 του παντρεύεται την Μαρία Αντουανέττα, ένας γάμος που είχε σαν στόχο την σύσφιξη των Γαλλοαυστριακών σχέσεων. Μόλις είκοσι ετών ανέρχεται στο θρόνο, το 1770. Ρεαλιστής για τις ευθύνες που τον περιμένουν δηλώνει:
«Θεέ μου. Οδηγήστε με. Προστατέψτε με. Βασιλεύω τόσο νέος»
Η εξάσκηση της εξουσίας δεν τον ενδιέφερε ποτέ ιδιαίτερα, προτιμούσε το κυνήγι είτε να μένει κλεισμένος στην βιβλιοθήκη του ή στην αίθουσα του μηχανουργικού του εργαστηρίου (είχε πάθος με τις κλειδαριές). Δεν συμμετείχε στις ίντριγκες του παλατιού, ούτε στις ατελείωτες καθημερινές γιορτές των αυλικών. Ενώ ήταν ο πρωταγωνιστής, τα γεγονότα τις περισσότερες φορές τον ξεπερνούσαν. Αποφάσισε να στείλει ένα εκστρατευτικό σώμα στις Ηνωμένες Πολιτείες με επικεφαλής τον δεκαεννιάχρονο Λαφαγιέτ, ο οποίος νίκησε στην κρίσιμη για την ανεξαρτησία μάχη του Γιόρκταουν.
Οι Αμερικάνοι χρωστάνε κατά πολύ την ανεξαρτησία τους το 1776 στον Λουδοβίκο 16ο (η εκστρατεία αυτή της Γαλλίας ήταν πολύ δαπανηρή, ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησαν την οικονομία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας λίγο καιρό πριν την έναρξη της επανάστασης).
Όταν τη νύχτα της 14ης Ιουλίου ο Δούκας του Ρωσφουκώ τον ξυπνάει για το να του ανακοινώσει την πτώση της Βαστίλης ο Λουδοβίκος τον ρωτάει :
«Δηλαδή έγινε εξέγερση;»
και ο Δούκας του απαντά
«Όχι εξέγερση βασιλιά μου, επανάσταση!»
Τον Ιούνιο του 1791 ο Λουδοβίκος διαπράττει το μεγάλο σφάλμα. Προσπαθεί να φύγει κρυφά από τη Γαλλία με όλη του την οικογένεια. Πιάνεται την τελευταία στιγμή πριν περάσει τα Γαλλικά σύνορα, στην μικρή πόλη Βαρέν. Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά τον περιμένουν αυστριακές δυνάμεις με τις οποίες είχε έρθει σε συνεννόηση. Συλλαμβάνεται την τελευταία στιγμή χάρη σε ένα φύλακα που τον αναγνωρίζει γιατί έχει δει τη φωτογραφία του σε ένα χαρτονόμισμα. Τον οδηγούν στο Παρίσι και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για αυτόν. Τον κλείνουν στη φυλακή του Temple στο Παρίσι .
Ο λαός χάνει την εμπιστοσύνη του σ´ αυτόν και τον θεωρεί προδότη, όπως και η εθνοσυνέλευση. Τον Σεπτέμβριο του 1992 καταργείται η βασιλεία, δικάζεται και καταδικάζεται σε θάνατο με την κατηγορία της «συνωμοσίας ενάντια στην δημόσια ελευθερία και την γενική ασφάλεια του κράτους» και στην πρόταση του δικαστηρίου για τον «άνευ όρων θάνατο» από τους 721 παρόντες βουλευτές ψηφίζουν υπέρ οι 366 (πέντε επιπλέον ψήφοι για την απόλυτη πλειοψηφία).
Τα τελευταία λόγια που απηύθυνε στον δήμιο του λίγες στιγμές πριν πεθάνει ήταν:
«Κύριε, είμαι αθώος για όλα αυτά για τα οποία κατηγορούμαι. Εύχομαι το αίμα μου να βοηθήσει στην εδραίωση της ευτυχίας των Γάλλων»