Λοιπόν, ο Χρόνος ξέρουμε ότι συστέλλεται και διαστέλλεται.
Παχαίνει και αδυνατίζει. Και εμφανίζει και ραγάδες στα μπούτια του.
Τι συμβαίνει όμως με την κακοσμία της μασχάλης του; Πως επηρεάζει αυτό την γραμμική μη–συνεκτική ροή του χωροχρονικου οδοντικού νήματος;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ την αρχή. Πριν εμφανιστεί αυτό που σήμερα ονομάζουμε “καμιά ωρίτσα” υπήρχε το Ψάος. Θα το περιγράφαμε σαν μια τεράστια κοχλάζουσα σούπα που αιωρείται και περιφέρεται
άσκοπα και με καθόλου χάρη, θα τολμούσαμε να παρατηρήσουμε, όπως ας πούμε το –πατροπαράδοτο– Χάος.
Από την άμορφη αυτή μάζα, ξεπήδησαν τα πρώτα προχρονικά προμόρια προχρόνου, σε μορφή στικ.
Η ανακάλυψη αυτή προήλθε τυχαία από την περιέργεια ενός μεσήλικα βεδουίνου, που διατηρούσε πρατήριο στρατιωτικών ρούχων, όταν ψαχουλεύοντας την κωλοτσέπη ενός κυνηγητικού παντελονιού ανακάλυψε τις σημειώσεις ενός ραβίνου με βαθιές γνώσεις πάνω στη χρονομηχανική και το μπόντι μπίλντινγκ.
Τέλος πάντων, να μην πολυλογούμε, ο Χρόνος είναι μια έκφανση του συνειδητού, αντικειμενικά προσδιορισμένη από την ίδια της την υπερβατικότητα.
Γκέκε;
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Το μοντέλο Wendy Parkinson στη Νότια Αφρική, φωτογραφήθηκε από τον σύζυγό της Norman Parkinson για τη Vogue UK, 1951.