Κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, αν θέλουμε να τα βάλουμε σε τάξη. Ευτυχώς, η γλώσσα μας είναι αρκετά πλούσια για να περιγράφουμε ακριβώς κάποια πράγματα.
Αυτό που έγινε στα Τέμπη, δεν είναι αποτέλεσμα ενός ανθρώπινου λάθους, δεν είναι ένα απλό δυστύχημα, είναι το αποτέλεσμα ενός πλιάτσικου.
Πλιάτσικο στον ΟΣΕ. Μας δηλητηριάσαν το μυαλό ότι για όλα φταίνε αυτοί οι «χαραμοφάηδες», αυτοί οι «τεμπέληδες» οι δημόσιοι υπάλληλοι. Στο όνομα της ανάπτυξης, αυτής που θέλει ο ένας να έχει μόνο σκοπό του το κέρδος του ενός στις πλάτες των πολλών, έπρεπε να ξεπουληθεί. Το κόλπο ήταν μακροχρόνιο και πολυπαιγμένο. Ξεφτίλισε τους υπαλλήλους όταν μιλάνε για προβλήματα υπαρκτά, βάλε τα κανάλια να σου λένε ότι αυτοί φταίνε και μόνο αυτοί, ότι προκαλούν κάθε φορά που κάνουν απεργία και ταλαιπωρούν τον κόσμο. Άσε το σύστημα να υποβαθμίζεται μέσω υποχρηματοδοτήσεων, κάνε τον κόσμο να στραφεί εναντίον μιας εθνικής υποδομής και στο τέλος ξεπούλα. Σπάζοντας μια εταιρεία σε χίλια κομμάτια, κάνε το σύστημα δαιδαλώδες, πέτα και μια Ανεξάρτητη Αρχή (έχουμε γκώσει στις ανεξάρτητες αρχές) και μετά ξεπούλα, δηλαδή κάνε το πλιάτσικο.
Πλιάτσικο στην Ολυμπιακή. Χτίσε αεροδρόμια στου βοδιού το κέρατο, για να πηγαίνει ο ένας ο βουλευτής στους ψηφοφόρους στο άψε-σβήσε, κάνε δρομολόγια χωρίς έσοδα, κόψε δρομολόγια που έχουν κέρδη, πάρε κι άλλους εργαζομένους, γιατί μπορείς, και που δεν φταίνε σε τίποτα, κι αυτοί εργαζόμενοι ήταν σε ένα σύστημα στρωμένο με ρεμούλα. Και μετά μίλα για τους «χαραμοφάηδες» και ξεπούλα στον έναν, τον ιδιώτη, που όταν τα είδε σκούρα με την πανδημία και δεν έβγαλε το ποσό των στόχων του, ζητάει κι από πάνω. Για να γυρίσει ο Πρωθυπουργός και να κάνει πλιάτσικο στις τσέπες μας και να τον πληρώσει με λεφτά δικά μας.
Πλιάτσικο στα λιμάνια. Να έχεις ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα λιμάνια στην Ευρώπη, να έχεις την ναυτιλία και να ξεπουλάς στην Cosco.
Πλιάτσικο στα σπίτια μας. Το Σύνταγμα στο άρθρο 17 λέει ότι η ιδιοκτησία «τελεί υπό την προστασία του Κράτους» και ότι κανείς δεν την στερείται εκτός αν πρόκειται για δημόσια ωφέλεια. Όμως θα σε αποκαλέσουν «κακοπληρωτή», μπαταχτσή και κανείς δεν θα την προστατέψει στο τέλος. Θα ξεπουληθεί το σπίτι σου για λίγα σε έναν που θα σου ζητήσει πολλά και θα σε πετάξει έξω. Και το χειρότερο; Η τράπεζα που θα δώσει το σπίτι σου σε fund, με τρία μνημόνια στις πλάτες σου υπάρχει, δηλαδή από ένα πλιάτσικο στις τσέπες σου και την ζωή σου. Κι αυτός που σε κυβερνά, με καμιά τριανταριά σπίτια και ένας Θεός ξέρει πόσα χρέη στις τράπεζες, σου πετάει κάτι ξεροκόμματα ελεημοσύνης, σου λέει πως να ζήσεις, όταν γύρω σου κόσμος ακόμα και για πεντακόσια ευρώ χρέη χάνει το δίκιο του.
Πλιάτσικο στα δημόσια νοσοκομεία. Φωνάζουν νοσηλευτές και γιατροί του ΕΣΥ, κάνουν απεργίες, και αυτοί βάζουν τα κανάλια να τους βγάλουν κι αυτούς χαραμοφάηδες. Οι πολιτικοί σου ψηφίζουν νόμους που ευνοούν, φυσικά, τα ιδιωτικά νοσοκομεία, αλλά κάθε φορά που έρχεται η «κακιά στιγμή», στο δημόσιο νοσοκομείο τους στέλνουν όλους και οι «χαραμοφάηδες», αυτοί που φτάνουν μέχρι παραίτησης για να βρουν το δίκιο τους, καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, όσο κάποιοι εδώ και χρόνια κάνουν πίσω από τις πλάτες σου πλιάτσικο.
Πλιάτσικο στα Πανεπιστήμια. Κάνεις παιδί και από την στιγμή εκείνη κάνεις και το σκατό σου παξιμάδι για να το μεγαλώσεις, να το στείλεις στα φροντιστήρια – γιατί τα δημόσια σχολεία είναι ανεπαρκή, λες κι εκεί δεν έχουν κάνει πλιάτσικο. Και το στέλνεις να σπουδάσει σε ένα Πανεπιστήμιο που δεν έχουν καμία όρεξη να στηρίξουν, τί κι αν είναι δημόσιο, να’ ναι καλά τα ιδιωτικά. Σε έχουν ποτίσει με την ιδέα ότι κι οι δάσκαλοι στα δημόσια σχολεία «χαραμοφάηδες» του δημοσίου είναι, δεν πρέπει να φωνάζουν από την στιγμή που κάνουν και τρεις μήνες διακοπές ε; Πλήρωνε κι άλλα, περισσότερα.
Πλιάτσικο στην ενημέρωση. Λεφτά δικά σου, δικά μου, δικά μας να δίνονται σε τζάμπα καμπάνιες, για να μας πουλάνε παραμύθια της Χαλιμάς γλείφτες του συστήματος. Αυτό που παρακολουθείς και νομίζεις ότι είναι ενημερωτικές εκπομπές, δεν είναι τίποτα άλλο από ένας ανοιχτός μπουφές ερπετών που σου πουλάει το παραμύθι της Ελλάδας του 2.0 που «ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης». Ναι καλά. Ούτε την τρίτη δεν είδαμε…
Και μόλις γίνεται το κακό, όλοι αυτοί που με τους νόμους τους, με τις κοινοτικές οδηγίες τους, με συμφωνίες κάτω από το χαλί, έχουν οπλίσει του χέρι αυτού που έκανε το πλιάτσικο, στέλνουν συλλυπητήρια και κλαίνε με κροκοδείλια δάκρυα. Ακόμη κι αυτοί που θα έπρεπε να σε ενημερώνουν πριν συμβεί το κακό ζητάνε εκ των υστέρων συγνώμη, αλλά τί νόημα έχει και τί τους μένει να κάνουν, θα μου πεις, αλλά για κάνε μου τη χάρη…ένα κακοπαιγμένο έργο υποκρισίας είναι.
Πλιάτσικο στη σκέψη μας. Πιπίλισμα του μυαλού από το πρωί μέχρι το βράδυ για τον «εχθρικό γείτονα», για να βάλουν βαθύτερα το χέρι τους στην τσέπη, για να πάρουν κι άλλες φρεγάτες, κι άλλα Rafale, κι άλλα συστήματα αμυντικά με συμφωνίες που έχουν γίνει κάτω από το τραπέζι, αλλά εσένα σου λένε ότι όλα αυτά είναι αναγκαία για τον εκσυγχρονισμό και την άμυνα της χώρας και της περηφάνειας της δικής σου.
Που λέμε τώρα, αν, λέμε αν, κάτσει η ώρα η κακιά και χρειαστεί να οπλίσουν το χέρι των παιδιών μας για να πολεμήσουν…να πολεμήσουν για τί πράγμα; Τί έχει απομείνει μετά από τόσα πλιάτσικα για να υπερασπιστούν και να νιώθουν περήφανοι; Τα αεροδρόμια της Fraport, τα λιμάνια της Cosco και τον ΟΣΕ της ιταλικής Hellenic Train; Την Αττική Οδό που πληρώνεις και χρυσοπληρώνεις ξανά και ξανά, κι όταν αποδεικνύει το πόσο μικρή είναι στο να κάνει το καθήκον της, σου την αποζημιώνουν κι από πάνω για απολεσθέντα κέρδη; Σ’ αυτό τον ευλογημένο και δύσμοιρο τόπο τί έχει απομείνει για μας όταν μας έχουν κάνει πλιάτσικο στα πάντα; Και ποιοι μας καλούν να την υπερασπιστούμε; Αυτοί που έχουν φροντίσει από τις αναπαυτικές στους θέσεις και τα εξασφαλισμένα καλοζωισμένα παιδιά τους να ζούνε σαν παράσιτα από τα πλιάτσικα που κάνουν κάθε ώρα, μέρα και χρόνο στις τσέπες μας και τις ζωές μας; Αυτοί που έχουν την απόλυτη ευθύνη για την ξεφτίλα και την απαξίωση που ζούμε καθημερινά; Αυτοί που θα τα ρίξουν όλα σε έναν σταθμάρχη που δουλεύει στα εξήντα του με μπλοκάκι; Αυτοί που μιλάνε πάντα για την ατομική σου ευθύνη, δεν παίρνουν την δική τους ποτέ! Τί πιο βολικό γι’ αυτούς!
Κι αν διαμαρτυρηθείς για τα παραπάνω, για οποιοδήποτε από τα παραπάνω, η απάντηση είναι οι μπάτσοι! Χρησιμοποιούν το δεξί τους χέρι γιατί θέλουν να φοβάσαι, θέλουν να μην ψάχνεις να βρεις το δίκιο σου, γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο γι’ αυτούς από το να βγεις στους δρόμους και το φοβούνται περισσότερο, από ότι εσύ θα έπρεπε να φοβάσαι αυτούς!
Σ’ αυτό το πλιάτσικο πρέπει να μπει ένα τέλος. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε μια αλυσίδα. Ότι το κέρδος του ενός είναι το ψωμί του διπλανού μας. Ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε αν δεν σηκώσουμε κεφάλι απέναντι σε κάθε πλιάτσικο. Γιατί αν το σκύψουμε, αν το ανεχτούμε, οι επόμενοι θα είναι τα παιδιά μας. Αρκετά παιδιά χάσαμε από ένα πλιάτσικο. Φτάνει!
Γι’ αυτό το σάπιο, άθλιο, διεφθαρμένο σύστημα του πλιάτσικου, που ακόμη κι η Καμόρα δεν μπορεί να το ξεπεράσει, μόνο ένα πράγμα ταιριάζει. Αυτό που είχε πει ο Ζοζέ Σαραμάγκου: «Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα κι ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό κι ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται μέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιείστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση ημών των ιδίων σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιείστε στο φινάλε ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕ!»
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Δημήτρης Καστανάρας
