Ηγέτης ενός απάνθρωπου δικτατορικού διευθυντηρίου που απέβλεπε στην εφαρμογή ενός σκληρού προσωποπαγούς καθεστώτος φασιστικού τύπου.
…
Ο Ιωσήφ Βησσαρίονοβιτς Τζουγκασβίλι γεννήθηκε το 1879 στον Καύκασο, στην μικρή πόλη Γκόρι της Γεωργίας. Πέθανε στις 5 Μαρτίου του 1953. Η μητέρα του τον προόριζε για ιερέα, γι΄ αυτό και φοίτησε στο Ιεροδιδασκαλείο της Τιφλίδας, εγκατέλειψε όμως τις σπουδές του. Θα οργανωθεί στις γραμμές των μπολσεβίκων και θα πάρει μέρος στην επανάσταση του 1905. Θα γίνει ο πρώτος διευθυντής της Πράβδας (εφημερίδα, το επίσημο όργανο των μπολσεβίκων) το 1912. Κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής επανάστασης ο ρόλος του Στάλιν θα είναι δευτερεύων, σχεδόν μηδαμινός. Εκλέχθηκε γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΣΕ το 1922 ,αξίωμα που θα κρατήσει μέχρι το θάνατό του Λένιν το 1924, παρότι ο ίδιος ο Λένιν τον θεωρούσε «πολύ βίαιο».
Στην εσωκομματική διαμάχη για την διαδοχή του Λένιν, κατάφερε να παραμερίσει όλες τις σημαντικές ηγετικές προσωπικότητες των μπολσεβίκων -με πρώτο και καλύτερο τον Τρότσκι- και να γίνει ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ΕΣΣΔ. Επινόησε τη θεωρία του «κομμουνισμού σε μία χώρα» σε πλήρη αντίθεση με την μαρξιστική θεωρία. Στην ουσία εγκατέλειψε τις ιδέες της διεθνούς ανατροπής και αρκέστηκε να χρησιμοποιεί την πίστη των ξένων κομμουνιστών προς όφελος της Ρωσίας. Θέσπισε με το πρόσχημα του κομμουνισμού μία τρομερή δικτατορία. Η επαγγελλόμενη «δικτατορία του προλεταριάτου» έγινε δικτατορία επί του προλεταριάτου.
Πολλαπλασίασε τις εκκαθαρίσεις και τις δολοφονίες, και εγκατέστησε παντού στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα περιβόητα γκούλαγκ. Η καταναγκαστική κολεκτιβοποίηση της γεωργίας και η γρήγορη εκβιομηχάνιση σε συνδυασμό με την προτεραιότητα στην βαριά βιομηχανία θα προκαλέσει για πολλά συνεχόμενα χρόνια έλλειψη βασικών καταναλωτικών αγαθών.
Μετά τη δολοφονία του Κίροφ το 1934, θα αρχίσει η περίοδος των μεγάλων μαζικών εκκαθαρίσεων και τον περιβόητων δικών, όπου τα θύματα θα μετριούνται σε εκατομμύρια.
Από τα συμπεράσματά του Βισίνσκι (επικεφαλής εισαγγελέας της ΕΣΣΔ από το 1935 μέχρι το 1939) «κατά την τελευταία περίοδο των δικών, προκύπτει ότι το σοβιετικό κράτος αποτελεί ένα συγκεντρωτικό μηχανισμό κρατικής προδοσίας. Η πλειοψηφία των λαϊκών επιτρόπων, οι σημαντικότεροι σοβιετικοί διπλωμάτες, όλοι οι καθοδηγητές της Κομιντέρν, οι ηγέτες και καθοδηγητές του Κόκκινου Στρατού, ο ίδιος ο επικεφαλής της κυβέρνησης, και κυρίως όλα τα μέλη του πολιτικού γραφείου του ΚΚΣΕ -Τρότσκι, Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Τσόμσκι, Ρίκοφ, Μπουχάριν, Ρούτζουτακ- είχαν συνωμοτήσει ενάντια στην Σοβιετική Εξουσία, ακόμη και όταν την είχαν οι ίδιοι στα χέρια τους».
Η παράνοια του θα είναι δίχως όρια. Όπως και η τρομοκρατία που θα εξασκήσει σε όλη τη χώρα. Κατά την άποψή του, όλοι αυτοί που καταδικάστηκαν ως προδότες και πράκτορες προσπαθούσαν να διαλύσουν σε κομμάτια τη Σοβιετική Ένωση που οι ίδιοι δημιούργησαν, και να σκλαβώσουν στο φασισμό τους λαούς, για την απελευθέρωση των οποίων οι ίδιοι αγωνίστηκαν για δεκάδες χρόνια!
Μετά απ’ όλα αυτά βέβαια προκύπτει μία δυσκολία.
Αν όλες αυτές οι κομβικές θέσεις του μηχανισμού βρισκόταν στα χέρια πρακτόρων και εχθρών της ΕΣΣΔ πως γινόταν να μη βρίσκονται αυτοί στην εξουσία αλλά ο Στάλιν;
Υπέγραψε το «Γερμανό-Σοβιετικό σύμφωνο» με τη ναζιστική Γερμανία το 1939, γεγονός που πάγωσε τους κομμουνιστές όλου του κόσμου. Εφοδίασε τον Χίτλερ με πετρέλαιο και σιτηρά που είχε ανάγκη η Γερμανία, διαμέλισαν και μοιράστηκαν την Πολωνία, έγιναν όμως από σύμμαχοι αντίπαλοι όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στη Σοβιετική Ένωση.
Η νίκη στο Στάλινγκραντ ενάντια στην Ναζιστική Γερμανία, ανέβασε στα ύψη το γόητρο του Στάλιν, και τον καθιέρωσε σαν ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής. Μεταμορφώθηκε σε ηρωικό «πατερούλη» για όλους τους κομμουνιστές του κόσμου. Ήταν ο μεγάλος κερδισμένος στην διάσκεψη της Γιάλτας και δημιούργησε μετά το τέλος του πολέμου μία αυτοκρατορία, με δορυφόρους τα κομμουνιστικά καθεστώτα των κρατών της ανατολικής Ευρώπης καθ´ εικόνα και ομοίωση της μητέρας Σοβιετικής Ένωσης.
Μετά τον θάνατο του, ο Χρουτσώφ που τον διαδέχθηκε, στην περίφημη έκθεση με τίτλο «Η προσωπολατρία και οι επιζήμιες συνέπειές της» που παρουσίασε στο 20ό συνέδριο του ΚΚΕ το 1956, κατήγγειλε τον Στάλιν για «ένα καθεστώς βίας και τρομοκρατίας με σκοπό την εδραίωση της προσωπικής του εξουσίας». Η επίθεση ήταν εφ´ όλης της ύλης και συντάραξε τόσο το Κόμμα, όσο και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Ο Χρουτσώφ στην έκθεση του, έκανε λόγο για αυθαιρεσίες σε βάρος των ηγετικών στελεχών, για σκηνοθετημένες υποθέσεις κατασκοπείας και δολιοφθοράς, για χαλκευμένες ομολογίες και βασανιστήρια. Οι δίκες της Μόσχας ήταν προσχηματικές και οι κατηγορούμενοι ήταν αθώα θύματα συνωμοσίας. Απέδιδε δε, την ευθύνη για όλες τις υποθέσεις προσωπικά στον Στάλιν και στην «νοσηρή καχυποψία του».
Στην Δύση, στο μέσο του ψυχρού πολέμου, η διανόηση, η κοινή γνώμη αλλά και τα ίδια τα κομμουνιστικά κόμματα άρχισαν να παίρνουν αποστάσεις από την Σοβιετική Ένωση, σιγά-σιγά η εικόνα της νικήτριας χώρας του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου άρχισε να αντικαθίσταται από αυτήν ενός απάνθρωπου, ολοκληρωτικού καθεστώτος, όμοιου με αυτό του Χίτλερ και του Μουσολίνι.
Οι αρνητικές συνδηλώσεις του επιθετικού προσδιορισμού «σταλινικός» χρησιμοποιούνται πλέον επί παντός επιστητού για να δηλώσουν αυταρχικότητα, βιαιότητα, αιμοσταγή δικτατορία και ολοκληρωτισμό.