Τα τελευταία τρία, νομίζω, χρόνια, λόγω οικονομικής κρίσης και τα σχετικά, έχω διακόψει τις τακτικές μου επισκέψεις στον Γκούρου μου, ο οποίος μένει σε μια σπιταρώνα, 56 χιλιόμετρα δυτικά της, προσωρινής ελπίζω, για όνομα του Θεού, κατοικίας μου, οπότε τις οικονομίες από τις βενζίνες στα πηγαινέλα, τις διέθεσα για να διαφημιστώ στον Χρυσό Οδηγό, κάτι για το οποίο είμαι πολύ περήφανος, αλλά, το θέμα μας είναι άλλο, αν θυμάστε, η διακοπή των τακτικών επισκέψεων είναι, και το γεγονός αυτό με, -για την ακρίβεια “μας”- υποχρέωσε να βρούμε νέους τρόπους επικοινωνίας γιατί η πνευματική γαλήνη που νιώθω κάθε που συναντώ τον Πνευματικό μου Δάσκαλο είναι τέτοια που τίποτα δεν συγκρίνεται μαζί της, εντάξει, όχι τίποτα, αλλά τελοσπάντων, μου κάνει καλό, οπότε αποφασίσαμε που λέτε, να το ρίξουμε στο σκάιπ και στο φέηστάιμ και σε τέτοια πράγματα και πολύ μου άρεσε, άμα θέλετε να ξέρετε, κι εκείνον το ίδιο, απ’ την αρχή μου έλεγε: “Βάλε σκάιπ.. ή φέηστάιμ.. ή τελοσπάντων βάλε κάτι” κι εγώ του έλεγα: “Δάσκαλε ναι.. έχεις δίκιο.. θα το κάνω..” αλλά έτσι τα ‘λεγα, τίποτα δεν έκανα, τέτοιος είμαι, ποτέ όχι δεν λέω, τίποτα δεν κάνω, και του λέω κάποια στιγμή, ένα από εκείνα τα βράδια που αράζαμε στο πλυσταριό: “Δάσκαλε τι ώρα είναι;” γιατί ήταν αργά κι έπρεπε να πάρω την αμαξάρα μου για να επιστρέψω στην -ο Θεός να την κάνει- πόλη μου, κι εκείνος, με μεγάλη σοβαρότητα και ολίγη ειρωνεία, -το κατάλαβα, δεν με ξεγελάς Δάσκαλε!- είπε: ” Ώρα να βάλεις Skype”, καλά ρε Δάσκαλε, είπα από μέσα μου, μας έπρηξες, θα βάλω, και νομίζω εκείνο το βράδυ πήρα την πραγματική απόφαση να βάλω το παλιοSkype στην επικοινωνιακή μου φαρέτρα -καλό ε;- και θυμάμαι πως μετά από μια μικρή παύση,
τέτοια περίπου,
είπα λίγο πληγωμένος αλλά βαθιά ήρεμος, με την συνείδηση μου καθαρή σαν βαυαρέζικο χαντάκι, “Δάσκαλε πρέπει να πηγαίνω” κι εκείνος είπε “Κάτσε ρε παιδάκι μου λίγο ακόμα” κι εγώ είπα “Αποκλείεται Δάσκαλε. Έχω αγώνα αύριο” κι εκείνος είπε όλο ενθουσιασμό: “Αλήθεια; Με ποιον παίζεις;” κι εγώ είπα “Α, έτσι λέω. Πλάκα κάνω” κι εκείνος είπε “Ε, άντε και γαμήσου” γιατί είναι και λίγο αθυρόστομοςο Δάσκαλος άμα τουκάνεις καμιά πλακίτσα ας πούμε ή τίποτα τέτοιο, κι εγώ δεν είπα τίποτα,απλά χαμογέλασα με αγάπη,-τον αγαπώ τον Δάσκαλο!-και σηκώθηκανα αναγγείλωτο τέλος της συνεδρίας μας και τα σχετικάκαι θυμάμαιστο αυτοκίνητο αργότερα,βράδυ,ερημιά,άδειος ο δρόμος,μόνος,μουσικάρες από τα ηχεία,να έχω χαθεί στις σκέψεις μου,δεν θυμάμαι τι σκεφτόμουνα,απλά μόνοθυμάμαι ότι αναρωτιόμουν αν πράγματι είχα αγώνα αύριο ή απλά το μυαλό μου έπαιζε παιχνίδια, αλλά τελικά έδιωξα απορίες και γρίφους και αφοσιώθηκα στην οδήγηση, που πολύ μ’ αρέσει, είμαι λάτρης του δρόμου, πραγματικός ταξιδιώτης, και τελοσπάντων κάποια στιγμή, με τα πολλά, φτάνω στη διαμερισματάρα μου και ξεκλειδώνω και πήγα και ξάπλωσα, ούτε δόντια έπλυνα, ούτε ρούχα έβγαλα, τίποτα, έτσι έπεσα, κι έτσι με τα μάτια κλειστά, μπρούμητα, κοιτώντας προς το πιτσιλωτό ταβάνι, ανακάλεσα στο θυμικό μου -κι αυτό καλό ε;- μια ρήση του Δασκάλου, που μιλούσε για κάποιους κυρίους, πολύ ματσωμένους, πενηντάρηδες, αδέρφια, ότι είναι φασουλήδες, νομίζω δεν τους συμπαθούσε και πολύ, αλλά, συνέχισε ο Δάσκαλος, δεν είναι κακό κάποιος να είναι φασουλής, ο Δάσκαλος είναι πάντα τίμιος μαζί σου, κι ας μη σε συμπαθεί, δεν είναι κακό λοιπόν να είναι κάποιος φασουλής, για αυτά τα δύο αδέρφια έλεγε, ότι είναι φασουλήδες, φοράνε πιτζάμες, κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο, κάνουν τέτοια πράγματα, και πολύ μου άρεσε πως την χειρίστηκε πνευματικά ο Δάσκαλος την όλη κατάσταση, γιατί η αλήθεια είναι ότι τον πλήγωσαν αυτοί οι δυο κύριοι, όχι κυριολεκτικά, ποδοσφαιρικά, με την έννοια ότι έχουν την ομάδα που ο Δάσκαλος δεν μπορεί ούτε τ’ όνομά της ν’ ακούει, κι απ’ την άλλη η ομαδάρα του δεν τα πάει καλά, όλο χάνει, οι άλλοι συνέχεια τον κερδίζουν, και δεν τους χωνεύει τους άλλους, δεν του φταίνε βέβαια οι άνθρωποι, τη δουλειά τους κάνουνε, τον δικό του πρόεδρο δεν χωνεύει, δίκιο έχει, τελοσπάντων, το ζήτημα είναι ότι η δικαιοσύνη, η αλήθεια και η ευθύτητα είναι ωραία πράγματα, ειδικά η δικαιοσύνη, να είσαι δίκαιος με τον άλλο κι ας είναι και φασουλής, δεν έχει σημασία, κι εσύ άμα είσαι φασουλής να ’σαι δίκαιος με τον εαυτό σου, η δικαιοσύνη είναι αλήθεια φιλαράκι, και η αλήθεια δικαιοσύνη, κι αυτά σκεφτόμουνα στη κρεβατάρα μου και δεν πρόλαβε να με πάρει ο γλυκός ύπνος στην αγκαλιά του κι ακούω το κουδούνι, και κοκαλώνω, να κάνω ησυχία να το ξανακούσω ή να καταλάβω ότι παράκουσα, άγρια χαράματα ήταν, και το ξανακούω, και ξανακοκάλωσα -που λέει ο λόγος- και τελικά, με τα πολλά, με σκέψεις κενές, από αντρεναλίνα γεμάτες, σηκώθηκα να πάω προς το τηλέφωνο αλλά στο δρόμο, εκεί προς το χολ, κατάλαβα ότι ήταν το θυροτηλέφωνο.
Τα υπόλοιπα είναι μια άλλη ιστορία.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: e-jaculation / artinablender