Πάντα γούσταρα τις εκλογές. Από μικρό παιδί, θυμάμαι, τις θεωρούσα κάτι σαν γιορτή. Κάτι ανάμεσα σε Χριστούγεννα και αποκριές. Είναι που έκλειναν τα σχολεία, που η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη, το κλίμα τεταμένο… Πολύχρωμα σημαιάκια και γιγαντοαφίσες. Μικρές πολιτικές συγκεντρώσεις στα καφενεία, όπου στριμωχνόντουσαν σαν τις σαρδέλες να ακούσουν του περαστικούς εθνοσωτήρες και ταγούς τους Έθνους, μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις που βλέπαμε στην ΕΡΤ. Τώρα που το σκέφτομαι και με το βάρος του χρόνου που πέρασε, περισσότερο αποκριές ήταν… Καρναβάλι σκέτο…
Παρασκευή πρωί θυμάμαι έμπαιναν οι καναδέζες στο προαύλιο του σχολείου και το απόγευμα που πηγαίναμε να παίξουμε μπάλα κάτω από τα πεύκα ήταν από τις λίγες φορές που είχαμε κερκίδα. Κάτι φανταράκια που τα στείλαν να φρουρήσουν τις κάλπες… Άραζαν με τις πλάτες στις ρόδες των Steyer, τσιγάρο, καφές και το βράδυ μπύρα… Good morning Vietnam!!! Για μας όσο να πεις ήταν εντυπωσιακό! Και η όλη διαδικασία αποκτούσε στα μάτια μας άλλο κύρος…
Τα χρόνια πέρασαν, ο στρατός έφυγε. Ωρίμασαν τα δημοκρατικά ιδεώδη, το πολίτευμα δεν κινδυνεύει πια. Τρομάρα μας! Έφυγε ο λύκος από το μαντρί. Η δημοκρατία δεν χρειάζεται το στρατό πια. Μπορεί και μόνη της να αυτοκαταλυθεί και έτσι αυτό το ιδιόρρυθμο σύνδρομο της Στοκχόλμης τερματίστηκε. Η ανατριχίλα όμως και η προσμονή παραμένει. Ακόμα γουστάρω τις εκλογές… Έχουν μια μαγική γυφτιά που αντιστέκεται στον χρόνο. Για τους περισσότερους φαντάζομαι έπαψε να είναι πανηγύρι και αφορμή ολιγοήμερης επιστροφής στο χωριό. Η προσμονή της αλλαγής έδωσε τη θέση της στην απελπισία, την απογοήτευση και την αποστροφή… Αλλά εγώ ρε παιδιά ακόμα γουστάρω. Τα κομματόσκυλα διατηρούν τη γραφικότητα και το φολκλόρ του θέματος…
Σήμερα βράδυ, Δευτέρα 8 Μαΐου, κατά τις εννιά περνώντας από την κεντρική πλατεία της Λάρισας για να πάω στο αυτοκίνητο μου, ενώ βαδίζω ανάμεσα στον κόσμο, ακούω στο βάθος κόρνες, ντουντούκες και πανηγυρισμούς. Ένα παράλληλο σύμπαν, που καμιά επίδραση δεν είχε στον κόσμο που βιαστικός έτρεχε να προλάβει τις δουλειές του, στα πιτσιρίκια που δίνουν ραντεβού έξω από το Public, στους νόμιμους και παράνομους μετανάστες και στους πρόσφυγες και στους κάθε καρυδιάς καρύδια που ξέβρασε η μοίρα τους στα παγκάκια της πλατείας… Και να ΄σου πάνω από τους ήχους των διερχόμενων αυτοκινήτων οι ντουντούκες και οι ιαχές των ιθαγενών μετά από κάθε σύνθημα του φύλαρχου. Προεκλογική συγκέντρωση! Όχι ρε φίλε, γίνονται ακόμη. Με background το αρχαίο θέατρο της Λάρισας, άλλος ένας wannabe πρωθυπουργός που θα εκσυγχρονίσει την Ελλάδα και θα τη γιατρέψει από τις χρόνιες παθογένειες της. Ποιος θεός επικοινωνιολόγος το σκέφτηκε αυτό; Το ένδοξο παρελθόν μας χέρι-χέρι με το τραγικό παρόν μας και το ακόμη χειρότερο μέλλον μας. Μας τρολάρουν, δεν εξηγείται αλλιώς… Βραδιά ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σήμερα, αύριο θα είναι κάποιος άλλος… Πολλοί οι πρόθυμοι σωτήρες. Δόξα τω Θεώ, η μαγεία των εκλογών δεν έχει χαθεί ακόμη…
Στρίβω στην Παπαναστασίου και αμέσως μετά στην Παπακυριαζή με κατεύθυνση την Ανθίμου Γαζή… Περπατώντας δίπλα από κάτι κάδους σκουπιδιών βλέπω τσαλακωμένα κάτι προεκλογικά φυλλάδια υποψηφίων πολιτευτών της ΝΔ και της Ελληνικής Λύσης. Μαλάκα μου λέω, δεν αλλάζουμε με τίποτα. 2023 και ο άλλος διεκδικεί την ψήφο μου με Α5 ιλουστρασιόν χαρτί, όπου το 90% της επιφάνειας καλύπτει η ρετουσαρισμένη φάτσα του με βλέμμα αγελάδας, ενώ στο υπόλοιπο 10% στριμώχνει συνθήματα και προσωπικές δεσμεύσεις… Ναι, θα πάμε μπροστά, πηγαίνοντας πίσω! Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν ίδια ή και χειρότερης αισθητικής ακάου στα facebooks, instragrams και tik-toks. Πάνω από όλα να είμαστε στο πνεύμα της εποχής έτσι; Και αφού έχουν γεμίσει τον τόπο με άχρηστα χαρτάκια, θα μας κουνήσουν και το δάχτυλο κηρύττοντας για το sustainability, τη βιώσιμη ανάπτυξη, τη κλιματική αλλαγή και το μ….ι της μάνας τους! Έ, πώς να μην γουστάρω τις εκλογές!
Έφτασα στο αυτοκίνητο, ανοίγω ραδιόφωνο. Πρώτο πρόγραμμα της ΕΡΑ. Συνέντευξη κάποιου υποψηφίου του ΣΥΡΙΖΑ… Και πάλι γουστάρω. Γουστάρω που ποτέ κανείς δεν απαντά σε αυτό που των ρωτάνε. Ναι, είναι ηλίθιοι. Γουστάρω που ποτέ ο δημοσιογράφος δεν του / της λέει: «Ρε μπαγλαμά, άλλο σε ρώτησα. Ηλίθιος είσαι, τον ηλίθιο παριστάνεις ή σε ηλίθιους νομίζεις ότι απευθύνεσαι;». Γουστάρω ακόμη περισσότερο όταν επικαλούνται – φανταστικές – έρευνες και στατιστικά, νούμερα που θυμούνται με ακρίβεια 20ου δεκαδικού ψηφίου χωρίς ποτέ να έχουν μαζί τους σημειώσεις, υπολογιστές, ένα μπακαλόχαρτο ρε αδερφέ. Αλλά, έτσι είναι: όταν ξεσκίζεσαι στη δουλειά, τα νούμερα είναι μέσα στο μυαλό σου, διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή. Ο Έλληνας πολιτευτής είναι η επιτομή του ΑΙ. Ναι ρε φίλε, γουστάρω. Εντάξει, δεν τα έχουμε πλέον στον υπερθετικό βαθμό. Βλέπω τους γείτονες Τούρκους που σκοτώνονται μεταξύ τους στα Βέλγια και τις Γερμανίες και αναπολώ περασμένα μεγαλεία… Δεν πειράζει, θα αρκεστώ στα λίγα. Ουκ εν τω πολλώ το ευ…
Τελικά είμαι τυχερός… Ζω στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου, με τους πιο έξυπνους κατοίκους του Γαλαξία μας, που έχουμε δώσει σε όλους τους άλλους ό,τι έχουν και δεν έχουν και μας χρωστάνε και δεν το ξέρουν. Και έχω και μια γαμάτη δημοκρατία που μου δίνει την ευκαιρία κάθε τουλάχιστον τέσσερα χρόνια να ζω τέτοιες μαγικές στιγμές και στο ενδιάμεσο ακόμη καλύτερες. Και ακούω όλους εσάς να παραπονιέστε… Σα δεν ντρέπεστε!!! Έχουμε εκλογές ρε. Ζήστε το. Live your myth in Greece!
Respect σε αυτούς τους ελάχιστους κάθε φορά που έχουν όντως ποιότητα ως πολίτες και φιλότιμο και θέληση και αποφασίζουν να αναμετρηθούν με αυτό το θηρίο που ονομάζεται πολιτική. Δυστύχως δεν έχω δει κανέναν να επιβιώνει…
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Πλάνο από την ταινία «Υπάρχει και Φιλότιμο»