Λοιπόν καλοί μου αναγνώστες, πιστοί στην ελαφρότητα της στήλης, σκεπτόμενος σατανικά- και οπορτουνιστικά- για να μαι ειλικρινής στο κοινό μου, θεώρησα πρέπον να ξεφύγουμε, κάπως, από τη μονοτονία των ημερών: εκλογές, υποτονικές κι αυτές, ναυάγια, φτωχών και διασήμων, φόνοι, βιασμοί, ακρίβεια… νομίζω πως χρειαζόμαστε κάτι σε πιο σπορτίφ και φίτνες, καλοκαίρι έχουμε, πως θα κυκλοφορήσουμε και στην πλαζ.., αν μη τι άλλο… επίσης, για τους μυημένους στα ποδοσφαιρικά, η θερινή ραστώνη είναι και περίοδος ανασύνταξης, σχεδιασμού, προγραμματισμού για τα κλαμπς, και φυσικά μεταγραφών!
Θα πάρουμε κανά γκολτζή να ματώνει τα δίχτυα; Θα έλθει αμυντικός της προκοπής ή θα ρουφάμε το μπαλάκι σε κάθε κατεβασιά των αντιπάλων; Θα πάρουμε καμιά παιχτούρα ή θα γλυτώσουμε τουλάχιστο τα κρύα του χειμώνα με τα παλτά που μας φέραν καλοκαιριάτικα; Αυτά είναι και τα θεσμικά, παροδοσιακά και ιερά, ταυτόχρονα, ερωτήματα και αγωνίες των φιλάθλων στη διάρκεια της καλοκαιρινής ανάπαυλας!
Πιστέψτε με, για την πλειονότητα των φιλάθλων, αυτά είναι τα σημαντικότερα προβλήματα και οι αγωνίες μας … γιατί το όφελος είναι πολλαπλό και εξασφαλισμένο.. αν οι μεταγραφές βγουν παιχτούρες θα δικαιωθούμε όλοι, και που ξέρεις, μπορεί να χτυπήσουμε και κάνα πρωταθληματάκι, μπας και γελάσει επιτέλους του χειλάκι μας, έστω ένα κυπελλάκι, να χουμε κι εμείς ένα σερβίτσιο στην τροπαιοθήκη μας.. Αν πάλι τα καρπούζια είναι μάπα κι ο θησαυρός άνθραξ, κανένα πρόβλημα: θα αρχίσουμε ωραία- ωραία τη γκρίνια και τη ζήλια, θα μας φταίνε όλοι κι όλα, θα κάνουμε και βαθυστόχαστες αναλύσεις για το ποιοι φταίνε, με κάθε είδους προέκταση και με αρκετή συνομωσιολογία… τέλος, μετά από καμιά ήττα από τίποτα τριτοδεύτερους κάνουμε κι ένα ντου στα αποδυτήρια, κι από κει, βουρ για το γραφείο και το σπίτι του προέδρου… γιατί, ως γνωστόν, τις μεταγραφές και τις αποφάσεις, μαζί με τα φράγκα που βάζει βέβαια, τις παίρνει ο πρόεδρος! Αυτός κάνει κουμάντο, αυτός πλερώνει, αυτός λαδώνει, αυτός, γενικά, καθαρίζει, αυτός δοξάζεται, αυτόν μπινελικώνουμε, αυτός αποκαθηλώνεται και γίνεται περίγελος και κατάπτυστος, αυτός, τελοσπάντων, θα ξεχαστεί γρήγορα…. Αυτός, όμως, δίνει και το χαρτάκι με τη σύνθεση της ομάδας στον προπονητή, κι αν εκείνος κάνει την καρδιά του πέτρα και το πάρει, έχει καλώς, θα μακροημερεύσει στον πάγκο του… αν είναι ζόρικος, όμως, δύο τινά, συμβαίνουν, συνήθως: ή θα τον φάει ο πρόεδρος είτε οι παίχτες. Σε κάθε περίπτωση, αν κάνει παρέλαση στις 28, τυχερός θα ναι, αν βγάλει και Χριστούγεννα, ε τότε, έχει κόκκαλο νυχτερίδας….
Αυτά γράφονται με αρκετή δόση πικρίας, και ενίοτε θυμού, όταν ακούω τους πολιτικούς αυτού του τόπου, όποτε στραβώνει η δουλειά, με ύφος βαρύ κι ασήκωτο, να διαμαρτύρονται για ποδοσφαιροποίηση του πολιτικού λόγου κι άλλα τέτοια τσιτάτα, με ύφος βλοσυρό, εκατό και βάλε καρδιναλίων… θεωρώ, εξάλλου, το ποδόσφαιρο κοινωνικό δρώμενο πρώτα, κι ύστερα αθλητικό… ας είναι….
Φαντάζεστε, λοιπόν, τη δικαίωση και την ανακούφισή μου, όταν προ ημερών, είδα κι άκουσα τη συντρόφισσα Ζωή, με το χαμόγελο στα χείλη και με αφοπλιστική ειλικρίνεια, να λέει, επιτέλους, το αυτονόητο και το προφανές, για να στείλει στην κερκίδα και στο χρονοντούλαπο της αθλητικής ιστορίας, όσους τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι και να αμφισβητήσουν τις επιλογές των εκλεκτών για τα ψηφοδέλτια του κόμματος! Μαγκες, κάντε μόκο, στην μπάντα: την ομάδα την κατεβάζει στο γήπεδο ο προπονητής, που ως δια μαγείας , τυχαίνει να είναι το αυτό πρόσωπο με τον πρόεδρο… για λίγο, νόμισα πως αναστήθηκε ο Μπερλουσκόνι, κι ήθελα να ανακράξω, θαύμα.. συγκρατήθηκα, δάκρυσα όμως, δε θα κρυφτώ.. σκέφτηκα άλλον μακαρίτη κι άλλες ηρωικές εποχές… ούτε ο γίγαντας ο Μάκαρος τόσο θάρρος, κι αυτός κράταγε, κάπως τα προσχήματα… επιτέλους μια φωνή πραγματιστική, σαν του αγαπημένου Σαλιαρέλη… τελικά, για όλους έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και η δικαίωση… μπάλα στο κόμμα παίζει η πρόεδρος.
Τελεία και παύλα! Σ’ όποιον αρέσει, κι άμα δε γουστάρει, μη σώσει και ξαναπατήσει το ποδάρι στο γήπεδο, ας κάτσει να βλέπει αθλητική Κυριακή , με Βαρούχα μέσα…
Με περισσή συγκίνηση και με τον αέρα της δικαίωσης, θα ήθελα, σαν κανονικός Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος, να δώσω κάποιες συμβουλές στην αγαπημένη και συμπαθεστάτη πρόεδρο, τώρα που κέρδισε πόντους, στη φίλαθλη συνείδησή μου : καλό μου κορίτσι, για να γίνει κανείς καλός πρόεδρος και προπονητής, κόμματος ή ομάδας, δε διαφέρει και πολύ, δε φτάνουν οι ιδεαλισμοί, η αγάπη για το σπορ, ο ρομαντισμός: χρειάζονται κι άλλα πράγματα, πιο πονηρά και καταφερτζίδικα… θα πρεπε λοιπόν, προεκλογικά, αφού γυρνάς τον τόπο για τα ψηφαλάκια, να είχες περάσει, οπωσδήποτε απ’ τη Λειβαδιά… Εκεί, εκτός από τα 40 παλικάρια, εν δυνάμει ψηφοφόρους, θα ΄βρισκες και το καλό το παλικάρι- πρόεδρο- που ξέρει.. όλα τα μονοπάτια! Αν πάλι, το μάθημα δε φτάνει, ανηφορίζεις και κατά Βόλο, μεριά, για ένα ταχύρρυθμο με τον Τιτανομέγιστο δημαρχοπρόεδρο… εδώ, έχεις μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: μαθαίνεις και κοουτσάρισμα καλό, και πως κερδίζουν εκλογές…
Γιατί καλό μου κορίτσι, θα πρεπε να χεις καταλάβει πως τα πρωταθλήματα δεν τα παίρνει, όποιος έχει πάντα την καλύτερη ομάδα, αλλά όποιος έχει καλά κονέ και το μάτι του κόβει και ξεχωρίζει… τις παιχτούρες από… τα παλτά!
*Φωτογραφία εξωφύλλου: pinterest
