Ένας μήνας πέρασε από την 25η Ιουνίου. Περίπου, ένας μήνας plus 3 μερούλες για την ακρίβεια, και στο Ελλαδιστάν προλάβαμε μετά το σαρωτικό εκλογικό αποτέλεσμα που για τους μεν υπήρξε η απόδειξη της επιτυχούς επιστροφής στην κανονικότητα και της ακόμη πιο επιτυχούς λειτουργίας του επιτελικού κράτους και για τους δε η αρχή της αυτοχούντας, να ζήσουμε τον απόλυτο σουρεαλισμό.
Ξεκινήσαμε με ένα Τσίπρα, που, άμα τη παραίτησή του, πήρε των ομματιών του, τη γυναικούλα και τα παιδάκια του να πάνε ένα πολυημέρο road trip να ξαναβρούν τους εαυτούς στην ακατονόμαστη, Μέκκα του καπιταλισμού και μάνα όλων των κακών Αμερική, αφήνοντας πίσω του συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια -πολιτικά στελέχη και ψηφοφόρους- να ψάχνονται από πού τους ήρθε και παραζαλισμένοι να ασχολούνται με την διαδοχή. Και τους νεοδημοκράτες από την άλλη να ετοιμάζονται να απολαύσουν τις δάφνες τους -σεμνά και ταπεινά πάντα-, να ονειρεύονται επιτέλους μετά από ένα χρόνο εξαντλητικής προεκλογικής περιόδου να τριγυρίσουν λίγο στα νησιά, να ξεκουραστούν βρε αδερφέ, αλλά φευ.
Ήρθαν οι καύσωνες. Και μετά οι πυρκαγιές. Και μετά το χάος.
Και εκεί που ελλείψει συντονισμένης και δυναμικής αντιπολίτευσης ο λόγος δόθηκε στον Έλληνα αντιπολιτευόμενο πολίτη μέσω των σόσιαλ μίντια και εκείνος άρχισε να μιλά για το σχέδιο της κυβέρνησης να κάψει την Ελλάδα για τις ανεμογεννήτριες των υμετέρων, για το μεγάλο κεφάλαιο, για τις μπίζνες, για το στρατηγικό σχέδιο η χώρα να γίνει η μπαταρία της Ευρώπης, και συνέχισε να προβληματίζεται για το πότε θα σταματήσουμε να προσλαμβάνουμε αστυνομικούς αντί για πυροσβέστες, ζήσαμε και κάτι ωραίες στιγμές στα σόσιαλ με προτροπές σε πολίτες που τελούν σε κίνδυνο, σε περίπτωση πυρκαγιάς να καλέσουν το 41% (δηλαδή το ποσοστό της εκλογικής νίκης της Ν.Δ.) και άλλα λοιπά γνωστά, ήρθε το μεγάλο φιάσκο.
Μέχρι την Πέμπτη, οι 13 μεγαλύτερες πυρκαγιές του Ιουλίου έκαψαν έκταση μεγαλύτερη από 43.412 εκτάρια ή 434.120 στρέμματα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Επιχειρησιακής Μονάδας BEYOND του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών (ΙΑΑΔΕΤ). Κάηκαν επίσης σπίτια αρχικά στα Δερβενοχώρια και το Λαγονήσι και μετά ακολούθησε η καταστροφή και το χάος της Ρόδου. Αν και το αεροδρόμιο άργησε να κλείσει και συνέχιζαν να φτάνουν πτήσεις στο νησί που καιγόταν πλέον για τα καλά ξεφορτώνοντας κι άλλους τουρίστες, τελικά ολοκληρώθηκε η επιχείρηση εκκένωσης 30.000 τουριστών από τη Ρόδο. Οι ελληνικές επιχειρήσεις πυρόσβεσης και εκκένωσης καλύφθηκαν με μπόλικη, και όχι μόνο θετικής προσέγγισης, αρθρογραφία του ξένου Τύπου. Δύο πιλότοι ενός όχι και τόσο brand new Canadair που επιχειρούσε σε πυρκαγιά στην Κάρυστο έχασαν με τραγικό τρόπο τη ζωή τους βυθίζοντας τη χώρα σε εθνικό πένθος. Και ενώ ενδιαμέσως όλων αυτών κατέρρευσε και μια γέφυρα στην Πάτρα, συνέβη κάτι το αδιανόητο.
Η 111 Πτέρυγα Μάχης της Πολεμικής Αεροπορίας στη Νέα Αγχίαλο κινδύνευσε εν καιρώ ειρήνης. Από μια φωτιά.
Ας το πούμε πιο αναλυτικά για να το εμπεδώσουμε. Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις έχασαν πυρομαχικά κατά τη διάρκεια συνεχών και ισχυρών εκρήξεων σε αποθήκη πυρομαχικών που τυλίχθηκε στις φλόγες, η οποία βρίσκεται 6χλμ. από την Πτέρυγα Μάχης και 4χλμ. από την Αγχίαλο γιατί, προφανώς, δεν είχαν παρθεί όλα τα αντιπυρικά μέτρα προστασίας (!). Δόθηκε εντολή τα F-16 της 111 Πτέρυγας Μάχης της Νέας Αγχιάλου να μετασταθμεύσουν στην 110 Πτέρυγα Μάχης της Λάρισας. Ακολούθησαν εκκενώσεις πληθυσμού δια θαλάσσης προς το Βόλο, όπου την κατάσταση πλήρους χάους και πανικού προσπαθούσε να συντονίσει ο γνωστός και μη εξαιρετέος δήμαρχος της πόλης Μπέος (sic). Το ωστικό κύμα που δημιουργήθηκε από τις εκρήξεις έσπασε τζαμαρίες σε βιτρίνες καταστημάτων και κατοικίες στην Αγχίαλο. Οι κάτοικοι μίλησαν για εμπόλεμη ζώνη.
Και λες, αποκλείεται, δεν έχει άλλο. Αλλά έχει.
Τον Μηταράκη. Το υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Που είχε τη φαεινή ιδέα μεσούσης της προπεριγραφόμενης κατάστασης να πάει για διακοπές σε απομακρυσμένο νησί (Πάτμος), όπου βρέθηκε σε φιλικό σκάφος μπροστά στα μάτια απορημένων λουόμενων, όπως αποκάλυψε η «Καθημερινή». Προφανώς θεώρησε ότι προστατεύει καλύτερα τους πολίτες ρεμβάζοντας στο Αιγαίο… και αναπολώντας ίσως την έφιππη αστυνομία που έχασε. Ακολούθησε η παραίτηση του για «προσωπικούς λόγους, κοινώς ο Μητσότάκης τον «παραίτησε» δίνοντας το ξεκάθαρο μήνυμα ότι όποιος δεν κάνει σωστά τη δουλεία του πάει σπίτι του. Αχ, αυτό το επιτελικό κράτος…
Και εκεί που λες, αποκλείεται δεν έχει άλλο. Έχει.
Το ζεϊμπέκικο του Πατούλη σε εκδήλωση στο Ζάππειο. Πως κάνετε έτσι… μάλλον θα χόρευε το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» που είναι και σχετικό…
Αχ, αυτή η αδέξια δεξιά!
Και κάπως έτσι, μου ήρθε στο μυαλό το «Να δεις τι σου χω για μετά…» των Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Με άλλα λόγια θα στο πω
Κι έναν ανάπηρο σκοπό
Απ’ το ενενήντα και μετά
Να δεισ τι σου ‘χω για μετά
Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1993. Από το πενήντα και μετά που ξεκίνησε να καταγράφει την μεταπολεμική Ελλάδα, έφτασε στη δεκαετία του ενενήντα. Έκτοτε, έχει χάσει τρεισήμισι δεκαετίες… Το δυο χιλιάδες -που περίμενε το τραγούδι, φάνηκε, αλλά δεν άλλαξαν και πολλά. Πάλι ο Παπακωνσταντίνου και ο Μαχαιρίτσας με άλλα λόγια θα μας το λέγαν: να δεις τι σου χω για μετά…
Και όταν σκέφτομαι να «δω τι μου χουν για μετά», παραιτούμαι.
ΥΓ. Έχω προσωπική εμπειρία παιδάκι να βλέπω μέτωπο φωτιάς που ξέσπασε από φωτιά αγροτών σε καλαμιές να απλώνει και να τρέχει μέσα στο θεσσαλικό κάμπο και να φτάνει στα όρια της αυλής μας. Θυμάμαι ακόμη τον τρόμο και το δυστοπικό τοπίο, κι ας μην κινδυνέψαμε στην ουσία τότε. Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι έχουν ζήσει όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Και φέτος.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Christoph Reichwein / picture alliance via Getty Images
