Το νηπιαγωγείο και το δημοτικό σχολείο που φοιτούν τα παιδιά μου, βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο. Απέναντι από τα σχολικά κτίρια, υπάρχει ένα τεράστιο οικόπεδο το οποίο ανήκει στον δήμο και συνήθως χρησιμοποιείται ως χώρος στάθμευσης του προσωπικού των σχολείων, των γονέων κατά την προσέλευση και αποχώρηση των μαθητών, αλλά και των περίοικων. Εν ολίγοις, ο χώρος αυτός εξυπηρετεί κυρίως ένα κοινό που έμμεσα ή άμεσα εμπλέκεται με τις σχολικές μονάδες που ανέφερα παραπάνω.
Στα πλαίσια μιας σύγχρονης αντίληψης για το σχολείο που έχουν οραματιστεί και υλοποιήσει διαδοχικά όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, ο χώρος αυτός χρησιμοποιείται, πέραν της στάθμευσης και για εκπαιδευτικούς λόγους. Για παράδειγμα, όταν βρέχει, τα παιδιά έχουν έξω από τον προαύλιο χώρο τους μια μικρή Βενετία, ενώ ακόμη και η μονότονη ρουτίνα της καθημερινής προσέλευσης και αποχώρησης αποκτά ένα τόνο περιπέτειας και ισχυρές δόσεις μαθημάτων επιβίωσης κάτω από αντίξοες συνθήκες. Βιωματικά, τα παιδιά έρχονται σε επαφή με φαινόμενα όπως οι πλημμύρες το χειμώνα και οι αμμοθίνες το καλοκαίρι! Παίρνουν μια δόση βασικής εκπαίδευσης των ΟΥΚ και εν συνεχεία, με ενέργεια και περισσό ζήλο εισέρχονται στην πραγματικότητα του ελληνικού σχολείου!
Φαντάζομαι, πως κάπως έτσι θα περιέγραφε το ελληνικό δημόσιο σχολείο ο κ. Πρωθυπουργός. Μετά τις σημερινές του εξαγγελίες με αφορμή την πρόθεση δημιουργίας νομοθετικού πλαισίου για τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά και την επαναδιατύπωση της βούλησής του να καταστήσει το δημόσιο σχολείο σύγχρονο, πρωτοποριακό και ανταγωνιστικό σε διεθνές επίπεδο.
«Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε στα σχολεία μας για να εφαρμόσουμε το νομοθετικό πλαίσιο το οποίο έχουμε ψηφίσει, για να τα κάνουμε πιο δημιουργικά, πιο εναρμονισμένα με τη σύγχρονη τεχνολογία, να βάλουμε τους διαδραστικούς πίνακες σε όλα τα σχολεία, με ποιοτικό περιεχόμενο, να ενισχύσουμε και να εφαρμόσουμε τα νέα προγράμματα σπουδών, το πολλαπλό βιβλίο. Πιστεύω ότι η επόμενη τετραετία θα είναι μία τετραετία πραγματικής επανάστασης για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα σχολεία μας»
Εεεεε!!!!! Μπρρρρρρρρρρρρ!!! Που πας ρε Καραμήτρο! Τι λέει τούτος; Για ποια σχολεία μιλάει; Που θα βάλει διαδραστικό πίνακα; Αναρωτιέμαι, έχει μπει σε σχολείο; Δημόσιο; Ελληνικό; Σε αυτά ντε, που το μισό διδακτικό προσωπικό προσλαμβάνεται τον Σεπτέμβριο, Οκτώβριο και απολύεται τον Ιούνιο και που κατά τη διάρκεια της εργασίας του κάνει τον τουρίστα από το ένα σχολείο στο άλλο για να καλύψει τρύπες. Που οι δάσκαλοι και καθηγητές δεν έχουν δικό τους γραφείο και τεχνολογική υποστήριξη για να οργανώσουν και να προετοιμάσουν την εργασία τους. Που αρκετοί μαθητές κάνουν μάθημα σε isoboxes. Σε σχολεία τόσο αντιαισθητικά και δυσλειτουργικά που προκαλούν κατάθλιψη και απέχθεια. Σε αυτά τα σχολεία, ο διαδραστικός πίνακας ακούγεται σαν αυθεντικός Ματίς σε γύφτικο τσαντίρι!
Μίλησε βέβαια και για τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση.
«Εκεί έχουμε πολλά βήματα μπροστά μας να κάνουμε. Έχει γίνει πολύ σημαντική δουλειά υποδομής την προηγούμενη τετραετία. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να πειστούν τα νέα παιδιά, αλλά και οι οικογένειές τους, ότι υπάρχουν πολλοί δρόμοι για την επιτυχία στη ζωή και ότι αυτή δεν περνάει αναγκαστικά μέσα από ένα πτυχίο εντός Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος. Η αναβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης σε όλα τα επίπεδα αποτελεί ένα προσωπικό μου στοίχημα και πιστεύω ότι μπορούμε, πράγματι, ενισχύοντας αυτή τη δημόσια εκπαίδευση σε όλες της τις βαθμίδες, να δώσουμε όχι απλά διαφορετικές επαγγελματικές προοπτικές, αλλά και την αξιοπρέπεια της ενασχόλησης με ένα αντικείμενο το οποίο για λόγους κοινωνικών στερεοτύπων στην πατρίδα μας ενδεχομένως να μην είχε τύχει της αναγνώρισης που θα έπρεπε».
Και καταλαβαίνω κι εγώ, όπως κι εσείς φαντάζομαι ότι το παιδί, ο Πρωθυπουργός μας, είναι μαλωμένος με την πραγματικότητα. «Αμ, τί περίμενες;» θα μου πει κάποιος. «Ποια πραγματικότητα; Εδώ η μισή Ελλάδα καίγεται, και ο Πρωθυπουργός ανακοινώνει την πρωτοβουλία του για την ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων». Και τι ιδιωτικών πανεπιστημίων, ε; Όχι τίποτα της σειράς. Κάθε άλλο!
«Είμαστε πια έτοιμοι να καταθέσουμε μία συγκροτημένη νομοθετική πρωτοβουλία που να δίνει τη δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων και στην πατρίδα μας, όμως με πολύ υψηλές προδιαγραφές – εκεί δεν πρόκειται να κάνουμε καμία απολύτως έκπτωση» είπε την Πέμπτη ο Πρωθυπουργός. Καμιά έκπτωση, ακούτε; Όχι να μη λέτε ότι θα κάνει πανεπιστήμια τα ΙΕΚ και τα ιδιωτικά κολλέγια, όπως κάνανε οι Κύπριοι. Όχι βέβαια. Εδώ τα ιδιωτικά πανεπιστήμια μας θα είναι υψηλών προδιαγραφών.
Αναρωτιέμαι, πώς θα πετύχει αυτό τον στόχο; Θα εγκατασταθούν στην Ελλάδα παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων αναγνωρισμένου κύρους; Για παράδειγμα θα έρθει το Harvard, το Yale ή το Cambrige, το INSEAD και άλλα, στην Ελλάδα; Ή πρόκειται για νέα πανεπιστήμια που θα ιδρυθούν εκ του μηδενός και θα λειτουργήσουν για πρώτη φορά; Στην πρώτη περίπτωση, για ποιο λόγο να κάνει το Harvard κάτι τέτοιο; Δεν θα το κάνει. Όποιος θέλει να πάει στο Harvard πηγαίνει στο Cambridge της Μασαχουσέτης. Από την άλλη, ένα νέο πανεπιστήμιο που στήνεται από το μηδέν, πόσο υψηλές προδιαγραφές μπορεί να έχει; Το λέω αυτό, γιατί οι προδιαγραφές είναι ανάλογες του εκπαιδευτικού προσωπικού, των υποδομών, του ερευνητικού έργου και πάει λέγοντας. Για να επιτευχθεί χρειάζονται πόροι και πολλά κεφάλαια. Το κόστος ίδρυσης και λειτουργίας ενός πραγματικά καλού πανεπιστημίου είναι πολύ μεγάλο. Θα μου πείτε τώρα, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στις ΗΠΑ πώς το επιτυγχάνουν αυτό; Καταρχάς, μιλάμε για άλλη «αγορά», τεράστια. Τα αμερικάνικα πανεπιστήμια απευθύνονται σε υποψήφιους από όλο τον κόσμο και δεύτερον, τα πανεπιστήμια τους έχουν ιστορία πολλών δεκαετιών. Μιας και αναφέρθηκα επανειλημμένα στο Harvard, δείτε κάποια χρήσιμα στοιχεία για τη χρηματοδότηση του.
Για να πετύχει το 79% της χρηματοδότησης του, το Harvard βασίστηκε σε μια υπερεπιτυχημένη πορεία σε βάθος χρόνου. Μόνο το 21% προέρχεται από δίδακτρα. Όλα τα υπόλοιπα είναι απόρροια μια επιτυχημένης πορείας σε βάθος χρόνου. Τα Harvards του κόσμου, δεν έχουν ιδρυθεί στη λογική μιας εμπορικής επιχείρησης, αλλά ως λίκνα προαγωγής της γνώσης και της επιστημονικής έρευνας. Αλήθεια, αυτό το όραμα απαιτεί ιδιωτικά πανεπιστήμια;
Και γιατί θα πρέπει σώνει και καλά να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των ΗΠΑ και όχι των υπολοίπων πανεπιστημίων του κόσμου, των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία των πανεπιστημίων είναι δημόσια;
Βέβαια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επισήμανε πως «η στήριξη στο δημόσιο πανεπιστήμιο είναι δεδομένη προτεραιότητα της κυβέρνησης και τώρα βρισκόμαστε ακριβώς στην περίοδο που εφαρμόζουμε το νομοθετικό πλαίσιο, τον νόμο – πλαίσιο που ψηφίστηκε από την προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, με πανεπιστήμια τα οποία θα είναι ανοιχτά προς τη κοινωνία, προς τον κόσμο των επιχειρήσεων, με εξωστρέφεια, πανεπιστήμια τα οποία θα δίνουν πτυχία με πραγματική αξία».
Το ερώτημα μου είναι, αφού λοιπόν η στήριξη στο δημόσιο πανεπιστήμιο είναι δεδομένη, γιατί δεν γίνεται προσπάθεια να βελτιωθούν αυτά, παρά μόνο χρειάζεται να ιδρυθούν ιδιωτικά; Αλήθεια, ποια ανάγκη είναι αυτή που καλύπτουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και που αδυνατούν να καλύψουν τα δημόσια; Πολύ φοβάμαι, ότι πρόκειται για άλλο ένα μεγάλο φιάσκο, για μια βιομηχανία πτυχιούχων της κακιάς ώρας, που θα έρθουν να προστεθούν σε αυτούς των δημοσίων πανεπιστημίων. Μην τρέφετε αυταπάτες, η συντριπτική πλειοψηφία και των δημοσίων πανεπιστημίων τέτοιους πτυχιούχους παράγει: της κακιάς ώρας. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι, αφού αυτοσκοπός είναι το χαρτί, και όχι η γνώση.
Το πρόβλημα με την εκπαίδευση και την παιδεία στην Ελλάδα, δεν είναι η έλλειψη πανεπιστημίων. Το πρόβλημα είναι η απουσία ενός κοινωνικού οράματος για την παιδεία την ίδια. Δεν έχουμε αξιολογήσει επαρκώς το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε, το πού θέλουμε να πάμε και πώς θα το κατορθώσουμε. Όχι, την κυβέρνηση δεν την απασχολεί αυτό. Την απασχολεί η δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Όλα τα ‘χει η Μαριορή ο φερετζές της λείπει!
*Φωτογραφία εξωφύλλου: pinterest
