Έχουμε την ευτυχία ως άνθρωποι να μην είμαστε ριζωμένοι στο έδαφος όπως τα δέντρα και τα φυτά, και έτσι να μπορούμε να κινούμαστε, να βλέπουμε πολλά μέρη, να πηγαίνουμε εκεί που επιθυμούμε και να φεύγουμε από κει που φοβόμαστε.
Όμως, όπως μαρτυρά κι η γλώσσα, φανταζόμαστε την καταγωγή μας σαν ρίζες, ειδικά όταν πηγαίνουμε πέρα από το “γενεαλογικό δέντρο”, στους προγόνους που δεν γνωρίζουμε. Κατά κάποιο τρόπο δηλαδή, αν και το σώμα μας είναι ελεύθερο, καθώς μεγαλώνουμε αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι εσωτερικά (άρα και εξωτερικά) λειτουργούμε με βάση ό,τι έχουμε κληρονομήσει από τους άμεσους προγόνους μας βιολογικά και τους έμμεσους ως παράδοση, και βέβαια από τις δικές μας σκέψεις και πράξεις, δημιουργώντας έτσι ένα απίθανα βαθύ και περίπλοκο πλέγμα, που δικαιολογημένα θυμίζει τις ρίζες ενός τεράστιου δέντρου.
Είμαστε ένα περίεργο δέντρο. Θα έλεγα ότι είμαστε μόνο ρίζες, βγάζοντας μόνο μερικές φορές ανθάκια συνείδησης. Γιατί οτιδήποτε κάνουμε ανήκει αυτόματα στο παρελθόν, γίνεται αιτία για το μέλλον. Και το μέλλον αυτό, τόσο πετυχημένα η γλώσσα μας το ονόμασε ριζικό.
Η αίσθηση που είχε ο λαός για απαρέγκλιτο του ριζικού προέρχεται από την πεποίθηση ότι τόσες πολλές ρίζες/αιτίες αντικατοπτρίζουν ένα ξεκάθαρο ριζικό/αποτέλεσμα.
Το μόνο που μας μένει είναι να ανακαλύπτουμε, να βλέπουμε το πλέγμα αυτό, με όποιον τρόπο ταιριάζει στον καθένα, και ατενίζοντάς το διαισθητικά, όπως οι παλιότεροι τον καφέ, να μαντεύουμε το ριζικό μας, δηλαδή εμάς.
*Ο τίτλος είναι παρμένος από το ποίημα του Κώστα Βάρναλη “Οι μοιραίοι”.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: pinterest
