Οι κραυγαλέες αντιφάσεις ενός επίδοξου Πρωθυπουργού.
…
Θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί ότι ένας άγνωστος, χωρίς καμία σχέση με την πολιτική, χωρίς καμία σχέση με την Ελλάδα της τελευταίας εικοσαετίας, χωρίς να είναι μέλος του κόμματος θα επιχειρούσε να γίνει ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Η απάντηση είναι ναι, θα μπορούσε να το φανταστεί όποιος γνώριζε τα εσωτερικά του ΣυΡιζΑ γιατί θα είχε αντιληφθεί την βαθιά παρακμή του.
Διότι αυτό που συμβαίνει εδώ και κάποιες εβδομάδες στον ΣυΡιζΑ είναι απόρροια της παρακμιακής πορείας του τα τελευταία χρόνια. Η έλλειψη καθαρής πολιτικής γραμμής, αλληλοσπαραγμοί, συντροφικά μαχαιρώματα, χτυπήματα κάτω από τη μέση. Αυτά που η αριστερά προσάπτει εδώ και δεκαετίες στα «συντηρητικά» αστικά κόμματα, τα κάνει η ίδια και μάλιστα πολύ χειρότερα.
Τα στελέχη του γεμάτα αυταρέσκεια μιλούν για μεγάλη συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογές χαρακτηρίζοντας επιτυχία το γεγονός ότι 40.000 νέα μέλη ψήφισαν σε σύνολο 147.000. Να θυμίσουμε ότι στην προηγούμενη εσωκομματική αναμέτρηση όπου ο Τσίπρας αναμετρήθηκε μόνο με τον εαυτό του, εφόσον ήταν ο μοναδικός υποψήφιος, είχαν ψηφίσει 152.000. Στις τελευταίες εκλογές για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ένα κόμμα με σαφώς μικρότερη δυναμική είχαν ψηφίσει πάνω από 270.000, σχεδόν διπλάσιοι σε σχέση με τον ΣυΡιζΑ. Τα 40.000 νέα μέλη της τελευταίας στιγμής δείχνουν ακόμη περισσότερο την επιφανειακότητα και την ελαφρότητα των πολιτικών τους προθέσεων. Πιο ουσιαστικές πληροφορίες αντλούμε από το γεγονός ότι 40.000 παλαιά μέλη δεν μπήκαν στον κόπο να συμμετάσχουν στην κομματική διαδικασία. Ο Στέφανος Κασσελάκης κίνησε όντως το ενδιαφέρον για την διαδοχή του Τσίπρα αλλά σε επίπεδο θεάματος, που θυμίζει σαπουνόπερα.
Όσο περισσότερο ψάχνουμε το «βαθιά πολιτικό» στην περίπτωση Κασσελάκη τόσο βρίσκουμε ένα ρηχό απολίτικο τίποτα, βασισμένο αποκλειστικά και μόνο στην επικοινωνία.
Το νέο δεν μπορεί να καλύψει ένα κενό επειδή απλά και μόνο είναι νέο. Το αντίθετο μάλιστα, φωτίζει επιπλέον το κενό και την παρακμή. Γιατί το αφήγημα δημιουργεί πολλά ερωτηματικά και θυμίζει παραμύθι. Στα 21 του μπαίνει στην Goldman Sachs όπου διαπιστώνει την αλαζονεία του χρήματος και του καπιταλισμού. Καλό ακούγεται και ηθικό για την μαρξιστική ηθική.
Τι κάνει όταν φτάνει, σ’ αυτό το ουσιώδες συμπέρασμα;
Μα γίνεται εφοπλιστής!
Αυτό κι αν έχει κάποια ακολουθία με το ακριβώς προηγούμενο συμπέρασμα , να ένας πραγματικός ιδεαλιστής αριστερός, γιατί όπως ο καθένας μας ξέρει το να γίνει κάποιος εφοπλιστής είναι μία δραστηριότητα η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το χρήμα, αυτό που προκαλεί την αλαζονεία ντε, και όχι μόνο. Προκαλεί κι άλλα πράγματα το χρήμα, πολύ χειρότερα. Αυξάνει το ναρκισσισμό, ξυπνά υπέρμετρες φιλοδοξίες, τροφοδοτεί την ματαιοδοξία, και ατονεί την αίσθηση του μέτρου.
Το ότι κάποιος που δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική θέλει να γίνει πρωθυπουργός μου προκαλεί μάλλον φόβο.
Η ενασχόληση με την πολιτική είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα.
Και πως γίνεται εφοπλιστής ο επίδοξος πρόεδρος του ΣυΡιζΑ και επίδοξος πρωθυπουργός;
Παίρνοντας ένα δάνειο με προσωπική εγγύηση που σημαίνει ότι δεν είναι πια φτωχός και κατεστραμμένος αλλά έχει μια αρκετά μεγάλη περιουσία – προς αποφυγή παρερμηνειών δεν θεωρώ ότι είναι κακό η μεγάλη περιουσία – αλλιώς πως θα μπορούσε να στέκει η προσωπική εγγύηση;
Με άδειο ταμείο; Δεν γίνεται!
Δεν μπορούμε να δηλώνουμε ότι σιχαινόμαστε τον πλούτο και συγχρόνως να προσπαθούμε να κερδίσουμε περισσότερα χρήματα. Υπάρχει μία προφανής ανακολουθία. Όταν κατακρίνω τον τρόπο λειτουργίας της παραγωγής οικονομικού πλούτου πως το δείχνω; Τι κάνω; Τον υπηρετώ με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο και ενθουσιασμό;
Είτε δεν συνεχίζω να λειτουργώ μέσα σε αυτό το σύστημα για να μην είμαι ανακόλουθος ή τουλάχιστον δεν δηλώνω τρανταχτά ότι το απεχθάνομαι· έτσι μπορώ να θεωρούμαι αληθινός και ειλικρινής.
Αυτός ο πολέμιος της αλαζονικής και διαβρωτικής ικανότητας του χρήματος αφήνει τα πάντα και έρχεται στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στις εκλογές, δηλώνοντας συγχρόνως ότι «δεν έχει καμία διάθεση για πολιτική καριέρα» και αμέσως μετά από αυτή την ειλικρινή του δήλωση διεκδικεί την αρχηγία του παρακμάζοντος κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης λέγοντας ότι είναι η αρχή για τον τελικό στόχο, δηλαδή, να γίνει πρωθυπουργός.
Πως μπορούν να κολλήσουν όλα αυτά;
Και συνεχίζει ακάθεκτος την πορεία του. Θέλει να ηγηθεί ενός κόμματος που ο πυρήνας του είναι κομμουνιστογενής, καταφέρετε ενάντια των πολιτικών οικογενειών και τζακιών και ξεκινά την πορεία του από τον τάφο της -πολιτικής- οικογένειας των Βενιζέλων.
Του αντικομμουνιστή Βενιζέλου!
Το φαινόμενο δεν είναι ο Κασσελάκης αλλά ο ίδιος ο ΣυΡιζΑ. Δείχνει πόσο μεγάλη είναι η απόσταση θεωρίας και πράξης στους κόλπους του.
Ένας νεόφερτος στην πολιτική που πιθανότατα θα ήλπιζε να είναι ένας υπουργός του Μητσοτάκη, αφού δεν μπόρεσε να το κάνει, πέρασε αυτόματα στην άλλη όχθη, είδε φως στο εγκαταλελειμμένο κτίριο του ΣυΡιζΑ και είπε ..«ας ανέβω να γίνω πρόεδρος του κόμματος»· γιατί όχι, όλα είναι πιθανά. Και προφανώς θα το καταφέρει. Σε ένα υγιές πολιτικό κόμμα αυτό πολύ απλά δεν θα ήταν δυνατό.
Αν εκλεγεί ο Στέφανος Κασσελάκης πρόεδρος του ΣυΡιζΑ, μάλλον δεν θα υπάρχει αριστερά στην Ελλάδα που να θέλει και να είναι ικανή να διεκδικήσει εξουσία. Ίσως να είναι μία καλή ευκαιρία για την ανασυγκρότηση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου γιατί είναι πραγματικά απαραίτητος σε μία δημοκρατία.
Αλλιώς θα έχουμε δύο εκδοχές της κεντροδεξιάς. Δεν χρειάζεται.
Μία μας φτάνει.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: CreativeProtagon
