Μία μητέρα μπορεί να συνδεθεί μέσω της ενσυναίσθησης με το παιδί της μόνο όταν η ίδια έχει απελευθερωθεί από τους φραγμούς της παιδικής της ηλικίας, σπάζοντας τις αλυσίδες της άρνησης της προσωπικής της ιστορίας. Τα ίδια ισχύουν και για τον πατέρα. Η διαφορά είναι ότι η μητέρα συνδέεται, ή δεν συνδέεται, με το παιδί της από την πρώτη στιγμή της σύλληψης του, ενώ ο πατέρας συνδέεται σταδιακά μαζί του μέσω της μητέρας.
Αυτές οι προσωπικές ιστορίες των γονιών περιλαμβάνουν πάντα, χρόνια συναισθηματική κακοποίηση, νοητική διαστρέβλωση την οποία έχουν υποστεί με επαναλαμβανόμενη χειριστικότητα από τους δικούς τους γονείς, επιβολή της πεποίθησης ότι η βία είναι αποτελεσματικός τρόπος συμμόρφωσης και οριοθέτησης, καταλήγοντας σε πνευματικό σπάσιμο για το παιδί.
Η ευθύνη να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, καθίσταται ακόμη μεγαλύτερη απ’ ότι φανταζόμαστε, γιατί οφείλει να είναι συνειδητή.
Πόσοι γονείς όμως είναι συνειδητοί όταν αποφασίζουν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί; Και πόσοι έχουν την πρόθεση να γίνουν στην συνέχεια συνειδητοί γονείς αν αυτό δεν συμβαίνει απ’ την αρχή;
Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.
Γέννησα ένα παιδί, χωρίς να έχω συνειδητότητα για την διαταραχή που είχα υποστεί από την οικογένειά μου. Το παιδί μου διαγνώστηκε στα δύο του χρόνια με διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή, για την οποία κανείς δεν δύναντο να με ενημερώσει σε ποιας μορφής διαταραχή θα εξελιχθεί. Ούτε μας επέσεισαν ως γονείς την προσοχή στις δικές μας διαταραχές, μιας και οι θεραπείες των παιδιών είναι πιο εύκολο να πραγματοποιηθούν, εφόσον τα παιδιά δεν έχουν άποψη και αποφασίζουμε εμείς για αυτά· ας σημειωθεί επιπλέον ότι είναι και πιο κερδοφόρες….
Η διαταραχή εν τέλει που διαπιστώθηκε σε μένα ώστε να κατανοήσω και το παιδί μου, είναι η διαταραχή του αυτιστικού φάσματος. Οι γονείς οι οποίοι δημιουργούν ασυνείδητα διαταραγμένα παιδιά τα οποία γίνονται μετέπειτα διαταραγμένοι γονείς είναι αυτοί που δεν είναι φανερά κακοποιητικοί. Αυτοί που έχουν μία φροντισμένη εξωτερική εικόνα, κοινωνικά και επαγγελματικά και προβάλλουν μία φυσιολογική και νοικοκυρεμένη οικογένεια προς τα έξω. Αυτή η κατηγορία γονιών είναι πολύ πιο επικίνδυνη από άλλες που κακοποιούν φανερά τα παιδιά τους, καθότι όταν τα παιδιά κακοποιούνται φανερά το αντιλαμβάνονται. Όταν όμως κακοποιούνται συναισθηματικά με συστηματικό τρόπο από γονείς οι οποίοι δεν αντέχουν την δική τους διαταραχή και την προβάλλουν στα παιδιά τους, αυτό δεν γίνεται αντιληπτό.
Το υπέροχο βιβλίο της διακεκριμένης Ελβετίδας ψυχολόγου Alice Miller «Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας» αναφέρεται διεξοδικά σε αυτό το θέμα.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζούμε στην «εποχή της διαταραχής»· έρευνες αναφέρουν ότι ένα στα τέσσερα παιδιά πάσχει από διάφορες διαταραχές όπως αγχώδεις διαταραχές ελλειμματικής προσοχής, υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ), διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές (αυτιστικό φάσμα), διατροφικές διαταραχές, διαταραχές συμπεριφοράς, διαταραχές μάθησης και επικοινωνίας, συναισθηματικές διαταραχές, διαταραχές τικ κλπ.
Οι γονείς απευθύνονται σε ειδικούς ψυχολόγους, αναπτυξιολόγους, παιδοψυχολόγους για να βρουν λύσεις στις δυσκολίες των παιδιών τους, οι οποίοι δεν τους αναφέρουν ποτέ την κλασική πλέον ατάκα της ψυχολογίας «το παιδί μας είναι ο καθρέφτης μας», την οποία σερφάροντας στο internet και στα social media γονείς και ειδικοί συναντάμε πολύ συχνά μπροστά μας…
Όπως επιπλέον δεν τους αναφέρουν ότι με την συμπεριφορά του ένα παιδί μας διηγείται μία ιστορία σχετικά με τις ανάγκες του και τα συναισθήματά του.
Μία ιστορία που σίγουρα συνδέεται με την ιστορία του γονιού, ο οποίος αν βρει τους συνδετικούς κρίκους που συνδέουν την προσωπική του ιστορία με την ιστορία του παιδιού του, θα έχει βρει τη «θεραπεία» για τον ίδιο και για το παιδί του.
Η θεραπεία των παιδιών, που τόσο απεγνωσμένα αναζητούν οι γονείς, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να φτάσουν στην άκρη της γης για να την ανακαλύψουν, βρίσκεται απλώς μέσα μας. Στην αποδοχή του αληθινού μας εαυτού.
Τότε θα μπορέσουμε να αποδεχτούμε και τα παιδιά μας. Να τα ακούσουμε, να τα νιώσουμε, να τα σεβαστούμε, ακόμη κι αν δεν τα κατανοούμε απόλυτα.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: New Art from “MikesArtChi” Original work by Chicago-based Mike Winchester / pinterest
Θεοδώρα Νικολακοπούλου
