Έξυσε νευρικά το κεφάλι της και έπαιξε ταμπούρλο -άρρυθμο- με την άκρη του γραφείου της. Το τηλέφωνό της, σκοτεινό και αμίλητο την κοιτούσε υποτιμητικά. Αναστέναξε και σηκώθηκε από την καρέκλα. Κοίταξε την ώρα: 8.47
Εντάξει, νομίζω μπορώ να βάλω ένα ουισκάκι περιμένοντας.
Κατευθύνθηκε προς την υποτυπώδη κάβα της, στο ντουλάπι κάτω από τον νιπτήρα με όλα τα πολύτιμα κρυμμένα: Ελαιόλαδο, ουίσκι, και μία ξεχασμένη τεκίλα από τα άγρια νιάτα της.
Άραγε χαλάει η τεκίλα; Να θυμηθώ να το γκουγκλάρω αργότερα, μην την κρατάω άσκοπα και μου πιάνει χώρο.
Πήρε ένα ποτήρι, έβαλε ένα μοναχικό παγάκι μέσα κι έριξε λίγο από το χρυσαφένιο ουίσκι για να γνωριστούν και να κάνουν παρέα. Πήρε το ποτήρι στα χέρια της και το ακούμπησε στα χείλη της που κατευθείαν άφησαν το αποτύπωμα τους. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και αφού με επιδεξιότητα ξερίζωσε τη μία απρόσκλητη λευκή τρίχα στην κορυφή του κεφαλιού της, χαμογέλασε με αυτό που εν τέλει είδε. Από το πανεπιστήμιο μέχρι και τώρα, στα 35 της πια, δεν είχε αλλάξει και πολύ.
Εντάξει, μπορεί να δείχνω 5-10 χρόνια μικρότερη αλλά πρέπει κι εγώ κάποια στιγμή να προχωρήσω στο επόμενο στάδιο της ζωής μου! Τι θα γίνει επιτέλους; Γιατί δεν με πήρε ακόμα ο Γιώργος; Μήπως με ξεχασε; Αφού είπε ότι θα με πάρει μέχρι τις 9.00 για να δούμε τι θα κάνουμε…
Μήπως να τον πάρω έγω;
Σοβαρέψου Κατερίνα! Του έχεις τηλεφωνήσει τρεις φορές σημέρα. Είναι κι απασχολημένος, βλέπεις, ο άτιμος. Και φυσικά δεν είμαι η μόνη που περιμένει τηλέφωνο από τον Γιώργο, Παρασκευή βράδυ.
Κάθισε ξανά στο γραφείο της και κοίταξε το κινητό της. Σκοτεινό και αμίλητο ακόμα. Παρατήρησε στην άκρη του γραφείου της ένα ξεχασμένο πακέτο τσιγάρα. Το είχε κόψει δυο βδομάδες τώρα και πήγαινε ανέλπιστα καλά, ούτε το ζητούσε, ούτε το είχε γυρίσει στο φαΐ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, που σαν σειρήνα μυθική το πακέτο την καλούσε κοντά του. Άπλωσε το χέρι της σαν υπνωτισμένη και αγκάλιασε με τα δάχτυλα της το πακέτο ενώ τα μάτια της έκαναν μια βόλτα πάνω στο γραφείο για να εντοπίσουν τον συνεργό στο έγκλημα. Τον βρήκε τον αναπτήρα, κρυμμένο κάτω από κάτι χαρτιά -λογαριασμούς κυρίως, και τον έφερε μπροστά της στο γραφείο.
Εβγαλε ένα τσιγάρο από το πακέτο και το κράτησε στο χέρι της όσο έπινε άλλη μια γουλιά. Εκείνη τη στιγμή το τηλέφωνο χτύπησε.
Γιώργος σας καλεί
«Παρακαλώ;»
«Έλα Κατερίνα, εγώ είμαι…»
«Έλα βρε Γιώργο, νόμιζα ότι με ξέχασες…»
«Δε σε ξέχασα Κατερίνα μου, είχα χειρουργείο, μόλις βγήκα…»
«Και; Τι κάνουμε;» ρώτησε σχεδόν αμήχανα, νιώθοντας όλο της το αίμα να σκαρφαλώνει βιαστικά μέσα της και να σταματάει στα μάγουλά της.
«Και, για αρχή δεν πέφτουμε ψυχολογικά. Είναι αρνητικό το αποτέλεσμα, δεν τα καταφέραμε αυτή τη φορα Κατερίνα μου. Θα δοκιμάσουμε όμως ξανά τον επόμενο μήνα, ναι; Έλα τη Δευτέρα από το ιατρείο να βγάλουμε πρόγραμμα και να σου γράψω και τα φάρμακα για τον επόμενο κύκλο. Ο Γιάννης δε χρειάζεται να έρθει, εσένα θέλω μόνο. Σε θέλω δυνατή. Υπομονή κορίτσι μου, θα έρθει, θα κάνουμε τα πάντα για να έρθει.»
Η Κατερίνα πήρε τον αναπτήρα και άναψε το τσιγάρο της. Ρούφηξε μια και μαζί με τον καπνό, ξέπνοα είπε ένα εντάξει Γιώργο, σε ευχαριστώ και έκλεισε το τηλέφωνο. Κατέβασε το υπόλοιπο ουίσκι, έκλεισε τα φώτα και έβαλε μουσική δυνατά κάνοντας βόλτες στα δωμάτια, με δάκρυα στα μάτια, μιαίνοντας με καπνό το σπίτι που τόσο πολύ λαχταρούσε τη λευκή, σχεδόν διάφανη, μα τόσο κατακλυσμιαία μυρωδιά ενός μωρού.
…
Μία ανεκτίμητη μα πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία που μπορεί να βιώσει μία γυναίκα είναι αυτή της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Δεν είναι μόνο η διαδικασία καθεαυτή που μετατρέπει κάτι φυσικό σε κάτι τεχνητό και παρακολουθούμενο, είναι όμως και η αναμονή για την έκβαση αυτής που συνοδεύεται από σκέψεις απαξίας, προσωπικής αμφισβήτησης, μοναξιάς και βαθιάς λύπης όταν είναι αρνητική. Όλα αυτά επηρεάζουν την ψυχολογία του ζευγαριού, η ψυχή της γυναίκας όμως σημαδεύεται βαθιά. Βαθύς είναι και ο θαυμασμός για αυτές τις γυναίκες, που προσπαθούν, επιμένουν και περιμένουν αυτό το τηλέφωνημα που θα φέρει αυτές και τον σύντροφό τους ένα βήμα πιο κοντά σε αυτή τη σχεδόν διάφανη μα τόσο κατακλυσμιαία μυρωδιά ενός μωρού.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: pinterest
