Αυτές τις μέρες αγαπητοί μου, έχω την αίσθηση πως καταρρέει σταδιακά ο συμπαντικός μου μικρόκοσμος. Γιατί, πως αλλιώς να περιγράψω την βίωση της οδύνης για την απώλεια ενός μεγαλειώδους, τι λέω – τιτάνα καλύτερα – της διπλωματίας και της δολοπλοκίας, του Άρχοντα του Σκότους, του πληθωρικού, λατρεμένου, κοσμαγάπητου, πολυμίσητου Χένρυ Κίσσινγκερ.
Άλλο ένα μυστήριο που περιβάλλει αυτό τον μύθο, είναι η προφορά και η ορθογραφία του επώνυμου… είναι Κίσσινγκερ ή μήπως Κίσιντζέρ; Ο μακαρίτης πήρε κι αυτό το μυστικό στον τάφο του… όπως και τόσα άλλα. Προσωπικά, τον πρωτοαντίκρισα τα seventies από την TV φυσικά… Μεγάλο κεφάλι, εξίσου μεγάλα μυωπικά γυαλιά, δεν τον έκανες και για γόη… Ο πατέρας μου πάλι, ωσάν γνήσιος παπανδρεϊκός, έβγαλε χολή… Εμένα πάντως μου άρεζε το περίεργο μειδίαμα – αινιγματικό – η βαριά φωνή, η επιθετικότητα, ο κυνισμός, ίσως ο κυνικότερός τον κυνικών… Σίγουρα, he was ready to do the job.
Γιατί, αυτό έκανε καλύτερα αυτός ο μακιαβέλλικότερος του Μακιαβέλλι… Εφάρμοζε απαρέγκλιτα το μότο του σκοπού που αγιάζει τα μέσα… το υλοποιούσε με άλλο (μέσο) σφάζε με Αγά μου να αγιάσω…
Αχ, dear Henry, με φάτσα για διαφήμιση KFC… εντάξει, δεν παραπονιόμαστε, το πέτυχες κι αυτό έγινες ίσαμε έναν αιώνα… Αλλά εμείς, τα παιδιά των ‘70s και ‘80s μείναμε οριστικά και αμετάκλητα ορφανά σαν την καλάμια στον κάμπο. Τέσσερις με πέντε σταθερές αξίες είχαμε, με αυτές μεγαλώσαμε και ανδρωθήκαμε, πάνε κι αυτές γλυκέ μου… Χάσαμε τον Μπρέζνιεφ, τον Ρον Χόλιγουντ Ρίγκαν, την Μάγκυ (λατρεμένη darling), τον Ντενγκ Σιαοπίνγκ … ή μήπως drink (;)… Και είχαμε ακουμπήσει όλες μας τις ελπίδες πως δεν θα μας αφήσεις ποτέ μόνους… Φέρθηκες σε όλους μας λίγο αχάριστα… παραδέξου το… εμείς αγαπήσαμε να σε φθονούμε, ενώ εσύ έφυγες νωρίς!
Όσο αναλογίζομαι, καλοί μου αναγνώστες, τι προσέφερε αυτός ο έξοχος άνθρωπος σε όλους μας… ριγώ! Ένταση, πάθος, ταυτότητα και προσδιορισμό. Μας εξανάγκασε… με λίγη βία, να χαιρόμαστε στις διαδηλώσεις παρά τα δακρυγόνα… Ποιος κατάφερνε με ένα νεύμα του να κινητοποιεί τις μάζες… Άμ, την ευρηματικότητα στα συνθήματα! Τι Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι, τι Έξω για πάντα από το ΝΑΤΟ… Λευτεριά στην Παλαιστίνη και στους Βιετκόνγκ… Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες… Λατρεμένε σε ευγνωμονούμε. Καλά μας έκανες κι έφυγες, πάρε και εκδίκηση τώρα από τα συντρόφια του τιμημένου… για ποιον να γράψουν άραγε καινούργια συνθήματα… τους έφαγε η ζήλια και ο φθόνος…
Σάμπως μπορούμε να παραβλέψουμε πως έμαθες σε όλους μας γεωγραφία – όχι βέβαια Βαλκανική και ευρωπαϊκή, πιο global – δώστου μέρα νύχτα με το δάχτυλο – όχι στην σκανδάλη, όπως θα προτιμούσες – στην υδρόγειο. Όλα τα εξωτικά και παράξενα μέρη μάθαμε μαζί σου… τι Καμπότζη, Λάος, Βιετνάμ και Χρύσα Τρίγωνα… τι Μέση Ανατολή στα δάχτυλα… Ως και ισπανικά μάθαμε για πάρτη σου… τι Non passaran, Hasta la victoria siempre, El cobre es chileno … αμ και συ βρε αθεόφοβε τα αιματοκύλισες όλα….
Άσε από κοντά σου εκτιμήσαμε και την υψηλή επαναστατική τέχνη… Από Θοδωράκη σε Νερούδα και από Χαλίλ Γκιμπράν στον Μαρκές… και πάμε για νέους αγώνες… με ολίγο από Αλιέντε και Σαντινίστας, λατρέψαμε και από Leader Maximo Φιντέλ… αγαπήσαμε σοσιαλισμό και Αραφάτ, Μπάαθ και Νασέρ… πώς να σου το ξεπληρώσουμε άραγε; Και δώστου Μομπούτου και Αμίν Ντοντά, Πινοσέτ και Μάρκος… Αλησμόνητες εποχές και υπερθεάματα, είχες και μια αδυναμία στα ανδρείκελα με φετίχ, έτσι;
Απίθανοι τύποι είναι παλτά από λεοπάρδαλη, μπαμπάδες Ντοκ, μωρά και… από Αϊτή σε Κολομβία, με ολίγον από Περού και Αργεντινή… Εκπολίτισες τους βαρβάρους καλέ μου με μια ματιά… Μας έμαθες να βλέπουμε και κατασκοπευτικά θριλεράκια…
Νοσταλγήσαμε, πολύ αγαπημένε τα ωραία ψυχροπολεμικά χρόνια… στην αγκάλη σου δεν νιώθαμε τον Cold War… τόσο υπερπροστατευτικός… αλλά και τιμωρητικός, όταν ξεστράτιζε κάνεις… Στα δύο πραξικοπήματα… μία χούντα δώρο… και όχι γιαλαντζί, σαν τη δική μας… από αργεντίνικη και σουδανέζικη και πάνω… όχι παίζουμε… γιατί, τέτοιος ήσουν πάντα… ένας καλός δάσκαλος… λίγο βίαιος, σαν τον πόλεμο, που θα έλεγε και ο Θουκυδίδης…. Τι λέω; Μόνο δάσκαλος; Μαέστρος λέω εγώ, magister, με την μπαγκέτα σου, έκανες τον κόσμο να χορεύει…
Για αυτά κι άλλα σε λατρέψαμε dear… Μας δίδαξες τόσα και τόσα… Σε φθονούσαμε εικονικά, γιατί κατά βάθος μας έφτιαχνε το γεγονός ότι έκανες καλά τη δουλειά και εξαφάνιζες – αλλιώς τι σόι μάγος θα ήσουνα – και τα πτώματα… μαεστρικά, ήσυχα και πατρικά.
Από όλους εμάς που σ’ αγαπήσαμε, δέξου το ύστατο χαίρε ως φόρο τιμής… σαν και σένα άλλος κανείς… Γι’ αυτό και έζησες έναν αιώνα… Ήταν όλος, δικαιωματικά δικός σου!
Λατρεύουμε να σε φθονούμε…
Αναπαύσου στον πόλεμο Χένρι!
Είμαι βέβαιος ότι ήδη ψαρεύεις πελάτες στην κόλαση! Αυτή ντε… που μας άφησε κληρονομιά…
P.S. Για πάρτη σου θα ξαναδώ τις «Τρεις μέρες του Κόνδορα» πεθύμησα λιγάκι Ρόμπερτ και Φέι… Ειδικά αυτή…
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Richard Avedon – Henry Kissinger, Secretary of State, Washington, D.C., June 2, 1976
