Πριν από λίγες μέρες, όπως και κάθε χρόνο, από το 1999, λίγο πριν τα Χριστούγεννα το Pantone Color Institute™ επέλεξε το χρώμα που θα κυριαρχήσει την επόμενη χρονιά. Από το περσινό Viva Magenta 18-1750 που είναι μια απόχρωση του υποτονικού κόκκινου με μια νότα του ροζ, για το 2024 κινήθηκε σε πιο ροζ αποχρώσεις και κατέληξε στο Peach Fuzz που είναι ένα ευχάριστο μείγμα ροζ και πορτοκαλί. Και φυσικά δεν πρόκειται για τυχαίες επιλογές. Οι ειδικοί από το Ινστιτούτο Pantone αναλύουν διεξοδικά τις τάσεις στη μόδα, τον πολιτισμό, την τέχνη, το design, καθώς και τις κοινωνικές αλλαγές και τα τρέχοντα γεγονότα. Σε αυτή τη βάση, επιλέγουν ένα χρώμα που όχι μόνο αντικατοπτρίζει τις τάσεις, αλλά κατά κάποιο τρόπο τις δημιουργεί.
Μήπως το Ινστιτούτο της Pantone, προέβλεψε τα γεγονότα με τη ροζ σημαία; Μήπως τα προκάλεσε και άδικα στοχοποιήθηκαν ένας αρχηγός κόμματος, ένας υπουργός εξωτερικών, ένα κόμμα και μάλιστα κυβερνών, ένα προξενείο; Μήπως άδικα άνοιξε η συζήτηση σε εσωτερικό και εξωτερικό για τη θέση και την εικόνα της Ελλάδας, για τα εθνικά σύμβολα, για την τέχνη, για το τι είναι τέχνη και για την λογοκρισία στην τέχνη, για την βία κατά των γυναικών, για το ποιοι είναι οι σύγχρονοι ήρωες; Για το πόσο συντηρητικοί ή προοδευτικοί είμαστε; Για το πόσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι συντηρητική, δεξιά ή κεντροδεξιά; Για το τι γίνεται με την δεξιά της δεξιάς στην Ελλάδα σήμερα;
Και επειδή μιλάμε για χρώματα και ως γνωστόν για τις αποχρώσεις αυτών παίζει σημαντικό ρόλο ποια είναι η βάση ή καλύτερη ποια είναι η σύνθεση της βάσης, των βασικών χρωμάτων, μήπως πρέπει να επικεντρωθούμε στην συζήτηση επί του θέματος όντως στη βάση; Την ιδεολογική αυτή τη φορά. Και δη των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας…
Αν εστιάσουμε στη βάση μπορεί πιο εύκολα να καταλάβουμε ότι το όλο θέμα που προέκυψε με το έργο «Ενοχή της Γειτονιάς» της Γεωργίας Λαλέ που εκτέθηκε στο Προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη στο πλαίσιο του προγράμματος Carte Blanche Project και το οποίο απεικονίζει μια σημαία φτιαγμένη από κλινοσκεπάσματα που προσφέρθηκαν από γυναίκες που έχουν επιζήσει από διάφορες μορφές έμφυλης βίας δίνοντας ένα αφηρημένο ροζ αποτέλεσμα που προκάλεσε την αντίδραση του Νάτσιου, του πρόεδρου του κόμματος «Νίκη», και στην συνέχεια την απόφαση του Υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Γεραπετρίτη, να αποσύρει το έργο από το Προξενείο, δεν αφορά επί της ουσίας μια συζήτηση περί εθνικών συμβόλων ή μια συζήτηση περί τέχνης αλλά ακόμη ένα μέτωπο «πολιτισμικού πολέμου» της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τη βάση του κόμματος.
Μπορεί να θεωρήθηκε ότι η κυβέρνηση έχει ανοίξει ήδη πολλά μέτωπα «πολιτισμικών πολέμων» με το μεταναστευτικό και το οικογενειακό. Μπορεί να μην ήθελε να επωμιστεί και το κόστος από τα εθνικά σύμβολα που θα επηρέαζε εκ νέου το καντράν του δεξιόμετρου.
Είναι γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία εξελίχθηκε σε έναν πολυσυλλεκτικό σχηματισμό ευρύτερο από την ιστορικότητά του. Στην παραδοσιακή διαίρεση Αριστεράς – Δεξιάς στον ελληνικό πολιτικό χώρο η ΝΔ διαχρονικά εκπροσωπούσε τη δεξιά πτέρυγα, ενώ σήμερα οι πολιτικές της επιλογές έχουν πιο κεντροβαρή χαρακτηριστικά που απαιτούν συμβιβασμούς από το δεξιό άκρο του φάσματος και αναγκάζουν σε συγκατοίκηση τις δύο τάσεις της φιλελεύθερης κεντρογενούς και της συντηρητικής δεξιάς. Δεν είναι τυχαία η θέση του Αντώνη Σαμαρά στο μεταναστευτικό ούτε η τοποθέτησή του ενάμιση χρόνο νωρίτερα στο τελευταίο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας με την χαρακτηριστική ατάκα «Η Κεντροδεξιά δεν υπάρχει χωρίς τη Δεξιά».
Την ώρα λοιπόν που θες να περάσεις το νομοσχέδιο για το μεταναστευτικό και τη νομιμοποίηση των μεταναστών υπό καθεστώς μάλιστα κομματικής πειθαρχίας και ετοιμάζεσαι να περάσεις, όπως έχεις εντόνως υποσχεθεί, τον νόμο για τον γάμο των ομοφύλων που, εκ των πραγμάτων, στο θέμα της τεκνοθεσίας θα συνεπάγεται πλήρη εξομοίωση με τα ετερόφυλα ζευγάρια, μια καλλιτέχνης έρχεται να σου κουνήσει τη ροζ σημαία της. Τι κάνεις για να κρατήσεις τη δεξιά ισορροπία που βάλλεται από πανταχόθεν στο ιδεολογικό της τρίπτυχο στήριγμα του πατρίς-θρησκεία-οικογένεια; Το πιο ανώδυνο· κατεβάζεις τη σημαία, τη ροζ. Γιατί μάλλον φοβάσαι λιγότερο την εσωκομματική γκρίνια και κριτική του κάθε Σαμαρά από αυτή του Βελόπουλου και του Νατσιού και προσεύχεσαι η δεξιά αντιπολίτευση της δεξιάς να μείνει σε σημαίες και να μην εμφανιστεί καμία χαρισματική προσωπικότητα που θα μετατρέψει το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» σε κοινωνικό mainstream.
Πόσα πια θες και συ βρε Κυριάκο να ζητήσεις από τους έρμους τους νεοδημοκράτες ψηφοφόρους που έχουν υπομείνει επί δεκαετίες την κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ και ανέχτηκαν την πρώτη φορά αριστερά; Μπορεί να πέρασαν 40 χρόνια από τότε που η ΝΔ αντιτάχθηκε με σθένος στο νόμο ΠΑΣΟΚ για τον πολιτικό γάμο και την αποποινικοποίηση της μοιχείας και την αφοριστική γραμμή της Εκκλησίας αλλά αυτό δεν σημαίνει και τόσα για τον παραδοσιακό δεξιό ψηφοφόρο που καλείται τώρα, επί δικής του μάλιστα κυβέρνησης, να δεχτεί το νόμο τον γάμο των ομοφύλων και μικρή σημασία έχει αν στην Ελλάδα πλέον ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι γκέι και την εβδομάδα που μας πέρασε ο Πάπας Φραγκίσκος ανακοίνωσε ότι επιτρέπει την ευλογία σε ομόφυλα ζευγάρια.
Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι όπως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα πατούσε καλά στον πολιτικό χώρο του κέντρο, το ίδιο κάνει σήμερα και η ΝΔ του Κυριάκου. Γιατί διαφορετικά δεν προκύπτουν ούτε τα 41% ούτε περνιούνται μεταρρυθμίσεις χωρίς την πλατιά στήριξη του μεγάλου κεντρώου, μετριοπαθούς ακροατηρίου.
Οπότε αυτό που απομένει στους δεξιούς ψηφοφόρους, αν θέλουν παραμείνουν στην εξουσία, είναι να αρχίσουν να τραγουδούν το «Ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ» του Γιάννη Μηλιώκα και να μην παίζουν με σημαίες ούτε από νάιλον ούτε από ροζ σεντόνια.
Και καλά μας Χριστούγεννα…
