Ή αλλιώς να σου κάνω μια ερώτηση;
…
Αυτή τη βδομάδα είχα ένα γερό κρύωμα. Μαζί με τη μισή Ελλάδα.
Η άλλη μισή είχε γρίπη ή κόβιντ.
Εντάξει τα παραπάνω φέρουν μια υπερβολή. Ας πούμε ότι τα ¾ της χώρας ήταν άρρωστα. Το υπόλοιπο ¼ ήταν ή λίγο πριν ή λίγο μετά.
Οι βιταμίνες ξεπουλούσαν, ο βήχας είχε γίνει ο βασικός αστικός ήχος και οι ακυρώσεις ραντεβού, εξόδων και λοιπών σχεδίων είχαν κοινή αιτιολογία: ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ.
Ήταν κάπως και είναι ακόμα, σαν να παίζουμε σε ριάλιτι.
Ποιος θα αντέξει; Ποιος δεν θα κολλήσει; Ποιος είναι ο πιο αδύναμος κρίκος;
Αφού και να νιώθει κάποιος εντελώς καλά, δεν το πιστεύει. Λέει δεν μπορεί. Δε μπορεί να την γλιτώσω. Οριακά μπαίνει στη ψυχολογία του άρρωστου πριν καν τον βρει η ίωση.
Και μη τυχόν βήξεις δημόσια. Και ιδιωτικά, δε θα το διαχωρίσω.
Τρομαγμένα μάτια σε κοιτάνε με ένα συναίσθημα μεταξύ τρόμου, λύπησης και προσπάθειας να βρουν την πιο κοντινή έξοδο να φύγουν από τη μολυσμένη περιοχή.
Σχέδια δε γίνονται. Γίνονται δηλαδή με το ρίσκο ότι ανά πάσα στιγμή θα ακυρωθούν.
Μετά το τρίτο 24ώρο λύγισα. Η ταλαιπώρια, ο τόνος στο «ω» είχε γράψει πάνω μου. Τα μάτια μου ήταν μόνιμα δακρυσμένα, όχι από τη συγκίνηση, το σώμα μου ήταν ερείπιο και οι μύξες ένιωθα να με κατακλύζουν.
Κυριολεκτικά. Το μπούκωμα από τη μύτη ένιωθα ότι έφτανε μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών μου. Η απόκρισή μου στους ανθρώπους ήταν κάτι ανάμεσα από βογκητό και μούγκρισμα και το ότι δε μπορούσα να πάρω ανάσα από τη μύτη με εξαντλούσε.
Σε εκείνη ακριβώς τη φάση ήμουν διατεθειμένη να δοκιμάσω τα πάντα για να νιώσω καλύτερα.
«κρεμμύδια» μου είπε η αδερφή μου με σιγουριά στο τηλέφωνο.
«κόψε ένα κρεμμύδι σε μεγάλα κομμάτια, βαλ’ το σε ένα μπωλ και άστο κάπου δίπλα σου όταν κοιμάσαι»
Δεν αποκρίθηκα, δεν είχα κουράγιο.
Αλλά το δοκίμασα. Είπαμε. Ήμουν απελπισμένη.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ.
Το τι σνιφάρισμα έπεσε στα κομμένα κρεμμύδια ακόμη και όταν ξύπνησα δε λέγεται. Εντυπωσιάστηκα από το πόσο λειτούργησε.
Από εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να το βροντοφωνάξω.
Γιατί ναι! Τώρα μπορούσα να μιλάω χωρίς να κινδυνεύω να πνιγώ.
Γρήγορα κατάλαβα όμως ότι πριν τη μοιρασιά του μυστικού έπρεπε να κάνω μια βασική
ΕΡΩΤΗΣΗ: πιστεύεις στα γιατροσόφια;
Η απάντηση ποτέ δεν ήταν συγκεκριμένη, οι πιο πολλοί γελούσαν αλλά δεν έλεγαν και εντελώς όχι, μάλλον από περιέργεια.
Η λέξη «κρεμμύδι» τους έκανε τους περισσότερους να αντιδράνε, μάλλον για λόγω της άσχημης μυρωδιάς. Ο ενθουσιασμός μου έκανε το γέλιο τους μεγαλύτερο.
Αλλά το δοκίμασαν;
Μόνο όσοι ήταν απελπισμένοι.
Κι αυτοί κατάλαβαν.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: an onion / YOUQING (EUGENE) WANG
