Πριν απαριθμήσω τα πολλά και απαραίτητα προσόντα που πρέπει να έχει κάποιος, οφείλω να αναφέρω τους τρεις θεμελιώδεις κανόνες – προϋποθέσεις που προηγούνται των προσόντων.
Πρώτος κανόνας: τύχη
Δεύτερος κανόνας: τύχη
Τρίτος κανόνας: τύχη
Ορισμός της έννοιας «τύχη»: Να βρίσκεσαι την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος.
Ο συμπαθέστατος και πανέξυπνος Γκαμπριέλ Ατάλ έγινε ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Στο άκουσμα αυτής της είδησης κάποιος που σίγουρα θα ένιωσε δυσαρεστημένος είναι ο Λοράν Φαμπιύς, που κατείχε εδώ και 40 χρόνια το ρεκόρ του νεότερου πρωθυπουργού. Ο Μιτεράν τον είχε διορίσει το 1984 πρωθυπουργό σε ηλικία 37 ετών.
Πρέπει να υπενθυμίσουμε και να σταθούμε σε μία βασική διαφορά του πολιτικού συστήματος που υπάρχει ανάμεσα στη Γαλλία και την Ελλάδα. Η Γαλλία είναι Προεδρική Δημοκρατία, η Ελλάδα προεδρευόμενη. Στη Γαλλία ο Πρόεδρος εκλέγεται απευθείας από τον λαό με καθολική ψηφοφορία και απαραίτητη την απόλυτη πλειοψηφία του 50% και άνω, στη συνέχεια ο Πρόεδρος επιλέγει και διορίζει τον πρωθυπουργό. Στην Ελλάδα δεν συμβαίνει το ίδιο ως γνωστόν· ο πρωθυπουργός ζητά απευθείας την ψήφο από τους πολίτες ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από το κοινοβούλιο.
Ο Γκαμπριέλ Ατάλ ήταν ένας από τους ελάχιστους υπουργούς του Μακρόν που ήταν «γνωστός» και «αναγνωρίσιμος» στο πλατύ κοινό. Είναι ένα χαρακτηριστικό των κυβερνήσεων της Προεδρίας Μακρόν, οι περισσότεροι υπουργοί και υφυπουργοί είναι παντελώς άγνωστοι, χωρίς πολιτική πείρα και ιστορία.
Τέτοια ακριβώς ήταν και η περίπτωση του Γκαμπριέλ Ατάλ που όμως μπόρεσε και ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή ανάμεσα στους υπόλοιπους υπουργούς, ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους και ένας από τους ελάχιστους που άρθρωνε ένα πολιτικό λόγο. Αμέσως μετά το τέλος των σπουδών του και χωρίς καμία επαγγελματική εμπειρία στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα κάνει τα πρώτα βήματα στην πολιτική στο υπουργικό γραφείο της Υπουργού Υγείας Μαρισόλ Τουραίν (2012-2017) επί θητείας του σοσιαλιστή προέδρου Φρανσουά Ολάντ.
Ήταν μέλος της νεολαίας του Σοσιαλιστικού κόμματος από τα 17 του.
Το 2016 κάποιους μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2017 επέλεξε να υποστηρίξει τον «άγνωστο» Μακρόν και όχι τον επίσημο υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Είναι από τους πρώτους υποστηρικτές του Μακρόν, ας υπενθυμίσουμε ότι ο Εμμανουέλ Μακρόν ήταν το αουτσάιντερ των Προεδρικών εκλογών του 2017, το αδιαφιλονίκητο φαβορί ήταν ο υποψήφιος της κεντροδεξιάς Φρανσουά Φιγιόν, θύμα πολιτικοοικονομικού σκανδάλου που ξέσπασε 3 μήνες πριν τις εκλογές.
Ο νεαρός Γκαμπριέλ είχε ποντάρει σωστά.
(«Διαλέγουμε τις χαρές και τις λύπες μας πολύ πριν την ζήσουμε» λέει ο Κ Gibran, εννοώντας ότι οι συνέπειες των επιλογών μας συχνά είναι μη ορατές και εμφανίζονται πολύ αργότερα από τη στιγμή που κάνουμε μία επιλογή ή ενέργεια).
Εκλέχθηκε βουλευτής των δυτικών προαστίων του Παρισιού και από την πρώτη θητεία του Εμανουέλ Μακρόν έλαβε μέρος σε όλες τις κυβερνήσεις αρχικά σαν υφυπουργός δημόσιων οικονομικών, στη συνέχεια υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητικός εκπρόσωπος, έπειτα υφυπουργός παιδείας και νεολαίας και τους τελευταίους πέντε μήνες υπουργός Παιδείας.
Είναι ένα πολιτικό τέκνο του Μακρόν, δεν παραλείπει να το δηλώνει σε κάθε ευκαιρία, και από την δική του πλευρά ο Πρόεδρος δεν παραλείπει να αναφέρεται στις ικανότητές του. Πολλοί αναλυτές βλέπουν σε αυτήν την επιλογή του Μακρόν τη διάθεση να έχει έναν πρωθυπουργό του «χεριού του». Η πορεία θα το δείξει.
Τον προτίμησε πάντως, παρά το νεαρό της ηλικίας, από τα δύο πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης που προέρχονται από το κεντροδεξιό κόμμα των ρεπουμπλικάνων (Είναι το ίδιο κεντροδεξιό κόμμα εδώ και 40 χρόνια, των πρώην προέδρων της Δημοκρατίας Ζακ Σιράκ και Νικολά Σαρκοζί, απλά κάθε 10 χρόνια αλλάζει όνομα και κάθε 5 χρόνια αρχηγό).
Ο καημένος Μπρούνο Λεμέρ, υπουργός Οικονομίας εδώ και εφτά χρόνια περίμενε πως και πως την ευκαιρία που του ´φύγε μέσα από τα χέρια (η τύχη που λέγαμε). Ο εν λόγω πολιτικός, με λαμπρές σπουδές και πολιτική πείρα, χτίζει εδώ και 30 χρόνια την πολιτική του καριέρα αργά και σταθερά, με προσεκτικά βήματα, υπομονή και δεδηλωμένες φιλοδοξίες, χωρίς όμως μέχρι στιγμής να καταφέρει να γίνει Πρωθυπουργός. Ήδη θεωρούνταν ένα από τα φαβορί για αυτή τη θέση στον τελευταίο ανασχηματισμό της θητείας του Προέδρου Σαρκοζί το 2010. Δεν ήταν ο τυχερός. Μετά προσπάθησε να πάρει το χρίσμα του υποψηφίου του ρεπουμπλικανικού κόμματος για τις προεδρικές εκλογές του 2017, έχασε όμως πάλι στο νήμα. Μπόρεσε να γίνει υπουργός οικονομίας του Προέδρου Μακρόν (ήταν μία από τις πιο εντυπωσιακές μεταγραφές του Μακρόν από το κεντροδεξιό κόμμα).
Το ίδιο ισχύει και για τον έτερο πρωτοκλασάτο ρεπουμπλικάνο της κυβέρνησης, τον υπουργό Εσωτερικών Ζεράλντ Νταρμανέν που επίσης είχε φιλοδοξίες να γίνει ο επικεφαλής της κυβέρνησης (έχει ήδη δηλώσει την πρόθεση του να θέσει υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές του 2027, ο Μακρόν δεν μπορεί να ξανα είναι υποψήφιος).
Περίμενε και αυτός την σειρά του αλλά… (η τύχη…).
Πέρα από την εμπιστοσύνη που του δείχνει ο πρόεδρος Μακρόν και τις ικανότητες που προφανώς έχει ο Γκαμπριέλ Ατάλ, ίσως οφείλει αυτή του την ανέλιξη και σε ένα άλλο πολιτικό πρόσωπο, 6 χρόνια νεότερο του.
Πρόκειται για το νέο πρόεδρο του κόμματος της Μαρίν Λεπέν, τον Τζόρνταν Μπαρντέλα, ο οποίος θα είναι ο επικεφαλής της λίστας του κόμματος στις ευρωεκλογές του επόμενου Ιουνίου. Το νεαρό της ηλικίας του Μπαρντέλα, μόλις 28 ετών, θεωρείται ένας από τους παράγοντες της μεγάλης απήχησης του κόμματος της Λεπέν το οποίο στις σφυγμομετρήσεις για τις ευρωεκλογές προηγείται με 30%, ενώ το κόμμα του Μακρόν έρχεται δεύτερο με λιγότερο από 20%. Μπροστά σε μία τέτοια πιθανή πανωλεθρία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σίγουρα θεώρησε μεγάλο ατού το νεαρό της ηλικίας του Γκαμπριέλ Αττάλ.
34 εναντίον 28.
Αν συνεχιστεί αυτός ο ρυθμός ίσως στο άμεσο μέλλον οι πολιτικές μάχες να διεξάγονται με κοντά παντελονάκια ή θα έχουμε υποψήφιους ντυμένους ναυτάκια. Περιμένω με ανυπομονησία να δω ποιος θα είναι επικεφαλής της λίστας στις ευρωεκλογές του αριστερού κόμματος του Μελανσόν. Αν δε βρει κάποιον γύρω στα 25, δεν έχει καμία ελπίδα.
Είναι αλήθεια ότι στο άκουσμα της είδησης του ονόματος του νέου Πρωθυπουργού η πλειονότητα των σχολίων επικεντρώθηκε στο νεαρό της ηλικίας του.
Η νεότητα δεν είναι ούτε πλεονέκτημα, ούτε μειονέκτημα, ούτε βέβαια δεξιότητα· είναι απλά μία κατάσταση που ο καθένας την ερμηνεύει όπως τον συμφέρει.
Αυτοί που το προβάλλουν ως το μέγιστο πλεονέκτημα θα μείνουν χωρίς επιχειρήματα σε λίγα χρόνια όταν θα μεγαλώσει, αυτοί που το κατακρίνουν ως μέγιστο μειονέκτημα πέφτουν στην ίδια παγίδα γιατί σε κάποια χρόνια θα μεγαλώσει.
Ενδιαφέρον έχουν και οι οικογενειακές καταβολές του νέου πρωθυπουργού. Από ευκατάστατη οικογένεια των παρισινών προαστίων, ο πατέρας του είναι Γάλλος, Εβραίος με καταγωγή από την Τυνησία, και ο πατέρας της μητέρας του Marie de Kouriss ήταν Λευκορώσος της Οδησσού με ελληνική καταγωγή.
Ο Γκαμπριέλ Ατάλ μεγάλωσε με την θρησκεία της μητέρας του και βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος στην Ορθόδοξη Ρωσική εκκλησία στο 8ο διαμέρισμα του Παρισιού.
…
Υ.Γ. Την στιγμή που γράφω το άρθρο ανακοινώθηκε η σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Από τους δεκατέσσερους υπουργούς οι οκτώ ανήκουνε στο κεντροδεξιό κόμμα (οι 5 ήταν πρώην υπουργοί του Σαρκοζί).
Η μεγάλη έκπληξη είναι η Ρασίντα Ντατί, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης του Σαρκοζί ,η οποία θα είναι η νέα υπουργός πολιτισμού. Δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ στην προσωπικότητα της (ήτανε και υποψήφια δήμαρχος του Παρισιού στις τελευταίες δημοτικές εκλογές) η επιλογή της έχει βάλει σε βαθιά ανησυχία τον χώρο του πολιτισμού στην Γαλλία.
Στέλεχος του Ρεμπουπλικανικού κόμματος είχε επανειλημμένα δηλώσει ότι «όποιος φεύγει από το κόμμα μας (το ρεπουμπλικανικό) και πάει στο κόμμα του Μακρόν είναι ένας προδότης»!!
Ο αριβισμός σε όλο του το μεγαλείο!! Αυτό σημαίνει να πιστεύεις και να τηρείς αυτά που λες!
Πάντως ο πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Eρίκ Σιοτί δεν παρέλειψε να την διαγράψει αμέσως, δηλαδή σήμερα το πρωί.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: ΑΠΕ/ΜΠΕ
