Ή αλλιώς να σου κάνω μια ερώτηση;
…
Προχθές εκεί που σκρόλαρα έπεσα πάνω σε μια εικόνα που έγραφε με μεγάλα γράμματα:
ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΝΑ ΒΑΦΕΤΑΙ
Ωπ εδώ είμαστε λέω. Πάντα μου αρέσουν αυτά τα παιχνίδια που προσπαθούν να εκμαιεύσουν την πρώτη πρώτη σκέψη, την πρώτη πρώτη εικόνα που σου δημιουργείται στο μυαλό, είναι σαν να μου αποκαλύπτουν πράγματα που δεν ήξερα για μένα.
Φαντάστηκα λοιπόν ένα άτομο να βάφεται.
Η εικόνα έγραφε στη συνέχεια με πιο μικρά γράμματα
ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΕΣ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ;
Τρώω την πρώτη απογοήτευση και συνεχίζω στην επόμενη εικόνα που έγραφε με μεγάλα γράμματα
ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΝΑ ΤΑΙΖΕΙ ΕΝΑ ΜΩΡΟ
Εντάξει φαντάστηκα, αφιλτράριστα έτσι; Τίμια. Και διάβασα τη συνέχεια με πιο μικρά γράμματα
ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΕΣ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ;
Τρώω την δεύτερη απογοήτευση, συνεχίζω στην επόμενη και τελευταία εικόνα αποφασισμένη να συνεχίζω να παίζω τίμια με την πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό και διάβασα
ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΝΑ ΜΑΣΤΟΡΕΥΕΙ
Φιάσκο.
ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΕΣ ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ;
Ναι. Ναι ρε γαμώτο φαντάστηκα έναν άντρα. Και συνέχιζα να διαβάζω ακόμα πιο κάτω τη φράση που υπήρχε και στις τρεις εικόνες με ακόμα πιο μικρά γράμματα.
ΤΩΡΑ ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΟ ΑΠΟ ΕΜΦΥΛΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ
Ανάμεικτα συναισθήματα άρχιζαν να με κατακλύζουν. Καταρχήν θαύμασα την καμπάνια. Πολύ έξυπνη.
Μετά όμως αισθάνθηκα κάτι ανάμεσα από ενοχή, ματαίωση, στεναχώρια και απογοήτευση.
Αν εγώ που υποτίθεται σχεδιάζω και εμψυχώνω προγράμματα για την εξάλειψη των στερεοτύπων, που στις 5 λέξεις που λέω η μια είναι «πατριαρχία» και σχεδόν όλοι οι κοντινοί μου άνθρωποι με κοροϊδεύουν γι’ αυτό. Εγώ που πέρασα μια επίπονη εσωτερική διαδικασία συνειδητοποίησης του περιορισμού που υφίσταμαι ούσα γυναίκα (κι ας είμαι cis, λευκή, από δυτική χώρα). Αν εγώ συνεχίζω και σκέφτομαι έτσι όταν σκέφτομαι αφιλτράριστα, τότε μπορεί όντως να αλλάξει η νοοτροπία σε ανθρώπους που δεν τους αφορά;
Πήρα τηλέφωνο μια φίλη μου που έχουμε κάνει συζητήσεις επι συζητήσεων για τα έμφυλα στερεότυπα και την καθοριστική επιρροή τους πάνω μας και μόλις σήκωσε το τηλέφωνο τη ρώτησα
ΕΡΩΤΗΣΗ: «πόσο στερεοτυπικά σκέφτεσαι;»
«πολύ» μου απάντησε, για να συνεχίσει «το παλεύω όμως, δεν είναι εύκολο».
Η απάντησή της κάπως με ανακούφισε, μου πήρε κάπως τι ντροπή και το κατάλαβε.
«είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι οι πεποιθήσεις με τις οποίες μεγαλώσαμε χρόνια τώρα και τις έχουν συνειδητοποιήσει αναλογικά με την ηλικία μας αρκετά πρόσφατα θα εξαφανιστούν από τη σκέψη μας έτσι απλά; Νομίζω ότι φτάνει η πρόθεση να θέλουμε να τις αντισταθούμε»
Η συζήτηση συνεχίστηκε ώρα αλλά αυτή η τελευταία φράση
«Φτάνει η πρόθεσή μας να τις αντισταθούμε» έμεινε στο μυαλό μου για μέρες μετά.
Ίσως γιατί με έκανε να νιώσω καλύτερα.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Norman Parkinson Ltd and courtesy of Norman Parkinson Archive
