Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας ευαισθητοποίησης για τον Καρκίνο του Μαστού, ένας μήνας αφιερωμένος στην ενημέρωση, την εκπαίδευση, την σημασία της έγκαιρης διάγνωσης και τη δημιουργία αλλαγών αντιλήψεων τόσο στο γενικό πληθυσμό όσο και σε όσους πλήττονται από τη νόσο.
Είτε ζωγραφισμένες σε μπλουζάκι, είτε κουμπωμένες σε τσάντα, οι ροζ κορδέλες είναι παντού τον Οκτώβριο. Δεδομένου ότι η ετήσια τοπική εκστρατεία έχει ξεκινήσει, είναι μια κατάλληλη στιγμή για να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί – και πώς – οι ροζ κορδέλες έγιναν το πανταχού παρόν σύμβολο για την ευαισθητοποίηση για τον καρκίνο του μαστού.
Πώς ξεκίνησαν οι ροζ κορδέλες και συνδέθηκαν με την ευαισθητοποίηση για τον καρκίνο του μαστού;
Πολλοί λένε ότι όλα ξεκίνησαν με τη Charlotte Haley, την εγγονή, την αδερφή και τη μητέρα των γυναικών που είχαν διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού. Το 1991, η Λιζ Σμιθ έγραψε μια ιστορία για το περιοδικό Self εξιστορώντας πώς η Haley άρχισε να φτιάχνει κορδέλες σε χρώμα ροδακινί για την ευαισθητοποίηση του καρκίνου του μαστού. Με κάθε σετ κορδέλες που έφτιαχνε, περιλάμβανε μια κάρτα που έγραφε: «Ο ετήσιος προϋπολογισμός του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου είναι 1,8 δισεκατομμύρια δολάρια, μόνο το 5 τοις εκατό πηγαίνει για την πρόληψη του καρκίνου. Αργότερα, η συντάκτρια του SELF Alexandra Penney συνεργάστηκε με την εταιρεία καλλυντικών Estée Lauder και την τότε αντιπρόεδρό τους, Evelyn H. Lauder.
Ως αποτέλεσμα, 1,5 εκατομμύρια ροζ κορδέλες διανεμήθηκαν στους πάγκους καλλυντικών Estée Lauder παγκοσμίως. Στη συνέχεια, η Lauder, μια επιζήσασα από τον καρκίνο του μαστού, ίδρυσε το The Breast Cancer Research Foundation, το οποίο έχει συγκεντρώσει περισσότερα από 325 εκατομμύρια δολάρια για την έρευνα για τον καρκίνο.
…
Στη Λάρισα ο Σύλλογος Καρκινοπαθών με πλούσιες δράσεις κάθε χρόνο -όχι μόνο τον Οκτώβριο- έρχεται να υπενθυμίσει σε γυναίκες και άντρες να κάνουν τις προληπτικές εξετάσεις, έρχεται να ενημερώσει τον κόσμο που δεν γνωρίζει τι είναι ο καρκίνος και συγκεκριμένα ο καρκίνος του μαστού και φυσικά να «σπάσει» το στερεότυπο και το κοινωνικό στίγμα γύρω από τον καρκίνο.
Η πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Λάρισας κα Ιωάννα Καραβάνα μιλάει στο theCommonSense? με αφορμή τον μήνα ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο του μαστού και αναφέρει τις νέες ιατρικές εξελίξεις για τον καρκίνο, τα προβλήματα των ασθενών με το Εθνικό Σύστημα Υγείας, ανυπομονεί για τη δημιουργία επιτέλους του Εθνικού Μητρώου Νεοπλασιών και ενός αποτελεσματικού Εθνικού Σχεδίου για τον Καρκίνο, επισημαίνει επίσης την ανάγκη της υποστήριξης των ασθενών από την κοινωνία και την Πολιτεία, πέρα από την ίδια την οικογένεια,και τέλος μιλάμε για τις δράσεις του συλλόγου με σκοπό την ενημέρωση του κοινού.
…
The interview in detail:
Τι σημαίνει αυτός ο μήνας, πώς ξεκίνησε, γιατί έχει ακόμη τόσο μεγάλη σημασία;
Χρόνια τώρα βλέπουμε όλοι αυτό το ροζ κορδελάκι. Αυτές τις μέρες είδα ότι στη Γαλλία έκαναν μία επίδειξη μόδας, με 30 ασθενείς με καρκίνο του μαστού να το φορούν στο στήθος τους και να περπατούν κάτω από τον Πύργο του Άιφελ. Ο αριθμός των γυναικών που περπάτησαν με τις ροζ κορδέλες αντιστοιχεί στα 30 χρόνια από τότε που θεσμοθετήθηκε αυτό το ροζ κομμάτι ύφασμα ως σήμα κατατεθέν του καρκίνου του μαστού.. Είναι όμορφο αυτό που έκαναν αλλά και δηλωτικό των μακρόχρονων και μεγάλων εξελίξεων και των γνώσεων που έφερε η έρευνα και πρόοδος της επιστήμης στην κοινότητα αυτών των ασθενών. Μιλάμε για καρκίνους που μπορείς με την έγκαιρη και έγκυρη πρόληψη αλλά και την ευαισθητοποίηση όλων, να αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά, ακολουθώντας τις θεραπείες που σε βοηθάνε να επιβιώσεις. Και είναι τόσο σημαντικό γιατί είναι πολλές οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα. Οπότε, έχει νόημα μεγάλο για όλους μας αυτός ο μήνας, πρωτίστως με την έννοια της ευαισθητοποίησης.
Επίσης, είναι μία καλή αφορμή να πούμε ότι τα συμβεβλημένα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα με τον ΕΟΠΠΥ, εφόσον έχουμε το σωστό παραπεμπτικό ψηφιακής μαστογραφίας από το γιατρό μας, είναι υποχρεωμένα να την ενεργήσουν χωρίς να απαιτούν χρήματα, επιπλέον της νόμιμης συμμετοχής ασφαλισμένου που προβλέπει και αποζημιώνει ο ΕΟΠΠΥ. Οι γυναίκες δεν έχουμε θεωρητικά τουλάχιστον καμία δικαιολογία να μην πηγαίνουμε να κάνουμε μαστογραφία.
Εξακολουθεί ο καρκίνος να είναι κοινωνικό στίγμα; Μέχρι πριν από κάποια χρόνια, στην Ελλάδα δεν τολμούσαμε να προφέρουμε ούτε καν τη λέξη… πώς είναι η κατάσταση σήμερα;
Υπάρχει ακόμα και σήμερα και σε ανθρώπους που είναι υποτίθεται μορφωμένοι και ενήμεροι για κάποια πράγματα. Το άκουσμα της λέξης είναι σίγουρα σοκαριστικό για αυτόν που το ακούει όταν γίνεται η διάγνωση, αλλά έχει και μεγάλο κοινωνικό αντίκτυπο. Δυστυχώς εξακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου να θεωρεί ότι ο καρκίνος ισοδυναμεί με θάνατο. Ο καρκίνος δεν ισοδυναμεί με θάνατο και αυτό είναι κάτι που ακόμα θέλει πολλή δουλειά για να κατανοηθεί από όλους. Για αυτό έχει σημασία να μιλάμε έξω στον κόσμο και να ενημερώνονται νωρίς και οι νέοι άνθρωποι.
Έχουμε αρχίσει να πηγαίνουμε στα σχολεία αφού εμπνευσμένοι και ευαισθητοποιημένοι εκπαιδευτικοί μας ζητάνε να ενημερώσουμε τα παιδιά αλλά και τους συναδέρφους τους για πρόληψη και απομυθοποίηση. Το κάνουμε και με την παρουσία μας τους δίνουμε και ένα ζωντανό παράδειγμα για όσα λέμε. Είναι πολύ σημαντικό και για εμάς τους ίδιους τους ασθενείς να το παραδεχόμαστε και να βγαίνουμε χωρίς φόβο προς τα έξω. Κάτι που ακόμη κι αυτό δε γίνεται εύκολα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν θέλουν να βγουν προς τα έξω και να φανούν σαν ασθενείς. Είναι κάτι που μπορώ να το καταλάβω. Υπάρχει βλέπετε μεγάλο στίγμα και στο κοινωνικό επίπεδο και στο εργασιακό επίπεδο. Οι άνθρωποι που εργάζονται π.χ. στο δημόσιο και έχουν εξασφαλισμένη την εργασία τους, τις αναρρωτικές άδειές τους, τις οικονομικές αποδοχές τους έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο το στερεότυπο, αλλά άνθρωποι που είναι ελεύθεροι επαγγελματίες ή δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα έχουν να αντιμετωπίσουν παράλληλα συχνά τρομαχτικές πρακτικές συνέπειες στη ζωή τους πέρα από το στερεότυπο, ερχόμενοι συχνά αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας και της φτώχειας.
Οι επιχειρήσεις που δεν επιλέγουν γυναίκες που πρόκειται να γίνουν μητέρες, νομίζετε ότι επιλέγουν να προσλάβουν ή να διατηρήσουν στις θέσεις τους εργαζόμενες με καρκίνο;;; Δίπλα στις δυσμενείς διακρίσεις λόγω φύλου έχουμε πολλαπλές δυσμενείς διακρίσεις λόγω φύλου και ασθένειας. Πολλές γυναίκες με καρκίνο μπορεί να μην επανέλθουν στην εργασία τους. Πολλές φορές είναι τέτοια η αντιμετώπισή τους καθώς δεν είναι βοηθητικό το περιβάλλον, που εξαναγκάζονται ακόμα και αν επιστρέψουν, τελικά να παραιτηθούν. Στο εξωτερικό υπάρχουν πολιτικές αλλά και κίνητρα επανένταξης των εργαζομένων μετά τη νόσο. .
Πολλές γυναίκες επίσης χωρίζουν σε αυτό το διάστημα. Γιατί και η οικογένεια η ίδια κάποιες φορές όπως και ο σύντροφος δεν είναι υποστηρικτικός. Υπάρχουν πολλές γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί παράλληλα με την νόσηση.
Πόσο τρομακτικός είναι τελικά ο καρκίνος; Όταν παίρνει κάποιος τη διάγνωση είναι η χειρότερη στιγμή;
Εξαρτάται. Λέμε ότι ο καρκίνος είναι ο ίδιος και ότι είναι δημοκρατικός γιατί μας αφορά όλους. Από την άλλη όμως δεν είναι το ίδιο δημοκρατικός όταν ο καρκίνος χτυπά μια γυναίκα που έχει ισχυρό υποστηρικτικό οικογενειακό και εργασιακό περιβάλλον, δεν έχει οικονομικά προβλήματα, έχει πρόσβαση έγκαιρα σε σωτή και αποτελεσματική θεραπεία και είναι διαφορετικό να σε χτυπάει αυτό και να έχεις μια επισφαλή εργασία, να είσαι οικονομικά ευάλωτος να μην έχεις υποστηρικτικό περιβάλλον. . Άρα δεν είναι τόσο δημοκρατικός όπως θέλουμε να λέμε για όλους και δεν είναι ίδια η στιγμή που αυτός εμφανίζεται για όλους.
Όμως για όλους η ανακοίνωση του κακού νέου είναι συγκλονιστική. Από κει και πέρα ανάλογα με τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει κάθε γυναίκα στην πορεία της και ανάλογα με το είδος της ζωής που ζει και τις ανάγκες που έχει, για κάποιες γυναίκες το πιο δύσκολο μπορεί να είναι το κομμάτι της θεραπείας. Όπου εκεί το σώμα κλονίζεται σημαντικά και πέφτεις ψυχολογικά. Υπάρχουν επίσης πολλοί άνθρωποι που το χειρότερο κομμάτι για αυτούς είναι αυτό των επανέλεγχων· όταν πρέπει να πάνε για να κάνουν επανεξέταση, κάποιοι βιώνουν απίστευτη αγωνία, ψυχικό άχθος, στρες.
Ο καρκίνος ίσως είναι μια καλή ευκαιρία για να κάνεις μια παύση στη ζωή σου και να τα δεις όλα από την αρχή και διαφορετικά. Όμως δεν μπορείς να σταματήσεις εκεί. Δηλαδή αυτή η παύση που πρέπει να την πάρεις ως χρόνο για να αντιμετωπίσεις την αρρώστια σου και την θεραπεία σου κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνει. Μετά είναι και δική μας ευθύνη το τι θα κάνουμε με την ζωή μας. Και αν χρειαστεί να πάρουμε και βοήθεια, εδώ είναι ο Σύλλογος και φυσικά υπάρχει και ψυχολογική υποστήριξη που μπορούμε να λάβουμε, για να πάμε και ένα βήμα παρακάτω. Για να καταλάβουμε και εμείς οι ίδιοι ότι «δεν τελειώσαμε» επειδή αρρωστήσαμε.
Πόση εξέλιξη υπάρχει στην ιατρική επιστήμη σχετικά με τις θεραπείες; Μπορούμε να πιστεύουμε σε αυτό που ονομάζεται καθολική θεραπεία του καρκίνου; Συχνά ανακοινώνονται μελέτες σχετικά…
Φάρμακο για τον καρκίνο δεν βρέθηκε και δεν θα βρεθεί. Με την έννοια ότι ο καρκίνος δεν είναι μία αρρώστια. Όμως φάρμακα υπάρχουν πάρα πολλά και νέες θεραπείες που είναι στοχευμένες ανά ασθενή όπως και ανοσοθεραπείες, μιλάμε για μια ουσιαστικά ολόκληρη νέα γενιά αποτελεσματικότερων θεραπειών. Υπάρχουν θεραπείες πολλές και καινοτόμες. Όλες αυτές βελτιώνουν το προσδόκιμο της ζωής, της επιβίωσης και σε πολλές περιπτώσεις μιλάμε ακόμα και για ίαση. Εξατομικευμένες θεραπείες ή στοχεύουσες. Αλλά δεν είναι πανάκεια καθώς δεν ταιριάζουν σε όλους, δεν ξέρεις πώς θα ανταποκριθεί το σώμα του καθενός. Είναι όμως μεγάλη πια η κοινότητα των γυναικών που τον ξεπερνούν και ζουν πάρα πολλά χρόνια μετά. Είναι σημαντικό θα επαναλάβω εμείς οι γυναίκες να μην παραλείπουμε τον ετήσιο έλεγχό μας, μαστογραφία, υπέρηχο, κλινική εξέταση.
Από την στιγμή που υπάρξει η διάγνωση και δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα, οι περισσότεροι δεν την έχουν πια, σημαίνει ότι σίγουρα πολλοί θα απευθυνθούμε σε δημόσιες δομές υγείας, τις οποίες προσωπικά και από άποψη και προσωπική εμπειρία, σέβομαι και τιμώ απεριόριστα. Εκεί όμως γεννιούνται κάποια θέματα· πόσο εύκολα και γρήγορα μπορεί κανείς να εξυπηρετηθεί στα νοσοκομεία μας που έτσι κι αλλιώς αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα υποστελέχωσης; Παράλληλα με τον κορωνοϊό σταμάτησαν για κάποιο καιρό τα χειρουργεία. Πού και πώς αντιμετωπίστηκαν εκείνοι οι ασθενείς;; Το πιο απλό. Πόσο εύκολο είναι να κάνει μια γυναίκα ψηφιακή μαστογραφία σε ένα δημόσιο νοσοκομείο;
Οπότε από τη μία πλευρά είναι η πρόληψη, την οποία μπορούμε να πετύχουμε με υγιεινό τρόπο ζωής, σωστή διατροφή, άσκηση, όχι αλκοόλ, προληπτικές ιατρικές εξετάσεις… Από εκεί και πέρα όμως τι γίνεται με την πλειονότητα των ανθρώπων που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα ούτε γι αυτά;. Ειδικά τώρα που οι εποχές είναι δύσκολες. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για δύο χρόνια πανδημίας που δεν κάναμε πρόληψη και δεν πηγαίναμε στους γιατρούς ή στα νοσοκομεία ούτε εμείς οι ήδη ασθενείς. Οι έμπειροι υποτίθεται. Έχουμε γι αυτό πολύ μεγάλη αύξηση περιστατικών παραμελημένων καρκίνων και καρκίνων του μαστού μεταξύ αυτών.
Να τονίσουμε σε αυτό το σημείο ότι η Ελλάδα ακόμα δεν έχει ούτε Εθνικό Μητρώο Νεοπλασιών ούτε ένα ολοκληρωμένο Εθνικό Σχέδιο Καρκίνου. Είμαστε πίσω όσον αφορά την Ευρώπη, αν και υπάρχουν ευρωπαϊκές οδηγίες, κανόνες και νομοθεσία, τουλάχιστον στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν βάλει τον καρκίνο ως προτεραιότητα· εμείς όμως τρέχουμε από πίσω από τις εξελίξεις και δεν μπορούμε να τις προλάβουμε ακόμα.
Ποσό πολύ επηρεάζεται ο ασθενής από τον Τύπο; Πρέπει να δίνεται μεγαλύτερη προσοχή;
Πάρα πολύ. Ο Τύπος έχει κάνει ένα τεράστιο λάθος και το κάνει εδώ και πολλά χρόνια. Μάλιστα έχουν βγει και δικαστικές αποφάσεις οι οποίες «τιμωρούν» τη χρήση λέξεων που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τα μέσα όπως «επάρατος νόσος» ή όπως «έχασε την άνιση μάχη με τον καρκίνο». Όλα αυτά τα πολύ ηρωικά και πολύ περίεργα που ακούμε και στις ειδήσεις, θεωρώ ότι μόνο βλάπτουν καθώς βοηθάνε στην διατήρηση του στερεότυπου, του φόβου και της προκατάληψης. Είναι ένας καρκίνος και έχει όνομα. Εγώ προσωπικά θυμώνω. Έχουμε διεκδικήσει το δικαίωμα να λέμε το όνομα της ασθένειάς μας. Είναι μια ολόκληρη κουλτούρα που πρέπει να αλλάξει.
Δεν μου αρέσει επίσης ούτε η λέξη ήρωας. Ήρωας είναι κάποιος που επιλέγει να θυσιαστεί για κάτι· εμείς δεν το επιλέξαμε· απλώς μας έτυχε και κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Σαφώς είναι μία αρρώστια απειλητική για τη ζωή αλλά δεν σημαίνει θάνατος οπωσδήποτε και κανένας μας δε γίνεται ήρωας επειδή έτυχε να αρρωστήσει.
Πόση σημασία έχει η υποστήριξη κοινωνίας και οικογένειας;
Τεράστια σημασία. Είναι το Α και το Ω. Είναι σημαντική η στήριξη της οικογένειας αλλά για όσους είναι μόνοι τους παίζει πολύ μεγάλο ρόλο ο κοινωνικός περίγυρος, η γειτονιά, το διπλανό διαμέρισμα, οι συνάδερφοι, οι φίλοι . Το ότι είσαι άρρωστος δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να βγεις μια βόλτα. Δεν υπάρχει λόγος να κρύβεσαι, να μένεις μέσα.
Το ότι αλλάζει η εμφάνισή μας , στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ας μη μας κάνει να κρυβόμαστε. Μπορούμε να βγούμε έξω, χωρίς να σκεφτόμαστε πόσο θα σοκαριστεί ο κόσμος με την εικόνα μας. Είναι μια εικόνα που έχει ημερομηνία λήξης. Και όπως δεν θα έπρεπε να ντρεπόμαστε για τίποτα που έχουμε πάνω μας, όπως το χρώμα, το βάρος ή το σχήμα μας, γιατί θα πρέπει να ντραπούμε για κάτι όπως η απώλεια των φρυδιών μας και των μαλλιών μας; Θα πρέπει να συνηθίζουμε στην διαφορετικότητα γιατί έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει ομοιομορφία στον κόσμο. Πρέπει να υπάρχει χώρος και αποδοχή για όλους.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι δεν το τολμάμε και εμείς… Δεν έχω δει πολλές γυναίκες στη Λάρισα χωρίς περούκα. Στις μεγαλύτερες πόλεις είναι λίγο πιο εύκολο.
Ο ιατρικός κόσμος έχει πλέον την απαιτούμενη ενσυναίσθηση σχετικά με τον ασθενή;
Αν μιλούσε κάποιος για ενσυναίσθηση πριν από μερικά χρόνια θα τον κοιτούσαν ως εξωγήινο γιατί δεν υπήρχε τότε η λέξη· δεν την ακούγαμε. Τώρα και αυτό έγινε λίγο της μόδας.
Νομίζω ότι οι πιο νέοι γιατροί είναι ίσως πιο ευαισθητοποιημένοι στο κομμάτι αυτό. Χωρίς να ακυρώνω και μεγαλύτερους ανθρώπους, καθώς την ενσυναίσθηση σαφώς την καλλιεργείς, αλλά είναι και κάτι που μπορεί να το έχεις έμφυτο. Υπάρχουν και άνθρωποι-γιατροί παλιάς κοπής που μια χαρά ενσυναίσθηση έδειχναν στους ασθενείς τους χωρίς να ξέρουν καν ότι υπάρχει αυτή η λέξη. Νομίζω ότι είναι λίγο υπερεκτιμημένη, αλλά ναι είναι πολύ σημαντικό πώς θα μιλήσει ο γιατρός στον ασθενή σου και πώς ο ασθενής του θα τον ακούσει.
Από την άλλη όμως, έχω ένα ερωτηματικό κατά πόσον είναι εύκολο να δείχνει ο γιατρός την ενσυναίσθηση που χρειάζεται ο ασθενής του μέσα σε ένα περιβάλλον ενός δημόσιου νοσοκομείου που δεν έχει χρόνο να πάρει ούτε ανάσα. Πόσο συναισθητικός να είσαι αναρωτιέμαι, όταν έχεις ουρά 60 άτομα έξω από το γραφείο σου και να αντιμετωπίζεις τόσα προβλήματα στην κλινική σου; Πρέπει να αναφέρουμε, βέβαια, ότι δεν έχει μπει ακόμη στο κομμάτι στην εκπαίδευση των φοιτητών της ιατρικής, ενώ στο εξωτερικό αρχίζουν να διδάσκουν τέτοια μαθήματα στους φοιτητές τους.
Θα έλεγα ότι είναι μια μικρή πολυτέλεια. Την βρίσκεις, αλλά όχι πάντα. Οι γιατροί μας πραγματικά καίγονται. Το burn out είναι πολύ σημαντικό σε όλους τους επαγγελματίες υγείας. Οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες και όταν δουλεύεις σε τέτοιες συνθήκες, πόσο εύκολο είναι να είσαι ή να παραμένεις τελικά συμπονετικός και συναισθητικός; Παρόλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι που είναι.
Ποιες είναι οι δράσεις που τρέχει ο Σύλλογος αυτή την περίοδο;
Ξεκινήσαμε με τους φωτισμούς των εμβληματικών κτιρίων της πόλης, όπως η Περιφέρεια -θέλουμε να επεκτείνουμε τις δράσεις μας από δω και πέρα και έξω από τον νομό-, η Ιατρική Σχολή στην Πλατεία Ταχυδρομείου, το Δικαστικό Μέγαρο, το Δημαρχείο. Παράλληλα, έχουμε μια σειρά από καμπάνιες δρόμου, όπου συνεργεία εθελοντών επισκέπτονται καθημερινά δημόσιες υπηρεσίες και άλλους φορείς της πόλης και ενημερώνουν τις γυναίκες εργαζόμενες, αλλά και τους άντρες καθώς ο καρκίνος του μαστού αφορά και ένα μικρό ποσοστό αντρών. Έχουμε δράσεις σε σχολεία, γυμνάσια, λύκεια ΕΠΑΛ, σχολές Μαθητείας ΟΑΕΔ, ΙΕΚ όπου πάμε και μιλάμε σε παιδιά, νέους, φοιτητές και εργαζόμενους για την αξία της πρόληψης. Συμμετέχουμε επίσης, στο Ογκολογικό Συνέδριο Κεντρικής Ελλάδας, στην Νοσηλευτική Ημερίδα που γίνεται παράλληλα με τις εργασίες του συνεδρίου. Είμαστε υποστηρικτές του 7ου Open Nights festival που φέτος έχει να κάνει με το Σώμα. Υπάρχουν ενημερωτικές ομιλίες που θα γίνουν προσεχώς σε συνεργασία με το ΙΑΣΩ και τον Κυανό Σταύρο και οι οποίες θα είναι ανοιχτές στο κοινό. Στις 21 του μηνός θα γίνει η 1the παρουσίαση του βιβλίου «Το Πάρτι» της Λίνας Μουσιώνη για να μιλήσουμε και στα μικρότερα παιδιά για τον καρκίνο στο Γαλλικό Ινστιτούτο.
Είναι μια καμπάνια που δεν σταματάει…