Είχα πολύ καιρό να συζητήσω με κάποιο άτομο και να εισπράξω τόση ενέργεια. Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, πριν από μια επταετία περίπου που τη γνώρισα για πρώτη φορά σε ένα εστιατόριο στο Σύνταγμα στην Αθήνα -πράγμα καθόλα περίεργο μιας και είμαστε και οι δύο Λαρισαίες-, έτσι χειμαρρώδης ήτανε.
Αυτή τη φορά όμως υπήρχε κάτι διαφορετικό. Υπήρχε πολύ αισιοδοξία και χαρά.
Όταν ρώτησα την Κλεονίκη Δεμίρη, την τραγουδίστρια με τις σπουδές στο κλασικό τραγούδι και μέλος της χορωδίας της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΡΤ), αν ήταν πάντα έτσι, φύσει και θέσει αισιόδοξη, μου απάντησε -προς έκπληξή μου- πως όχι. Είναι κάτι που το «κέρδισε» στην πορεία των χρόνων. Υπήρχε μια αίσθηση βαθιάς ικανοποίησης στην απάντησή της, κάτι σαν προσωπική δικαίωση.
Με την Κλεονίκη μιλάμε για τη διαδρομή της μέχρι σήμερα, για την πρώτη της δισκογραφική δουλειά, τα singles και τα video clips που ακολούθησαν, για την έκθεση και το ρίσκο, για το πώς είναι να ανακαλύπτεις στην πορεία του χρόνου μικρά και μεγαλύτερα ταλέντα που δεν γνώριζες ότι τα είχες και για τις μαγικές συνταγές….
Η Κλεονίκη Δεμίρη κυκλοφόρησε το προσωπικό της cd «Μαγική Συνταγή» στις αρχές του 2020, δύο περίπου μήνες πριν το πρώτο lockdown. Ακολούθησαν τα singles σε στίχους και μουσική δική της…
…
Κλεονίκη, έχω της αίσθηση πως η πανδημία σου πήγε καλά…
Ναι, όντως. Ήμουν αρκετά δημιουργική μέσα στην πανδημία θα μπορούσα να πω… Ο χρόνος που μου δόθηκε να ησυχάσω, να ηρεμήσω λειτούργησε πολύ θετικά και δημιουργικά για μένα· μπήκα σε μια διαδικασία να ρισκάρω και ξαναπροσπαθήσω να γράψω τραγούδια μετά το «Όλα θα πάνε μια χαρά» και τον δίσκο μου που μόλις είχε βγει. Η «Μαγική συνταγή» κυκλοφόρησε στις αρχές του 2020, ελάχιστα πριν το πρώτο lockdown και το μόνο που είχα προλάβει να κάνω ήταν η παρουσίασή του στη Λάρισα. Μια εβδομάδα μετά ξεκίνησε το 1The lockdown… Στην αρχή απογοητεύτηκα, σκέψου ότι δεν είχα κάνει ακόμη παρουσίαση του δίσκου στην Αθήνα, τόσος κόπος και τόσος χρόνος έμοιαζε πως πάει χαμένος. Αλλά, σύντομα το πήρα αλλιώς.
Σκέφτηκα πως θα μπορούσε να μην είχε κυκλοφορήσει καν· πολλοί συνάδερφοι δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν τις δουλειές τους και πήγαν πίσω δύο χρόνια. Οπότε, χρησιμοποίησα, το χρόνο που δόθηκε από την πανδημία και δεν έκανα καθόλου συναυλίες για να επικοινωνήσω τη δουλειά μου ώστε να γίνει γνωστή.
Είχα και την ευκαιρία να επικοινωνήσω ολοκληρωμένα και το πρώτο μου τραγούδι, το οποίο εκ των υστέρων θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν λίγο καρμικό. Το «Όλα θα πάνε μια χαρά» το είχα γράψει τρεις μήνες πριν την πανδημία, χωρίς να έχω καμία υποψία για το τι μέλει γενέσθαι στον κόσμο. Αλλά ήρθε και «κούμπωσε»· ο τίτλος και οι στίχοι άρχισαν να εκφράζουν αρκετό κόσμο. Παίχτηκε αρκετά στο ραδιόφωνο και έτσι έκανε τη δική του μικρή πορεία. Τα σχόλια που άρχισα να παίρνω από τον κόσμο για το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν πάρα πολύ θετικά. Μου έδωσε όλη αυτή τη χαρά που την είχα ανάγκη προσωπικά μέσα στην πανδημία – όπως όλοι μας φαντάζομαι- και έτσι μπήκα σε μια διαδικασία να συνεχίσω να γράφω και δικά μου τραγούδια… Να τολμώ.
Ακολούθησε σε δεύτερο χρόνο, πάντα μέσα στην πανδημία και στα lockdown, το γύρισμα του video clip «Ένα πάρτι στην πλατεία» το οποίο δεν ήταν κομμάτι της ‘’Μαγικής Συναγής’’. Οι πλατείες τότε είχαν γίνει οι πρωταγωνιστές της ζωής μας όταν όλα ήταν κλειστά, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα κάναμε όντως ένα μεγάλο πάρτι όταν θα τελείωναν όλα αυτά. Έτσι και έγινε αργότερα με πολλούς φίλους… Τα γυρίσματα την Άνοιξη του 2021, ήταν πολύ δύσκολα γιατί χρειάζονταν ειδικές άδειες. Έγινε λοιπόν το γύρισμα σε εκείνες τις συνθήκες με φίλους της γειτονιάς, και κάποιους από αυτούς που συμμετείχαν τους είχα γνωρίσει στην πλατεία κατά τη διάρκεια της πανδημίας και με τους οποίους στην πορεία μείναμε φίλοι.
Αυτό που λες είναι πολύ όμορφο… Και έτσι ξεκίνησε η ροή των πραγμάτων;
Ναι, θα έλεγα ότι άρχισε μια ροή με τη δική της δυναμική. Το καλοκαίρι του 2021, έγραψα και έγιναν τα γυρίσματα στη Σέριφο από το «Για πάντα καλοκαίρι» στο οποίο συνεργάστηκα για πρώτη φορά με τον σκηνοθέτη Φώτη Φωτόπουλο – με τον οποίο πλέον συνεργαζόμαστε μόνιμα, κάναμε και φέτος το «Έλα να φύγουμε για αλλού» και ετοιμάζουμε και κάτι νέο που δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμο.
Και κάπως έτσι, άρχισα να σκέφτομαι πολύ θετικά και αισιόδοξα. Η προσωπική μου ανάγκη και αντίδραση πλέον ήταν να γράφω χαρούμενα τραγούδια. Έγραψα το τέταρτο χαρούμενο τραγούδι μου, το οποίο γυρίστηκε ακριβώς όπως το είχα φανταστεί με μια παρέα σε ένα ιστιοφόρο, χορηγία της εταιρίας Νavaldi και με χορηγό επίσης την μπύρα Νήσος. Πήγε πάρα πολύ καλά… διαπίστωσα λοιπόν πως δεν είναι μόνο δική μου ανάγκη αλλά και του κόσμου να ακούει χαρούμενα τραγούδια.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει άλλωστε διαχρονικά με τη μουσική μετά από ή κατά τη διάρκεια πολύ δύσκολων ιστορικών περιόδων.
Θεωρείς δηλαδή ότι η πανδημία μας έχει αλλάξει σε βάθος; Ο χρόνος που περάσαμε στα σπίτια μας και με τους εαυτούς μας, μας έκανε να επανεκτιμήσουμε τη ζωή ή πιστεύεις ότι οι άνθρωποι προσαρμοζόμαστε με μεγάλη ευκολία και ξεχνάμε επίσης γρήγορα;
Έχω την εντύπωση, και αυτό εισπράττω μιλώντας με πολύ κόσμο, ότι για ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων η εμπειρία της πανδημίας μας έβαλε στη λογική να σκεφτούμε διαφορετικά και να επανεκτιμήσουμε πολλά πράγματα. Να εκτιμήσουμε τη ζωή μας λίγο περισσότερο και αυτά που έχουμε και τα θεωρούμε δεδομένα. Και κυρίως την ελευθερία μας.
Δεν έχω ξεχάσει τι συνέβη. Πιστεύω πως τα μαθήματα που παίρνουμε πολλές φορές, αν προσπαθούμε να τα έχουμε κάπου στην άκρη του μυαλού μας, μας κάνουν σοφότερους και μας οδηγούν σε πιο φωτεινά μονοπάτια…
Ήσουνα πάντα έτσι φύσει και θέσει αισιόδοξη;
Όχι δεν ήμουν πάντα. Έγινα σιγά σιγά με τα χρόνια. Πέρασα και γω τις «μαύρες» περιόδους μου…
Νομίζω ότι έγινα αισιόδοξη, και ίσως σου φανεί παράξενο αυτό που θα σου πω, μετά τον θάνατο της μητέρας μου. Πέθανε το 2014 μόλις 61 ετών. Μετά το μεγάλο πένθος, νομίζω ότι άρχισα να εκτιμάω τη ζωή και τη βλέπω με άλλα μάτια. Άρχισα να λειτουργώ με άλλο τρόπο. Κατάλαβα το πόσο γρήγορα περνάει η ζωή και πόσο γρήγορα ανατρέπονται όλα. Αυτό το πένθος με έκανε με κάποιο τρόπο σιγά σιγά να εκτιμάω περισσότερο αυτά που έχω και να αισθάνομαι τυχερή. Και μου έφερε και άλλα δώρα η ζωή μετά από αυτό. Όταν ξεκίνησα δηλαδή να σκέφτομαι πολύ θετικά, άρχισαν να συμβαίνουν θετικά πράγματα. Το ένα καλό που μου συνέβαινε μου έδινε ώθηση και χαρά να προσπαθήσω για το επόμενο. Έχω δουλέψει και έχω προσπαθήσει βέβαια πολύ για αυτό… Αλλά πήρα και πολλές απρόσμενες χαρές και δώρα από τη ζωή. Είμαι ευγνώμων για αυτό.
Ήταν λοιπόν ένα πολύ σημαντικό ορόσημο στη ζωή σου… Υπάρχουν άλλα που σε καθόρισαν στην πορεία της ζωής σου ή και στην παιδική σου ηλικία σχετικά με το ότι επέλεξες να ασχοληθείς με το τραγούδι;
Η αλήθεια είναι ότι έγινα τραγουδίστρια γιατί στο σπίτι μας πάντα τραγουδούσαμε και ακούγαμε μουσική. Ο πατέρας μου άκουγε πολύ Μίκη Θεοδωράκη και όχι μόνο και γενικά δεν υπήρχε περίπτωση γιορτή στο σπίτι μας να μην καταλήξει σε τραγούδι. Θυμάμαι έντονα τις θείες μου, τις αδερφές του πατέρα μου, οι οποίες είχαν καταπληκτικές φωνές να τραγουδούν Γιαννίδη, Σουγιούλ, Αττίκ, Τραϊφόρο κ.α. Είναι πολύ έντονες αυτές οι παιδικές μνήμες. Βέβαια, μας ώθησε και ο μπαμπάς μου να ασχοληθούμε με τη μουσική. Εγώ είχα μια περίεργη σχέση με το τραγούδι, την οποία άργησα να αποκαλύψω στους δικούς μου. Ξεκίνησα πιάνο περίπου 10 με 11 χρονών αλλά το τραγούδι στην πορεία με κέρδισε. Και καλώς με κέρδισε. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο εκτός από το να τραγουδάω.
Είναι πολύ μεγάλη ψυχοθεραπεία το τραγούδι…Με κάνει να νιώθω χαρούμενη. Με κρατάει παιδί ή σε μια μόνιμη εφηβεία θα έλεγα! (γέλια). Βρίσκω την παιδικότητά μου όταν τραγουδάω και αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό.
Ξεκίνησες ως λυρική τραγουδίστρια…
Έχω σπουδάσει κλασικό τραγούδι. Πάντα ήμουν με το ένα πόδι στο κλασικό τραγούδι και με το άλλο στον άλλο χώρο. Η αλήθεια είναι πως έχω πολλές αγάπες στη μουσική. Στην ΕΡΤ, στη χορωδία, το μεγαλύτερο κομμάτι του ρεπερτορίου μας είναι κλασικό. Εγώ όμως, πάντα ήθελα να δοκιμάζω πολλά στυλ και αυτό κάνω και στις παραστάσεις μου.
Νιώθεις ότι είναι μια μεγάλη αλλαγή για σένα τα τραγούδια που γράφεις και ερμηνεύεις; Θεωρείς πως έχεις κάνει μια μεγάλη υπέρβαση ή νιώθεις το ίδιο άνετα στο έντεχνο τραγούδι όπως και στο λυρικό;
Μου αρέσει αυτά που έχω μάθει στο κλασικό τραγούδι να τα εφαρμόζω, να τα προσαρμόζω σε άλλα είδη τραγουδιού. Να πειραματίζομαι…Μου αρέσει που μπαίνω στην διαδικασία να μην ερμηνεύσω ένα τραγούδι με τον τρόπο που συνηθίζεται να ερμηνεύεται. Έτσι νιώθω πως είμαι εγώ · δεν προσπαθώ να κάνω κάτι άλλο. Αν τραγουδήσω για παράδειγμα κάποια στιγμή σε μια συναυλία μου ένα ρεμπέτικο, δεν προσπαθώ να το ερμηνεύσω όπως οι λαϊκοί τραγουδιστές, γιατί πολύ απλά δεν είμαι αυτό. Ούτε καθαρά το άλλο. Θα έλεγα πως είμαι μια μικτή κατηγορία…Μου αρέσουν πολλά και διαφορετικά πράγματα και έτσι δομείται και το πρόγραμμα στις συναυλίες μου. Μετά από ένα τραγούδι από κάποια ταινία του Αλμοδοβάρ για παράδειγμα, θα αλλάξω ύφος και θα πω το «Χωρίσαμε ένα δειλινό» αλλά με άλλο τρόπο. Και αυτά τα δύο καταφέρνουν και παντρεύονται.
Δεν αισθάνομαι ότι κάνω κάτι ξένο. Κάνω αυτό που μου αρέσει, με τον τρόπο που μου αρέσει.
Αισθάνθηκες ότι ρισκάρεις;
Τα πάντα είναι ρίσκο. Αλλά αν δεν δοκιμάσεις δεν ξέρεις τι θα γίνει. Πρέπει να σου πω ότι είχα πολλούς προβληματισμούς για το αν θα πρέπει να βγάλω το πρώτο τραγούδι «Όλα θα πάνε μια χαρά». Είχα τεράστια αγωνία για το πώς πρέπει να το πω, αν λέω με τρόπο που θα έπρεπε αυτό το συγκεκριμένο είδος που είναι ένα τσα-τσα. Για την κριτική που θα ακολουθούσε και για το ότι ξαφνικά βγάζω κάτι σε στίχους αλλά και σε μουσική δική μου. Είχα προβληματισμούς αν μέσα στο δίσκο μου «Μαγική συνταγή» μαζί με τους άλλους 15 δημιουργούς θα μπορούσα να σταθώ και εγώ με ένα δικό μου τραγούδι δίπλα στον Νίκο Πλατύραρχο, τον Γιάννη Αιόλου ή τον μεγάλο μας Μίκη Θεοδωράκη…Το ένστικτό μου όμως μου έλεγε να το κάνω, να το τολμήσω.
Το πρώτο πράγμα που ακούω πια και αυτό με οδηγεί είναι το ένστικτό μου. Σε ότι έχω κάνει το 80% είναι ένστικτο και μετά έρχεται η λογική. Η εσωτερική μου φωνή μου έλεγε να το κάνω και κατά κάποιο τρόπο και το πώς να το κάνω… Είναι ωραίο να κάνουμε επιλογές ακολουθώντας τη βαθιά μας επιθυμία, τον αυθορμητισμό, το ένστικτο. Και πολλές φορές αυτή η προσέγγιση πετυχαίνει, ίσως και περισσότερο από επιλογές που στηρίζονται καθαρά στη λογική. Με γοητεύει να αφήνομαι και να βλέπω που θα με βγάλει κάτι και μετά παίρνω τη θέση του κριτή και κάνω διορθωτικές κινήσεις αν χρειάζεται.
Βγάζοντας το πρώτο σου δίσκο και τα singles αισθάνεσαι σαν καλλιτέχνης ότι εκτίθεσαι περισσότερο;
Ασφαλώς η προσωπική δουλειά είναι επιπλέον έκθεση αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
Για μένα είναι πολύ ανακουφιστικό το ότι κατάφερα να εκτεθώ. Από μικρή ήμουν ένας αρκετά φοβισμένος άνθρωπος και είχα πολύ άγχος πριν βγω στη σκηνή. Πλέον είμαι σε ένα πολύ καλύτερο επίπεδο. Το πολεμώ και το αντιμετωπίζω καλύτερα σε σχέση με πριν από 15 χρόνια, ή ακόμη και πριν 5 χρόνια…Παίρνω μεγάλη χαρά με την εξέλιξη αυτή. Για αυτό σου λέω ότι είναι ανακουφιστικό, μερικές φορές το νιώθω και λίγο ηρωικό…για μένα.
Έγραφες και παλιά δικούς στίχους και μουσική και δεν τα δημοσίευες; Πότε έγραψες πρώτη φορά κάτι δικό σου;
Όχι ιδιαίτερα… Πριν από πολλά χρόνια έγραφα σατιρικούς στίχους για φίλους που τους διαβάζαμε μεταξύ μας και γελούσαμε… Όσο το σκέφτομαι γελάω ακόμη.
Για πρώτη φορά έγραψα στίχους το 2014 για ένα τραγούδι σε ένα δίσκο που είχα συμμετοχή. Αυτή ήταν η πρώτη μου απόπειρα. Μετά το άφησα για πολλά χρόνια μέχρι το «Όλα θα πάνε μια χαρά». Θα έλεγα ότι ξεκλείδωσε έκτοτε κάτι μέσα μου και μου βγαίνει σε κάποιες φάσεις της ζωής μου. Το «Για πάντα καλοκαίρι» ξύπνησα ένα βράδυ, τα ξημερώματα και άρχισα να το γράφω γιατί είχα έντονα αυτή την ανάγκη το να είμαι ξέγνοιαστη, να είναι για πάντα καλοκαίρι. Το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να είμαι με ένα σακίδιο στον ώμο και γυρνάω από νησί σε νησί…
Νιώθεις ότι ανακάλυψες κάτι που δεν ήξερες ότι το είχες;
Ναι, είναι σαν να μπαίνεις σε ένα σπίτι κι έχεις στην αρχή την αίσθηση ότι είναι πολύ μικρό… βλέπεις το πρώτο δωμάτιο και ξαφνικά προχωρώντας βλέπεις κι άλλα κι άλλα, ανακαλύπτεις ευχάριστες εκπλήξεις…δωμάτια που δεν περίμενες ότι θα δεις. Είναι σαν να ανακαλύπτω τα καινούργια δωμάτια του εαυτού μου. Τις καινούργιες πλευρές μου που δεν ήξερα ότι τις διέθετα.
Αυτό είναι πολύ όμορφο. Να ανακαλύπτει κανείς ότι έχει περισσότερα από ένα ταλέντα. Δεν ξέρω αν εγώ προσωπικά έχω ταλέντο, αλλά από τι στιγμή που αυτό που κάνω αφορά κάποιους ανθρώπους και περνάνε καλά, για μένα είναι σημαντικό.
Είναι πολύ ωραίο όταν σου συμβαίνει. Είναι ωραίο να ψάχνουμε νέες πτυχές του εαυτού μας, που μπορεί να κρύβονται.. Είναι ένας νέος τρόπος έκφρασης και ισορροπίας. Γιατί πολλές φορές υπάρχουν πτυχές του εαυτού μας καταπιεσμένες που ενδέχεται να επηρεάζουν την προσωπική μας ισορροπία και ευτυχία. Μία τέτοια πτυχή μου είναι ίσως το να γράφω αυτά τα απλά στιχάκια και αυτές τις απλές μελωδίες..Δεν δηλώνω στιχουργός, ούτε συνθέτης. Τραγουδίστρια είμαι.
Περνάω όμως αυτή τη φάση που θέλω να εκφράζομαι και έτσι. Κάτι άλλο επίσης πάρα πολύ ενδιαφέρον και δημιουργικό για μένα είναι να κάνω ένα τραγούδι εικόνα. Να γυρίζω video clip. Όταν γράφω, ταυτόχρονα δημιουργούνται εικόνες, σαν ένα μικρό σενάριο μιας ιστορίας. Έτσι όταν τελειώνουμε και βγάζουμε στο φως ένα video clip αισθάνομαι ότι ολοκληρώθηκε κάτι που ήθελα να πω. Μου δίνει μεγάλη χαρά όταν οι στίχοι και η μουσική επενδύονται με εικόνα. Την μέρα που τελειώνει το μοντάζ μετά το γύρισμα νιώθω ότι πετάω!
Δεν ξέρω τι θα γίνει στην πορεία της ζωής μου, δεν ξέρω τι άλλο θα ανακαλύψω… Καμιά φορά, όταν δεν σχεδιάσεις την πορεία και βγεις απλά μια βόλτα μπορεί να σε οδηγήσει σε ένα ξέφωτο που να μην το είχες καν φανταστεί ότι θα έφτανες σε ένα τόσο φωτεινό τοπίο.
Αναφερθήκαμε αρκετά σε διαφορετικά πράγματα που σε έλκουν μουσικά… Τι δεν σου αρέσει καθόλου και δεν θα έκανες ποτέ;
Τα σκυλάδικα. Δεν θα τραγουδούσα ποτέ κάτι που δεν με εκφράζει καθόλου και για κανένα λόγο.
Τελικά Κλεονίκη, πιστεύεις ότι υπάρχει μαγική συνταγή;
Ναι βέβαια και υπάρχει. Είναι αυτή που ο καθένας φτιάχνει για τον εαυτό του. Η μαγική συνταγή δεν είναι ίδια για τον καθένα.
Για μένα, τη στιγμή που μιλάμε, είναι να ξεκινήσω από το σπίτι μου και να κάνω μια βόλτα στου Φιλοπάππου, να φτάσω μέχρι την Ακρόπολη και τελικά να κάνω το γύρω του κέντρου της Αθήνας με τα πόδια και να επιστρέψω στο Παγκράτι όπου μένω και να πιω ένα ωραίο καφέ στην πλατεία. Αυτή μπορεί να είναι μια μαγική συνταγή για σήμερα στις 27 Οκτωβρίου… Μαγική συνταγή για μένα είναι επίσης να γυρίσω τον κόσμο τραγουδώντας το ελληνικό τραγούδι και όχι μόνο.
Για κάποιον άλλο, μπορεί να είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Το θέμα είναι να βρεις τη μαγική σου συνταγή… Η συνταγή γίνεται μαγική όταν μπαίνεις στη διαδικασία να την ανακαλύψεις, κι όταν τη βρεις και τη βάλεις στη ζωή σου, τότε γίνεται μαγική και η ζωή σου. Έτσι δεν είναι;
…
* Η Κλεονίκη Δεμίρη γεννήθηκε στη Λάρισα, σπούδασε τραγούδι στη τάξη της Αγγέλας Λαλαούνη και πήρε το δίπλωμα της με άριστα παμψηφεί και πρώτο βραβείο. Έχει μελετήσει τραγούδι με τη Μίσα Ικεούτσι και την Μέχτχιλντ Σταματάκη. Κατέχει πτυχία Αρμονίας και Αντίστιξης και έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τον Αντώνη Κοντογεωργίου στην Ελλάδα και με την Varena Schweizer στη Ιταλία. Είναι μέλος της χορωδίας της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΡΤ) από το 2000 και υπήρξε μέλος της Χορωδίας του Ελληνικού Φεστιβάλ καθώς και του συνόλου Λυρικών Καλλιτεχνών του Παναγή Μπαρμπάτη.
Έχει τραγουδήσει σε όλη την Ελλάδα σε πληθώρα μουσικών φεστιβάλ, σε πολλές μουσικές σκηνές και θέατρα της Αθήνας με ελληνικό και διεθνές ρεπερτόριο, καθώς επίσης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, στο θέατρο Βadminton και στο εξωτερικό (Παρίσι, Αμμάν της Ιορδανίας, Φλωρεντία, Μόντρεαλ, Βρυξέλλες, Τίρανα, Σκόπια, Στοκχόμλη κ.α.).
Συμμετείχε επίσης στην όπερα “Ορέστεια” του Γιάννη Ξενάκη στο Montpelier ως μια από τις τρεις κορυφαίες (Θέατρο “Opera Berlioz”). Έχει τραγουδήσει σε μουσικές εκπομπές στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση της ΕΡΤ.
Έχει συνεργαστεί με τους συνθέτες: Νίκο Πλατύραχο, Σοφία Καμαγιάννη, Γιάννο Αιόλου, Βιργινία Καραγιώργου, Νίκο Πιτλόγλου, Γιώργο Κωνσταντινίδη, Γιώργο Καγιαλίκο, Δημήτρη Μαραμή, Δημήτρη Παπαδημητρίου Βασίλη Τσαμπρόπουλο. Έχει εμφανιστεί επί σκηνής με τους Διονύση Σαββόπουλο, Φωτεινή Βελεσιώτου, Μιρέλα Πάχου, Σοφία Παπάζογλου, Γεράσιμο Ανδρεάτο και άλλους.
Έχει συνεργαστεί πολλές φορές με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, με τους TANGartO Quintet, τoυς Athens Tango Εnsemble, την Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης, καθώς και με πολλά άλλα μουσικά σχήματα της Ελλάδας.
Έχει κυκλοφορήσει το 2020 ένα προσωπικό album με 14 τραγούδια και τον τίτλο “Μαγική συνταγή”, μία συλλογή με τραγούδια αξιόλογων δημιουργών όπου συγκέντρωσε πολύ θετικές κριτικές από τον Τύπο. Επίσης τα νέα τραγούδια και video clip ”Ένα Πάρτυ στην Πλατεία”, ”Για Πάντα Καλοκαίρι” και Έλα Να Φύγουμε Γι Αλλού” που σημείωσαν επίσης επιτυχία το 2021 και 2022.Έχει προγραμματίσει μία σειρά από παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.