Άσκησή Πρώτη:
Γράψε ένα σορτ story – α, ας πούμε δυο γραμμές. Ξεκινήστε με την φράση:
“όταν ανακάλυψα για πρώτη φορά”
Χίντ: Η άσκηση να εκτελεστεί σε καθεστώς καραντίνας ή εναλλακτικά να χρησιμοποιηθεί το λογοτεχνικό εργαλείο της επανάληψης.
Λύση:
Όταν ανακάλυψα για πρώτη φορά ότι θα ανακαλύψω για πρώτη φορά την πρώτη φορά, συγκλονίστηκα! Θα είναι άραγε, σκέφτηκα, η πρώτη φορά;
…
Άσκηση Δεύτερη:
“Η πίστη”
“Ο Άνθρωπος της Δράσης & ο Άνθρωπος της Σκέψης”
“Ποδόλουτρο”
“Τρένο: Από Νίκη σε Νίκη”
Σορτ story, συνθέτωντας τις παραπάνω έννοιες. Προσοχή! Να τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Λύση:
Χθες το βράδυ έμεινα άυπνος. Το σώμα μου αρνήθηκε να κοιμηθεί. Σκέψεις πλημμυρήσαν το κουρασμένο μου κεφάλι. Σκέψεις που ανάβλυζαν από τον εγκέφαλο. Ή την ψυχή. Οι σημειώσεις που κράτησα το πρωί ήταν αυτές:
*
“Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας”
Η φράση αυτή με ηρεμεί.
Η δικαιοσύνη θριαμβεύει στην στιγμή!
Όπως επίσης θριαμβεύουν:
η Τύχη, η Ικανότητα, η Προσπάθεια, το Κάρμα, ο Υπνόσακος.
*
Ρωτώ: Ήταν όλοι οι κατά συρροή ιδρυτές θρησκειών, οργανισμών, εταιρειών κτλ άνθρωποι υπόδουλοι των πεποιθήσεων τους;
Με άλλα λόγια: είναι η πίστη το όπιο των καθοδηγητών;
*
Για μένα –και εικάζω και για ακόμα έναν– το ιδανικό ποδόλουτρο είναι να περπατώ ξυπόλυτος σε ένα λιβαδάκι με μωβ και κίτρινα λουλουδάκια, πράσινος τάπητας, πεύκα ολόγυρα, ήλιος, να φυσά, πρωί προς μεσημέρι Τετάρτης. Μάης.
Και κάποια ξέπνοα συννεφάκια στην άκρη του ουρανού..
*
Ο Άνθρωπος της Δράσης και ο Άνθρωπος της Σκέψης είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα.
Ο πρώτος Δρα.
Ο δεύτερος Σκα.
(Ιδανικά, για την πάρτη μου, η ντοπολαλιά μου θα ήταν μια Βουβή Πύρινη Δρασκελιά.)
*
Πως κάνει το τρένο όταν σφυρίζει;
Τουουτ.. Τουουτ!
Έτσι. Τρένο.
Από Νίκη σε Νίκη.
Ευχαριστώ.
…
Άσκηση Τρίτη:
Ξανά μανά σορτ story. Αυτή τη φορά να συμπεριληφθούν οι λέξεις:
“συμπεριληφθούν”
“Ο Θεός να βάλει το χέρι του”
“ελ ρέστο”
“κοχύλι, κουδούνια, βίνα”
Σημ. 1:
Να ολοκληρωθεί το task σε ένα εικοσάλεπτο
Σημ. 2:
Καμία. Έτσι για συντροφιά στην πρώτη.
Λύση:
Τώρα τελευταία έχω μια ακατανόητη εσωτερική δίψα για το νόημα της ζωής. Για κάποιο επίσης ακατανόητο λόγο πιστεύω –καλύτερα νομίζω– ότι αυτή η δίψα θα σβήσει μόνο από τη δροσιά του νοήματος της ζωής. Να ξεκαθαρίσω: ψάχνω το δικό μου νόημα. Όχι το γενικό. Νομίζω –καλύτερα πιστεύω– ότι σε ότι αφορά το νόημα της ζωής το one size not fits all. Ψάχνω, ξαναλέω, για το δικό μου νόημα. Όχι κάποιου άλλου, ούτε πολύ περισσότερο όλων των άλλων. Κάνοντας σαφές αυτό προχωρώ ξεδιπλώνοντας τα εγκεφαλικά μου χαρίσματα:
Πρώτον. Ρωτώ. Πιο είναι το νόημα της ζωής μου;
Δεύτερον. Ξαναρωτώ. Γιατί το αναζητώ τόσο πολύ τώρα τελευταία;
(Όχι τόσο σημαντικό ερώτημα όσο το πρώτο νομίζω. Αλλά και πάλι θέλω απάντηση.) Λοιπόν. Οι απαντήσεις:
Στο πρώτο. Μετά από πολύ διάβασμα, αρκετό γκούγκλιν και λίγο διαλογισμό κατέληξα στα εξής συμπεράσματα: Το νόημα της ζωής μου θα το ανακαλύψω εγώ. Για την ακρίβεια δεν είναι ανακάλυψη. Είναι ανάθεση–ορισμός. Η Δημιουργία, η Αγάπη, η Δικαιοσύνη και η Ευγνωμονούσα Χαρά, είναι άσετς (assets) που θα πρέπει να συμπεριληφθούν στο πορτφόλιο της αυτογνωσίας. Ελ ρέστο (“τα υπόλοιπα” σε κάποια ξένη γλώσσα) είναι λεπτομέρειες. Η απάντηση λοιπόν στην πρώτη ερώτηση (πιο το νόημα της ζωής μου) είναι αυτό. Τα παραπάνω. Στη δεύτερη ερώτηση (γιατί αναζητώ το νόημα τώρα τελευταία) απαντώ με ένα ποίημα αντιανεμικό:
κοχύλι, κουδούνια, βίνα, φυλαχτό
συνδέομαι κι αποσυνδέομαι
σ’ ακανόνιστο ρυθμό
ο Θεός να βάλει το χέρι του
σε βάζο με μέλι γλυκό!
Πέρασα;