Με αφορμή το νέο κομμάτι των Beatles που θα κυκλοφορήσει φέτος, μετά από πάνω από 50 χρόνια από τη διάλυσή τους, με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης που στηρίζεται, κατά τα λεγόμενα του Πολ ΜακΚάρτνεϊ στο BBC, σε μια demo ηχογράφηση του Τζον Λένον από ένα ανέκδοτο τραγούδι – εικάζεται ότι πρόκειται για το Now And Then, ένα από τα τραγούδια που ηχογράφησε ο Λένον στα τέλη της δεκαετίας του ’70 σε μια κασέτα με την ένδειξη «Για τον Πολ», την οποία κασέτα έδωσε στον Πολ η Γιόκο Όνο μετά τον θάνατο του συζύγου της – , το theCommonSense? αναδημοσιεύει ένα άρθρο του Paul McCartney στο The Antlantic που περιλαμβάνει σκέψεις του ιδίου και προσωπικό φωτογραφικό υλικό από το πρώτο ταξίδι του συγκροτήματος στην Νέα Υόρκη το 1964…
…
Σκέψεις για το ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη το 1964 — και πώς ένιωθαν οι Beatlemania για εμένα και τους συμπαίκτες μου στο συγκρότημα
Of Paul McCartney / Φωτογραφίες από τον Paul McCartney
Η επιτυχία στην Αμερική ήταν αυτό που πάντα θέλαμε. Όταν μεγαλώναμε, από εκεί προέρχονταν όλοι οι αστέρες του κινηματογράφου—άνθρωποι όπως η Μέριλιν Μονρόε, ο Μάρλον Μπράντο και ο Τζέιμς Ντιν. Και όλα όσα ακούσαμε ήταν από την Αμερική. Δεν άκουγες πραγματικά πολλά βρετανικά συγκροτήματα, αλλά αν άκουγες, έπαιρναν τις επιρροές τους και από την Αμερική. Χωρίς τη μουσική των Elvis, Buddy Holly, Little Richard, The Everly Brothers και τόσων άλλων, δεν θα υπήρχαν οι Beatles.
Εξακολουθούν να με ρωτούν για την πίεση εκείνου του πρώτου ταξιδιού στις ΗΠΑ. Τόσοι πολλοί άνθρωποι πίσω στην πατρίδα μας λάτρευαν – ήταν τεράστια υπόθεση για ένα βρετανικό συγκρότημα να είναι το Νο. 1 εκεί. Ακούγεται σαν πολλά να τα βάλεις στους ώμους τεσσάρων παλικαριών στις αρχές των 20 τους, αλλά, στην πραγματικότητα, ήμασταν απλώς σπιρτόζοι τύποι και διασκεδάζαμε ο ένας με τον άλλον με ό,τι κάναμε και όπου κι αν πηγαίναμε. Νομίζω ότι αυτό φαίνεται στις φωτογραφίες μου.
Τίποτα όμως δεν θα μπορούσε να με είχε προετοιμάσει για το άγριο απόγευμα της Παρασκευής που πυροδότησε την υστερία και την τρέλα – «Beatlemania», όπως την αποκαλούσαν ήδη πίσω στην πατρίδα – που χαρακτήριζε το 1964 για εμάς. Κοιτάζοντας αυτές τις φωτογραφίες σήμερα, είμαι ακόμα έκπληκτος από όλα αυτά. Η προσγείωση στο αεροδρόμιο JFK με αυτήν την τεράστια υποδοχή οπαδών και Τύπου ήταν μόνο η αρχή· το υπόλοιπο ταξίδι έγινε ακόμα πιο χαοτικό.
Στη συνέντευξη Τύπου του αεροδρομίου, διαπιστώσαμε ότι οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι είχαν εμμονή με τα μαλλιά μας· ρώτησαν αν θα κουρευόμασταν. Ο Τζορτζ απάντησε ότι είχε ένα κούρεμα την προηγούμενη μέρα. Αυτό με κάνει ακόμα να χαμογελάω. Ήταν απλά τέλειο, γιατί μόλις είδαν ότι δεν θα τους φοβόμασταν, τους άρεσε να μας ρίχνουν τις ερωτήσεις τους και εμείς τους αντεπιτιθέμεθα αμέσως. Έγινε ένα διασκεδαστικό μικρό παιχνίδι. Θυμάμαι έναν δημοσιογράφο που έκανε πάντα την ίδια ερώτηση: «Τι θα κάνετε όταν σκάσει η φούσκα;» Πρέπει να ήταν ένα τρέχον αστείο και θα του ζητούσαμε να μας ρωτήσει: «Τι θα κάνετε όταν σκάσει η φούσκα;» Η απάντησή μας; «Λοιπόν, θα κάνουμε κρότο!»
Μπορείτε να δείτε στις φωτογραφίες τους θαυμαστές να μας κυνηγούν και να μας χαιρετούν στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Είχαμε αυτά τα φορητά ραδιόφωνα, έτσι στο αυτοκίνητο ανακαλύψαμε τον WABC, έναν από τους πιο σημαντικούς σταθμούς Top 40 της πόλης. Μετέδιδαν πράγματα όπως “Οι Beatles είναι τώρα στην πόλη!” Ο Murray the K, ένας διάσημος DJ στον σταθμό WINS εκείνη την εποχή, μας κολλούσε. Μας άρεσε. Ήταν ένας αστείος Νεοϋορκέζος που νομίζαμε ότι ήταν αστείος. Μείναμε στο Plaza Hotel. Το προσωπικό ήταν πολύ τρομοκρατημένο από όλο το πλήθος, με φωτογράφους από περιοδικά και εφημερίδες που δεν είχαμε ακούσει ποτέ να παρατάσσονται στους πολυσύχναστους διαδρόμους, προσπαθώντας να πάρουν κάτι αποκλειστικό. Αρκετοί περιπετειώδεις θαυμαστές έκαναν επίσης ό,τι μπορούσαν για να προσπαθήσουν να μπουν κρυφά στα δωμάτιά μας.
Οι φωτογραφίες από τη Νέα Υόρκη δείχνουν την ταραχή που ακολούθησε την άφιξή μας στην πόλη. Υπάρχει το ξέφρενο πλήθος που μας κυνηγάει στη Δυτική 58η Οδό, ανάμεσα στο Plaza και τη Λεωφόρο της Αμερικής, που έπιασα από το πίσω παράθυρο του αυτοκινήτου. Κάναμε μια φωτογράφιση στο Central Park και είχα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή μου, έτσι απαθανάτισα ανθρώπους να με φωτογραφίζουν από κοντά και μπορείτε να δείτε πώς ήμασταν συνεχώς περικυκλωμένοι από κάμερες. Αυτές οι φωτογραφίες έρχονται σε αντίθεση με αυτές από τη σουίτα του ξενοδοχείου μας, που δείχνουν αφύλακτες, ήσυχες στιγμές.
Όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες, οι αναμνήσεις επιπλέουν και ανακαλύπτω, μαζί με τις αναμνήσεις, συχνά είναι τα πιο ασήμαντα πράγματα που μοιάζουν να κολλάνε. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, είχαμε συνηθίσει να φοράμε ένα μακιγιάζ που ονομάζεται Leichner – αλλά για το The Ed Sullivan Show, οι καλλιτέχνες μακιγιάζ ξαφνικά έφτιαχναν αυτό το πορτοκαλί υλικό, το ένα στρώμα πάνω στο άλλο. Και λέγαμε, “Είσαι σίγουρος για αυτό;” Είπαν: «Ναι, ξέρουμε. Ξέρουμε το σόου». Η εκπομπή μεταδόθηκε σε ασπρόμαυρο, οπότε ήξεραν ότι το μακιγιάζ έπρεπε να είναι πυκνό. Και είχαν δίκιο! Βγήκαμε στο χρώμα του χυμού πορτοκαλιού, αλλά στην εκπομπή δεν μπορείς να πεις ότι φοράμε μακιγιάζ.
Όταν παρακολουθώ αυτή την πρώτη παράσταση του Ed Sullivan Show τώρα, εντυπωσιάζομαι από το πόσο πολύ διασκεδάζουμε. Μετά τις διαφημίσεις για το βερνίκι παπουτσιών Aero Shave και Griffin Liquid Wax, παίξαμε τρία τραγούδια: “All My Loving”, “Till There Was You” και “She Loves You”. Στη συνέχεια, αργότερα στην παράσταση, παίξαμε το “I Saw Her Standing There” και τέλος το “I Want to Hold Your Hand“. Εκείνο το βράδυ, το The Ed Sullivan Show είχε πολύ μεγαλύτερο κοινό από το συνηθισμένο: 73 εκατομμύρια άνθρωποι, πολύ περισσότεροι από ολόκληρο τον πληθυσμό του Ηνωμένου Βασιλείου. Ήταν μια εξαιρετικά συναρπαστική στιγμή.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Το πλήθος στη West 58th Street ( Paul McCartney )
Source: theatlantic