Μια μπλε τελεία εισέβαλε στην τηλεοπτική οθόνη, αναπηδούσε λίγο και κάπου σταματούσε. Αυτό. Μετά από μια με δύο εβδομάδες, μαζί με την μπλε τελεία στο τέλος έβγαινε και το διαφημιστικό σλόγκαν «τα ακούω όλα μπλε» ή «τα βλέπω όλα μπλε». Δεν είμαι και τόσο σίγουρη πια· η μνήμη κάνει παιχνίδια. Αυτό το διαφημιστικό σποτ πάντως παιζόταν για ένα μήνα περίπου στα κεντρικά κανάλια στην περιοχή της βορείου Ελλάδος πριν από είκοσι περίπου χρόνια. Η μπλε τελεία και τίποτα άλλο. Καμία πληροφορία για το ποιο ήταν το διαφημιζόμενο προϊόν. Και η περιέργεια σταδιακά μεγάλωνε· η διαφημιστική καμπάνια ήταν προφανώς επιτυχημένη. Μα τι στο καλό αφορούσε; Κάποια στιγμή, έγινε η αποκάλυψη. Η μπλε τελεία διαφήμιζε ένα ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, τον «Μπλε».
Θα μπορούσε να είναι και το διαφημιστικό σποτ της ΝΔ για τις δεύτερες εκλογές, μετά από αυτές της 21her Μαΐου που «όλη η Ελλάδα έγινε μπλε». Το σκέφτηκα το βράδυ των εκλογών παρακολουθώντας τους παρουσιαστές και αναλυτές σε όλα τα κανάλια να δείχνουν και να σχολιάζουν τον εκλογικό χάρτη. Κι ας είχε τη ροζ βούλα στη Ροδόπη. Αυτό είπε άλλωστε και ο Μητσοτάκης όταν μίλησε εκείνο το βράδυ.
Το ίδιο, από ότι φαίνεται, θα ξαναπεί και αύριο βράδυ. «Όλη η Ελλάδα είναι μπλε» και ένα πολιτικό σλόγκαν θα γίνει πραγματικότητα. Και θα τελειώσει αυτή η ανία των πέντε προεκλογικών εβδομάδων που μεσολάβησαν που τίποτα ιδιαιτέρως ανατρεπτικό δεν συνέβη ώστε να αναταράξει λίγο τους συσχετισμούς. Αναλώθηκαν κυρίως σε προσπάθειες να εξηγηθεί το φαινόμενο της μπλε Ελλάδας και της διαφοράς των 20 μονάδων ανάμεσα στα δύο πρώτα κόμματα. Πλέον, μάλλον, περιμένουμε να δούμε μόνο, αν και πόσο θα πέσει το ΣΥΡΙΖΑ και τι θα κάνει ο Τσίπρας. Να παραιτηθεί κανείς ή να μην παραιτηθεί, ιδού η απορία.
Το φαινόμενο της μπλε Ελλάδας, ήρθε η ώρα να το καταθέσω επισήμως ως σοβαρή πολιτική ανάλυση, δεν είναι παρά απόρροια της έννοιας της μπλε υγείας. Και οι σύγχρονοι Έλληνες που κρύβουν μέσα τους πάντα έναν Οδυσσέα, βρήκαν επιτέλους την Ιθάκη τους.
Για όσους δεν γνωρίζουν το θεωρητικό πλαίσιο του θέματος και οδηγήθηκαν στις κάλπες προφανώς ενστικτωδώς ή κατά λάθος, ενημερώνω πως η έννοια της μπλε υγείας εμφανίστηκε σχεδόν πριν από 10 χρόνια, όταν ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Sussex ζήτησαν από 20.000 ανθρώπους να καταγράψουν τα συναισθήματά τους σε τυχαίες στιγμές. Συγκέντρωσαν πάνω από ένα εκατομμύριο απαντήσεις και διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι ήταν μακράν οι πιο ευτυχισμένοι όταν βρίσκονταν σε μπλε χώρους. Περαιτέρω, πιο πρόσφατα, ειδικοί από το Glasgow Caledonian University (GCU) ανακάλυψαν ότι το να περνάς χρόνο σε μπλε χώρους μειώνει τον κίνδυνο στρες, άγχους, παχυσαρκίας, καρδιαγγειακών παθήσεων και πρόωρου θανάτου. Μάλιστα, το Wildfowl and Wetlands Trust (WWT) του Λονδίνου, ένας οργανισμός με κοινωφελείς σκοπούς, διαχειρίζεται το Blue Prescribing, ένα πρόγραμμα έξι εβδομάδων, για ανθρώπους με προβλήματα, όπως χρόνιες παθήσεις, ψυχικές ή μη, το οποίο έχει ως βασική παράμετρο τις βόλτες στους υγροτόπους. Και, πλέον το University of Exeter συνεργάζεται με την ομάδα αυτή του WWT για να ηγηθεί μιας μελέτης σκοπιμότητας που – εάν είναι επιτυχής – θα οδηγήσει σε μια πλήρη κλινική δοκιμή σχετικά με τη συνταγογράφηση «φύσης». Να αξιολογείται η φύση, δηλαδή, ως θεραπευτικό μέσο με τον ίδιο τρόπο που αξιολογούνται και τα φάρμακα.
Και ενώ είχα τους προσωπικούς προβληματισμούς για το εκλογικό αποτέλεσμα, διαβάζοντας στις αρχές Ιουνίου ένα σχετικό article στο αθηΝΕΑ που βασίζεται σε ένα άλλο του BBC, όλα μπήκαν στη θέση τους. Εξηγήθηκαν από μόνα τους.
Το 40% των Ελλήνων ψήφισε ΝΔ για να θεραπευτεί από τις χρόνιες ψυχικές παθήσεις της χώρας, της Αριστεράς βεβαίως βεβαίως. Τυχαία νομίζεται τόσο μελάνι έχει χυθεί για τα συμπλέγματα και της παθογένειες της ελληνικής αριστεράς;
Προφανώς, τέτοια ψυχοθεραπευτικά ένστικτα δεν είχαν λειτουργήσει πρότινος, λόγω του πράσινου χρώματος του ΠΑΣΟΚ που μας εμφανίστηκε από το 1981. Και μας μπέρδεψε. Γιατί, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, και το πράσινο παραπέμπει στη φύση. Αν το καλοσκεφτείς, σύμφωνα και με τα λεγόμενα του Ανδρέα Παπανδρέου που έδιωξε τη Δεξιά, άρα και το μπλε, από την Ελλάδα τότε μετά από 35 χρόνια, η χώρα ήταν σε άμεση επαφή με τη φύση. Μέσα στο μπλε και το πράσινο.
Και ύστερα ήρθε ο Αλέξης.
Και χάλασε η χρωματική παλέτα, εξ ου και τα αποτελέσματα.
Όλα τα σκέφτηκε ο Αλέξης μας, γνωστά και πετυχημένα σλόγκαν χρησιμοποίησε, ηχόχρωμα φωνής και τρόπους ομιλίας αφομοίωσε, πολιτικές κληρονομιές διεκδίκησε, αλλά όλα πήγαν χαμένα. Λόγω χρώματος.
Και επειδή δεν νομίζω ότι πρόκειται να παραιτηθεί μετά από όσα είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής» όταν ρωτήθηκε αν η αναμέτρηση της 25ης Ιουνίου είναι για εκείνον η ύστατη πολιτική μάχη, απαντώντας ότι είναι «μια ακόμη δύσκολη και πολύ κρίσιμη, δεν το κρύβω, πολιτική και ιδεολογική μάχη, αλλά δεν θα είναι η τελευταία», προσθέτοντας για να το κάνω μάλλον πιο σαφές «Θα συνεχίσω να μάχομαι, όπως κάθε αριστερός, για αυτά που πιστεύω και για αυτά που εκπροσωπώ. Δεν υπάρχουν ύστατες μάχες για την Αριστερά, γιατί έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά», του προτείνω να αλλάξει λίγο χρωματική παλέτα και να συμπεριλάβει το μπλε.
Και του αφιερώνω το τραγουδάκι «Τζιν τζιν τζιν» του Λουκιανού που το εξηγεί μάλλον καλύτερα από ότι εγώ…
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Yves Klein, Monochrome bleu sans titre (IKB 27) (Monochrome blue untitled (IKB 27)), c. 1957. © Succession Yves Klein, ADAGP, Paris / SAVA, Buenos Aires, 2017.