Μια από τις πιο κοινές παρανοήσεις γύρω από το αντικείμενο του μισογυνισμού, είναι ότι αφορά μια ατελείωτη, σκληρή και άδικη μάχη ανάμεσα στα δύο φύλα.
Σήμερα, η έννοια του φεμινισμού έχει πάρει τη μορφή ενός πολέμου ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, όπου οι άνδρες – τι πιο σύνηθες σωστά;- έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να στείλουν τη γυναίκα πίσω στην «κουζίνα της».
Ενώ λοιπόν πέφτουμε στην παγίδα της υπερ-προβολής του Φεμινισμού, το γνωστό «μιλάω συνέχεια για το Φεμινισμό, άρα είμαι και Φεμινιστής», παράλληλα αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε πως συχνά ο πιο σκληρός και καταπιεστικός σεξισμός, προέρχεται και από τις ίδιες τις γυναίκες.
Το να είσαι άνδρας και να ζεις σε έναν man’s world, δεν είναι το μόνο αγκάθι στο ταξίδι μιας γυναίκας προς την αυτοπραγμάτωση. Ναι, ο κόσμος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα ενός άνδρα, όμως δεν αποτελεί αρχή κάθε κακού. Έχουμε συνηθίσει να παρουσιάζουμε το κεφάλαιο του σεξισμού τόσο υπεραπλουστευμένο, που εύκολα συγχέουμε τα όρια και περνάμε στο κεφάλαιο της προκατάληψης.
Τώρα πια περισσότερο από ποτέ πριν, η νέα γενιά ενηλίκων αναθρέφεται μέσα σε ένα κλίμα «μίσους» για τον ανδρικό φύλο. Η νέα γενιά γυναικών βλέπει στο πρόσωπο κάθε άνδρα έναν πιθανό Σταυροφόρο της Πατριαρχίας, απλούστατα επειδή κομμάτι της γαλουχίας μας είναι και η ιδέα πως κάθε άνδρας θέλει να σε περιορίσει, τη στιγμή που η κάθε γυναίκα θέλει να πορευτεί μαζί σου και να σε δει να πετυχαίνεις στη ζωή.
Πόσο αλήθεια είναι όμως αυτό;
Πριν αρχίσετε να με κατηγορείτε ότι λειτουργώ με βαθιά εσωτερικευμένα πατριαρχικά κατάλοιπα, προσπαθήστε να καταλάβετε το εξής: το όλο πρόβλημα του σεξισμού, του μισογυνισμού ξεκινά από το γεγονός ότι πάντα κάποιος άλλος είτε άνδρας είτε γυναίκα, είτε σύντροφος είτε γονέας, είτε φίλος, νομίζει πως ξέρει καλύτερα από εμάς τους ίδιους τι είναι καλύτερο για εμάς, τι θα έπρεπε να θέλουμε από τη ζωή ή πως θα έπρεπε να τη ζούμε. Κάποιες φορές αυτό προέρχεται από το στόμα ενός άνδρα, κάποιες άλλες από το στόμα μιας γυναίκας. Στην τελευταία περίπτωση, είναι αριστοτεχνικά καμουφλαρισμένο με την ιδέα της γυναικείας ενδυνάμωσης.
Στην πρώτη το αποκαλούμε εξόφθαλμο μισογυνισμό.
Όχι, δεν λέω ότι κάθε γυναίκα κοιτάζει να βγάλει τα μάτια της αλληνής. Η γυναικεία ενδυνάμωση έχει διαγράψει μεγάλο και κακοτράχαλο ταξίδι για να φτάσει το φύλο μας εδώ που είναι. Αυτό που προσπαθώ να πω, είναι πως ο σεξισμός και ο αντι-φεμινισμός κρύβονται σε μικροπρεπή και πικρόχολα σχόλια, σε σχόλια που όσο πιθανό είναι να τ΄ακούσεις από έναν άνδρα άλλο τόσο είναι να τα ακούσεις και από μια γυναίκα.
Ας αναλογιστούμε αυτό: σήμερα, το να ακούσεις μια γυναίκα να ξεστομίζει φράσεις όπως «μου αρέσει η ιδέα του γάμου», «θέλω να κάνω τη δική μου οικογένεια», «θέλω να κάνω παιδιά», φαντάζει κόκκινο πανί στα μάτια των φανατικών φεμινιστών. Κι αυτό επειδή οι ίδιοι οι φεμινιστές πέφτουν στην παγίδα της στερεοτυπικής αντίληψης των φύλων, όπου οι πόλοι γυναίκα – οικογένεια/μητρότητα – καριέρα, είναι συγκρουόμενοι.
Ωστόσο την ίδια ακριβώς στιγμή, κανείς δεν μιλάει για το ότι πολλές νεαρές γυναίκες, ακόμη γαλουχούνται με ιδέες όπως: «αρνούμαι να πληρώσω όταν βγαίνω με τον σύντροφο μου, οι άνδρες πρέπει να πληρώνουν είναι δουλειά τους», «δεν μπορώ να τον πάρω στα σοβαρά διότι δεν έχει σταθερή δουλειά και εισόδημα», «δεν μπορείς να περπατήσεις ψηλότερο τακούνι; Γυναίκα είσαι..», «γιατί κάνεις αυτή τη δίαιτα, δεν θα σε βοηθήσει να χάσεις κιλά», «αν δεν έχει σταθερή δουλειά και αυτοκίνητο μην ασχοληθείς καν μαζί του», «δεν μπορώ να δω σοβαρά κάποιον πιο κοντό από εμένα», «δεν έχει καθόλου γυμνασμένο σώμα..»
Το να απαιτεί μια γυναίκα σεβασμό και ίση αντιμετώπιση από έναν άνδρα, σε προσωπικό και εργασιακό επίπεδο είναι αυτονόητο. Έχουμε δουλέψει πολύ σκληρά γι’ αυτό, μας αξίζει.
Δεν ήταν εύκολο και δεν μας δόθηκε στο πιάτο.
Το να γινόμαστε ωστόσο ίδιοι με αυτούς που κάποτε πασχίζαμε να αποτινάξουμε ως δυνάστες, δεν αλλάζει το αποτέλεσμα: γινόμαστε κι εμείς δυνάστες, λίγο – λίγο κάθε μέρα.
Αυτό δεν είναι φεμινισμός, ούτε ισότητα.
Αυτό είναι ένας συνεχής αγώνας για το ποιο φύλο θα επικρατήσει επί ποιου. Εμείς, ως γυναίκες που έχουμε βιώσει χρόνια καταπίεσης και αποκλεισμού από ευκαιρίες και την ισότητα, δεν θα έπρεπε να αποζητάμε μια πραγματικότητα χωρίς κυρίαρχα φύλα; Αν ναι, τότε γιατί όλη η προσπάθεια του κινήματος του Φεμινισμού φαίνεται να είναι απλώς μια προσπάθεια κατάκτησης του τίτλου του κυρίαρχου φύλου;
*Frontpage picture: Henrik Purienne