Ακόμη και για μια ανταποκρίτρια με έντονο ενδιαφέρον για τη φεμινιστική ιστορία της τέχνης, οι εναρκτήριες εκπομπές του NMWA είναι μια αποκάλυψη.
…
Εάν το πρόσφατα ανακαινισμένο Εθνικό Μουσείο Γυναικών στις Τέχνες (NMWA) στην Ουάσιγκτον, DC, μοιάζει κάτι σαν ιερό έδαφος, αυτό θα μπορούσε να οφείλεται εν μέρει στην ιστορία του κτιρίου: Χτίστηκε το 1908, χρησίμευσε για τα πρώτα 80 χρόνια της ύπαρξής του ως Μασονικού Ναού.
Όμως, ενώ εκείνες τις μέρες απαγορευόταν η είσοδος στις γυναίκες, από το 1987 αλωνίζαν στο κτίριο. Τότε ήταν που ξαναγεννήθηκε ως το πρώτο και μοναδικό μεγάλο μουσείο στον κόσμο αφιερωμένο αποκλειστικά σε γυναίκες καλλιτέχνες. (Σήμερα, η αποστολή του για την καταπολέμηση των διακρίσεων λόγω φύλου στις τέχνες έχει επεκταθεί για να αγκαλιάσει τα μη δυαδικά και τα τρανς άτομα.)
Το NMWA ήταν το πνευματικό τέκνο της Wilhelmina Cole Holladay, η οποία με τον σύζυγό της Wallace Holladay, έγιναν αφοσιωμένοι συλλέκτες γυναικείας τέχνης. Όταν ξεκίνησε, αυτός ο τομέας ήταν εγκληματικά υπο-αναγνωρισμένος – κατά διαβόητο τρόπο, το Ιστορία της Τέχνης του Janson, το τυπικό εγχειρίδιο του κλάδου, δεν περιελάμβανε ούτε ένα έργο από γυναίκα. Αλλά αυτό σήμαινε επίσης ότι η δουλειά των γυναικών ήταν μια συμφωνία σε σύγκριση με αυτή των ανδρών ομολόγων τους.
Το ίδρυμα άνοιξε το 1987 με μόλις 500 έργα. Τις δεκαετίες από τότε, έχουν αυξηθεί σε 6.000 και το μουσείο έχει φιλοξενήσει πάνω από 300 εκθέσεις, συμπεριλαμβανομένων ατομικών εκθέσεων για τον Ισπανό σουρεαλιστή Remedios Varo, τον αφροαμερικανό ζωγράφο Loïs Mailou Jones και την Αμερικανίδα φωτογράφο Louise Dahl-Wolfe.
Η ιδρύτρια του Εθνικού Μουσείου Γυναικών στις Τέχνες Wilhelmina Holladay και η Barbara Bush στην κοπή της κορδέλας για τα εγκαίνιά του στις 7 Απριλίου 1987. Φωτογραφία από τον Stephen Payne, ευγενική προσφορά του Εθνικού Μουσείου Γυναικών στις Τέχνες, Ουάσιγκτον, DC
Αυτό το Σαββατοκύριακο σηματοδοτεί την επαναλειτουργία του NMWA μετά από μια ανακαίνιση που ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2021 (λίγους μόλις μήνες μετά τον θάνατο της Holladay στα 98). Προσθέτει 15 τοις εκατό περισσότερο εκθεσιακό χώρο στο αξιοσημείωτο κτίριο, το οποίο βρίσκεται στο Εθνικό Μητρώο Ιστορικών Τόπων. Οι γκαλερί rehung επιτρέπουν στο μουσείο να παρουσιάσει νέα αποκτήματα, καθώς και κομμάτια από τις αποθήκες του που προηγουμένως είχαν αποθηκευτεί εκεί- ένα πλήρες 40 τοις εκατό της τρέχουσας εγκατάστασης προβάλλεται στο NMWA για πρώτη φορά.
Είναι μια συλλογή που μπορεί να υπερηφανεύεται για μερικά αναμφισβήτητα ιστορικά αριστουργήματα της τέχνης, συμπεριλαμβανομένης της μοναδικής Frida Kahlo της DC , που εμφανίζεται σε περίοπτη θέση στον ημιώροφο σε μια μαρμάρινη σκάλα λίγο πιο πέρα από την είσοδο. Συνδυάζεται με άλλα πορτρέτα και αυτοπροσωπογραφίες γυναικών, ιστορικών και σύγχρονων, από τη Γαλλίδα ιμπρεσιονίστρια Εύα Γκονζάλες του 19ου αιώνα έως τη σημερινή Νοτιοαφρικανή φωτογράφο Zanele Muholi .
Ο κύριος όγκος των αποκτημάτων του NMWA χρονολογείται στον 20ο αιώνα – σκεφτείτε ονόματα όπως οι Lee Krasner , Joan Mitchell , Faith Ringgold , Judy Chicago and Cindy Sherman του 16ου αιώνα. Αλλά ένα ζευγάρι έργων της Lavinia Fontana σημαίνει ότι η παρουσίαση της ιστορίας της γυναικείας τέχνης από το ίδρυμα εκτείνεται στην Ιταλία της Αναγέννησης, μια εποχή που οι τέχνες κυριαρχούνταν ακόμη περισσότερο από άντρες από ό,τι σήμερα.
Το πρόσφατα ανακαινισμένο Εθνικό Μουσείο Γυναικών στις Τέχνες, εξωτερικά, πλευρές 13th Street και New York Avenue. Φωτογραφία της Sarah Cascone.
«Παρά το γεγονός ότι όλα αλλάζουν, η ανισότητα των φύλων στις τέχνες συνεχίζεται, καθιστώντας τη συνηγορία μας πιο σημαντική από ποτέ», δήλωσε η Winton S. Holladay, νύφη του ιδρυτή και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του μουσείου, στην προεπισκόπηση του τύπου. (Πριν την επαναλειτουργία του, η ηγεσία του μουσείου ανέφερε καταθλιπτικά στατιστικά στοιχεία από την έκθεση Burns Halperin του 2022 , η οποία κατέστησε σαφές πώς ο κόσμος της τέχνης συνεχίζει να υποεκπροσωπεί τις γυναίκες και τους μαύρους καλλιτέχνες.)
Για έναν δημοσιογράφο τέχνης και κριτικό που έχει περάσει χρόνια με ανυπομονησία να κυνηγήσει το σπάνιο έργο γυναικών σε μεγάλα μουσεία τέχνης σε χώρες σε όλο τον κόσμο, γράφοντας προσεκτικά τα άγνωστα ονόματά τους και τραβώντας φωτογραφίες για μελλοντική έρευνα, βρέθηκα να περπατάω στις γκαλερί NMWA και ήταν κάτι σαν αποκάλυψη.
Συλλογές γκαλερί στο Εθνικό Μουσείο Γυναικών στις Τέχνες. Φωτογραφία από την Jennifer Hughes, ευγενική προσφορά του NMWA.
Ναι, τα εγκυκλοπαιδικά μουσεία μας πρέπει να κάνουν καλύτερη δουλειά για να ζωγραφίσουν την πλήρη εικόνα της ιστορίας της τέχνης, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών και των έγχρωμων καλλιτεχνών. Υπάρχει όμως κάτι το ιδιαίτερο σε έναν χώρο πλήρως αφιερωμένο στις γυναίκες.
Εδώ, οι γυναίκες στέκονται μόνες τους, οι πολιτιστικές τους συνεισφορές γιορτάζονται και αναγνωρίζονται ανεξάρτητα από τον καθιερωμένο κανόνα, χωρίς να ορίζονται από ανδρικά επιτεύγματα. Είναι αναζωογονητικό – και, όσο περίεργο κι αν φαίνεται, είναι εντελώς μοναδικό μεταξύ των ιδρυμάτων σε όλο τον κόσμο.
Οι καλλιτέχνες που προβάλλονται είναι ένας συνδυασμός πολύ σημαντικών και γνωστών κομματιών και ευπρόσδεκτων ανακαλύψεων. Στην είσοδο, οι επισκέπτες υποδέχονται έναν εκπληκτικό κόκκινο πολυέλαιο ύψους έξι ποδιών, φιλοτεχνημένο από γυαλί Murano και χειροποίητο μαλλί από την Joana Vasconcelos. Είναι κατάλληλος οδηγός για την περίτεχνη Μεγάλη Αίθουσα του μουσείου, με τις ψηλές οροφές και τους αστραφτερούς πολυελαίους. (Εκεί θα εντοπίσετε την Κάλο.)
Joana Vasconcelos, Rubra (2016). Συλλογή του Εθνικού Μουσείου Γυναικών στις Τέχνες, δώρο της Christine Suppes, ©Atelier Joana Vasconcelos. Φωτογραφία Francesco Allegretto.
Οι επανεγκατασταθείσες γκαλερί συλλογών, που πρόκειται να προβληθούν τα επόμενα δύο χρόνια και βαφτίστηκαν «Remix: The Collection», είναι διατεταγμένες θεματικά, ανά θέμα, μέσο ή ακόμα και χρώμα. (Το μουσείο σκοπίμως απέφυγε τη χρονολογική προσέγγιση που προτιμούν τα περισσότερα ιδρύματα, καθώς τείνει να αφήνει γυναίκες και έγχρωμους καλλιτέχνες στο τέλος της επίσκεψης, με κουρασμένα πόδια και κουρασμένα μάτια.)
Ένα ψηλό γλυπτό πέντε ποδιών της Nikki de Saint Phalle, το Έγκυος Νανά (1995), στέκεται φρουρός στην είσοδο, μια γιορτή της μητρότητας και της γονιμότητας που δίνει τέλεια τον τόνο για μια παρουσίαση που πραγματεύεται τους παραδοσιακούς οικιακούς ρόλους των γυναικών, την εργασία σε μέσα που παραδοσιακά υποβιβάζονται στη σφαίρα της χειροτεχνίας και της φεμινιστικής ενδυνάμωσης.
Η Έγκυος Νανά της Nikki de Saint Phalle (1995) στις γκαλερί συλλογής στο Εθνικό Μουσείο Γυναικών στις Τέχνες. Φωτογραφία από την Jennifer Hughes, ευγενική προσφορά του NMWA.
Ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό έργο είναι το SoHo Women Artists (1977–78) της May Stevens , ένα ομαδικό πορτρέτο σε ακρυλικό σε καμβά των γυναικών γειτόνων της στο κέντρο της Νέας Υόρκης, συμπεριλαμβανομένης της κριτικού Lucy Lippard και των καλλιτεχνών Harmony Hammond , Joyce Kozloff and Louise Bourgeois .
Δημιουργημένο σύμφωνα με την παράδοση μεγάλης κλίμακας ζωγραφικής ακαδημαϊκής ιστορίας, το έργο έφερε στο νου τη διάσημη φωτογραφία του περιοδικού LIFE του 1951 ” The Irascibles “, με 15 αφηρημένους εξπρεσιονιστές καλλιτέχνες και μόνο μία γυναίκα ( Hedda Sterne ) ανάμεσά τους.
May Stevens, Soho Women Artists (1978). Ευγενική προσφορά του Εθνικού Μουσείου Γυναικών στις Τέχνες, Washington, DC/RYAN LEE Gallery, Νέα Υόρκη, ©May Stevens.
Αν και η Στίβενς απεικόνιζε τις γυναίκες πίσω από το φεμινιστικό περιοδικό Heresies: A Feminist Publication on Art and Politics, η πληθώρα ταλαντούχων γυναικών που προβάλλονται στις γκαλερί του NMWA, λαχταρούν μια σειρά από άλλα εξίσου μεγαλεπήβολα ομαδικά πορτρέτα που εκθειάζουν γυναικεία και μη δυαδικά ταλέντα από άλλα κινήματα, χρονικές περιόδους και μέρη του κόσμου.
Όσα εντυπωσιακά έργα έχουν καταφέρει οι επιμελητές να στριμώξουν στον χώρο της γκαλερί των 18.800 τετραγωνικών ποδιών—θα προσπεράσετε κομμάτια των Clara Peeters , Marisol , Barbara Hepworth , Alma Thomas , Amy Sherald and Jaune Quick-to-See Smith στη σχετικά γρήγορη διαδοχή — σίγουρα υπάρχει η αίσθηση ότι το μουσείο μόλις αρχίζει να χαράζει την επιφάνεια του γυναικείου καλλιτεχνικού επιτεύγματος.
Clara Peeters, Νεκρή φύση των ψαριών και της γάτας (μετά το 1620). Συλλογή του Εθνικού Μουσείου Γυναικών στις Τέχνες, δώρο των Wallace και Wilhelmina Holladay
Για να βοηθήσει το ίδρυμα να ξεκινήσει στην επόμενη φάση του, το NMWA χρησιμοποίησε τη Sandra Vicchio and Associates, μια αρχιτεκτονική εταιρεία που γνωρίζει καλά τη συνεργασία με ιστορικά κτίρια. (Το έργο προβλεπόταν να κοστίσει 67,5 εκατομμύρια δολάρια, με τελικό ποσό 70 εκατομμύρια δολάρια. Μέχρι στιγμής, έχουν συγκεντρωθεί 68,7 εκατομμύρια δολάρια.)
«Η μεταμόρφωση ενός ιστορικού κτιρίου δεν είναι εύκολη, αλλά [η Σάντρα] μας έδωσε όλα όσα θέλαμε, όλα όσα χρειαζόμασταν και πολλά άλλα», δήλωσε η διευθύντρια του μουσείου Σούζαν Φίσερ Στέρλινγκ στην προεπισκόπηση. «Το εμβληματικό μας κτίριο δεν φαινόταν ποτέ τόσο φρέσκο και φιλόξενο όσο σήμερα».
Η ανακαίνιση περιλαμβάνει ορισμένες ορατές αναβαθμίσεις, συμπεριλαμβανομένου ενός νέου «μαθησιακού κοινού» με βιβλιοθήκη αναφοράς και εκπαιδευτικά στούντιο για τη φιλοξενία μαθημάτων τέχνης και δραστηριοτήτων. Ωστόσο, πολλές από τις αλλαγές είναι πιο πίσω από τα παρασκήνια, όπως επισκευές στέγης, αναβαθμισμένος φωτισμός και δομικές βελτιώσεις που επιτρέπουν την ανάρτηση και την προβολή βαρέων μνημειακών γλυπτών – το είδος της φιλόδοξης δουλειάς που είναι το θέμα του «The Sky’s the Limit», της εναρκτήριας προσωρινής έκθεσης του μουσείου που άνοιξε ξανά.
Άποψη εγκατάστασης έργων της Ursula von Rydingsvard στο «The Sky’s the Limit» στο Εθνικό Μουσείο Γυναικών στις Τέχνες. Φωτογραφία από την Jennifer Hughes, ευγενική προσφορά του NMWA.
Οι επιμελητές επιδεικνύουν σίγουρα τις νέες τους δυνατότητες στην έκθεση, η οποία περιλαμβάνει τόσο πρόσφατα αποκτήματα για πρώτη φορά όσο και δάνεια δουλειάς απευθείας από στούντιο καλλιτεχνών, καθώς και από ιδιώτες συλλέκτες.
Και τα 33 έργα χρονολογούνται από τα τελευταία 20 χρόνια. Αυτα περιλαμβάνουν τη μεγαλύτερη φωτογραφία στον κόσμο, ένα θαύμα που ξετυλίγεται πάνω από 100 πόδια από τη Mariah Robertson που λειτουργεί περισσότερο σαν γλυπτό, κρέμεται από την οροφή και τυλίγεται στο μεγαλύτερο μέρος μιας γκαλερί.
Άλλα αξιοθέατα περιλαμβάνουν ένα δωμάτιο μετα μνημειώδη αφηρημένα γλυπτά από ξύλο κέδρου της Ursula von Rydingsvard και ένα δραματικά εγκατεστημένο γλυπτό της Alison Saar, το Undone , μιας μαύρης γυναικείας φιγούρας καθισμένη στον τοίχο αλλά 16 πόδια ψηλά στον αέρα, με ένα διάφανο λευκό φόρεμα κρεμασμένο κάτω μέχρι το πάτωμα, με το στρίφωμα του βυθισμένο σε κόκκινο σαν αίμα.
Το Undone της Alison Saar (2012) στο “The Sky’s the Limit” στο Εθνικό Μουσείο Γυναικών στις Τέχνες. Φωτογραφία από την Jennifer Hughes, ευγενική προσφορά του NMWA.
Στον επάνω όροφο, υπάρχουν δύο μικρότερες σόλο εκθέσεις. Στη μία παρουσιάζεται η σύγχρονη Κινεζοαμερικάνα ζωγράφος και χαράκτης Hung Liu , ο οποίος πέθανε το 2021. Βάσισε μεγάλο μέρος της δουλειάς της σε ιστορικές φωτογραφίες της προεπαναστατικής Κίνας, αναδεικνύοντας τα τυπικά ανώνυμα θέματά τους με κομψά πορτρέτα σε ζωηρά χρώματα. Η έκθεση περιλαμβάνει ένα υποσχόμενο δώρο στο μουσείο καθώς και δύο νέους σημαντικούς πίνακες, το Καλοκαίρι με κυνικά ψάρια (2014) και το Χειμώνα με κυνικά ψάρια (2014). (Υπάρχουν ελπίδες να εξασφαλίσουμε τελικά τις άλλες δύο σεζόν της σειράς για να ολοκληρώσουμε το κουαρτέτο.)
Μια άλλη γκαλερί παρουσιάζει την πλήρη σειρά εκτυπώσεων στο The Entrance of the Emperor Sigismond Into Mantua , το πιο αξιοσημείωτο έργο της Antoinette Bouzonnet-Stella , μιας Γαλλίδας χαράκτη του 17ου αιώνα που εκπαιδεύτηκε υπό τον θείο της στο στούντιο και το εργαστήριό του στο Λούβρο στο Παρίσι. Είναι η πρώτη φορά που το μουσείο εκθέτει τα έργα, τα οποία αναπαράγουν μια αναγεννησιακή ζωφόρο από γυψομάρμαρο των Giulio Romano and Francesco Primaticcio μετά από 15 χρόνια.
«Hung Liu: Making History» στο Εθνικό Μουσείο Γυναικών στις Τέχνες. Φωτογραφία από την Jennifer Hughes, ευγενική προσφορά του NMWA.
Συνολικά, το μουσείο που άνοιξε ξανά παρουσιάζει μια ευρεία γκάμα έργων από γυναίκες και μη δυαδικούς καλλιτέχνες που κάνει περισσότερα από απλώς να επεκτείνει τον ιστορικό κανόνα της τέχνης. Τον σπάει, καθιστώντας σαφές πως αφηγούνται τα παραδοσιακά βιβλία και τα μουσεία μια περιορισμένη ιστορία . Τώρα, χάρη στις ανανεωμένες και ανακαινισμένες εγκαταστάσεις του, το NMWA είναι έτοιμο να γράψει το επόμενο κεφάλαιο αυτής της ιστορίας.
Το Εθνικό Μουσείο Γυναικών στις Τέχνες ανοίγει ξανά στις 21 Οκτωβρίου 2023, στη λεωφόρο 1250 της Νέας Υόρκης, ΒΔ, Ουάσιγκτον, DC Το “Remix: The Collection” θα προβληθεί από τις 21 Οκτωβρίου 2023 έως τις 21 Οκτωβρίου 2025. “The Sky’s the Limit” προβάλλεται 21 Οκτωβρίου 2023–25 Φεβρουαρίου 2024. Το ” Εντυπωσιακό: Antoinette Bouzonnet-Stella ” και το ” Hung Liu: Making History ” προβάλλονται από τις 21 Οκτωβρίου 2023 έως τις 20 Οκτωβρίου 2024.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Φρίντα Κάλο, Αυτοπροσωπογραφία αφιερωμένη στον Λέον Τρότσκι (1937). Συλλογή του Εθνικού Μουσείου Γυναικών στις Τέχνες, δώρο της Clare Boothe Luce. ©Banco de México Diego Rivera Frida Kahlo Museums Trust, Μεξικό, DF/Artists Rights Society (ARS), Νέα Υόρκη; Εικόνα από την Google.
Her Sarah Cascone
Source: artnet
