Or should I ask you a question?
…
Ήταν μεγάλη μέρα, όχι για μας ακριβώς.
Για τη φίλη μας, οπότε και για μας.
Ανυπομονούσαμε να τη δούμε να λάμπει στη σημαντική της στιγμή.
Όταν μας υποδέχτηκε όμως, καταλάβαμε αμέσως την τεταμένη διάθεσή της.
Άρχισε χωρίς ανάσα να μας εξιστορεί όλες τις «ατυχίες» που είχαν συμβεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. «Ατυχίες» μεγαλύτερες και μικρότερες, «ατυχίες» ασήμαντες αλλά και σημαντικές.
«Έτσι για να μη νομίζω ότι θα χαρώ χωρίς κόστος, για να μην ευχαριστηθώ τη χαρά» κατέληξε.
Ο φόβος της χαράς.
Δε μου ήταν άγνωστος. Όταν τα πράγματα πάνε καλά ψάχνομαι. Δε μπορεί.
Κάτι θα γίνει τώρα. Όταν δεν γίνεται, πολλές φορές το ίδιο μου το σώμα γεννά συμπτώματα για να πω φωναχτά σε όλους «είδατε; Σας τα έλεγα».
Ο φόβος της χαράς. Είναι μέρος της ιστορίας μας. Αμέτρητες φράσεις «σε καλό να μας βγει» μετά από κάθε γέλιο. «φτύσε φτύσε» μετά από κάθε ωραίο κομπλιμέντο. Η καθυστέρηση της ανακοίνωσης κάθε σημαντικού γεγονότος «έτσι για να είμαστε σίγουροι».
Ο φόβος της χαράς είναι βασανιστικά παντού.
Ξεκίνησα να ρωτάω σε κάθε συζήτηση που είχα τις επόμενες μέρες
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τη φοβάσαι τη χαρά;
Οι απαντήσεις είχαν εκπληκτική ομοιότητα.
Ξεκινούσαν με ελαφρύ γέλιο.
Συνέχιζαν με μια δόση αποδοκιμασίας συνοδευόμενη από ένα ύφος ανεπαίσθητης αλαζονείας «τι ερώτηση είναι αυτή;»
Ακολουθούσε σιωπή.
Και μετά.
Σε κάθε περίπτωση.
«έχω το νου μου», «δε τη βροντοφωνάζω κιόλας», «ποτέ δεν ξέρεις»
Και πάλι γέλιο.
Μεταξύ αστείου και σοβαρού υπήρχε σε όλες τις απαντήσεις ένας διάχυτος φόβος για τη χαρά.
Όχι δε μπορεί, κάτι θα συμβεί αν πάνε καλά τα πράγματα.
Δεν γίνεται να σηκώσουμε κεφάλι να απαιτήσουμε τη χαρά, είναι μεγάλη ύβρις.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτό είναι ένα τέλειο σύστημα ελέγχου. Το να μεγαλώνουμε νιώθοντας ότι κανείς δεν έχει το αυτονόητο δικαίωμα να είναι χαρούμενος, χωρίς να «πληρώσει» κι έτσι αυτό να μας αποτρέπει από το να το διεκδικούμε.
Άλλες πάλι σκέφτομαι, ότι είναι στη φύση του ανθρώπου, αφού δομεί όλη του τη ζωή στην αμφίβολη πορεία της ύπαρξης του.
Ίσως πάλι αυτός ο φόβος να δημιουργεί την απαιτούμενη σκιά στο εκτυφλωτικό φως της χαράς και έτσι να την κάνει πιο σημαντική.
Από την άλλη, ίσως πρέπει απλά όλοι να κόψουμε τις βλακείες και να χαρούμε.
So.
Χωρίς φόβο.
Έστω για μια φορά.
Για να δούμε πώς είναι.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Joie De Vivire, 1946 by Pablo Picasso