Or should I ask you a question?
…
Ήμασταν 4 στη συζήτηση. Όλες κορίτσια αν και καμία σημασία δεν έχει αυτό.
Η μια μιλούσε διαδοχικά μετά την άλλη, είχε αναπτυχθεί ένας ρυθμός στα λόγια που τον απολαμβάνεις. Οι λέξεις έρεαν χωρίς να τις φιλτράρουν εντελώς πια, οι φωνές ήταν πιο δυνατές και τα γέλια επίσης.
Ήταν η τέλεια στιγμή να ρωτήσω.
ΕΡΩΤΗΣΗ: λοιπόν πώς ήταν το 2023;
Έγινε έκρηξη.
«Σκατά», «να πάει και να μη ξανάρθει», «χάλια».
Στη συνέχεια άρχισαν να απαριθμούν με έναν περίεργο ενθουσιασμό όλα όσα έγιναν μέσα στη χρονιά και τους έκαναν να κάνουν έναν τέτοιο απολογισμό.
Τα γέλια γινόταν όλο και δυνατότερα.
«μη μιλάτε. Εγώ χώρισα»
Μια καινούρια έκρηξη ξεκίνησε. «καλύτερα», «πάλι καλά», «γλίτωσες» κλπ.
Όλα τα προηγούμενα αρνητικά γυρνούσαν με φόρα με ένα συνεχόμενο «ναι αλλά εσύ» να πάει και να έρχεται από τη μια στην άλλη αφήνοντας τελικά ένα μεγάλο αβαντάζ στο 23.
Ότι (ίσως) πήρε όλα τα κακά που έπρεπε να πάρει και να αφήσει χώρο.
Έπεσε σιωπή. Εύθυμη.
Και αμέσως μετά, απολογίες.
«Εντάξει μωρέ καλό ήταν», «ναι άσε μη προκαλούμε το σύμπαν και γίνουν χειρότερα φέτος», « ναι ναι ότι ενέργεια απελευθερώνουμε αυτή θα έρθει πίσω».
Δεν ήμουν σίγουρη αν αυτό το στάδιο ήταν του φόβου να μη προκαλέσουμε τη τύχη μας και μας βρουν χειρότερα ή η ορμή της ζωής που κάνει όσα είναι στο παρελθόν να μοιάζουν πιο εύκολα όταν τα μιλάμε στο παρόν.
Ήξερα όμως ότι θα έρθει αυτό το στάδιο. Πάντα έρχεται.
Από όταν ήμουν μικρή λέγαμε με τη φαμίλια κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς «αν η χρονιά δεν είχε αρρώστια ή ανθρώπινη απώλεια, ήταν καλή χρονιά», ότι δύσκολο και να είχε γίνει.
Μετά από χρόνια, όταν η χρονιά είχε τελικά σοβαρή αρρώστια λέγαμε «αφού είμαστε εδώ και το παλεύουμε, ήταν καλή χρονιά». Πιο μετά, όταν τελικά δεν ήμασταν όλοι μαζί γιατί η αρρώστια είχε νικήσει και πέρασε ο πρώτος καιρός λέγαμε «αφού είμαστε καλά μετά από ότι έγινε και το αντέξαμε και δεν το ξεχνάμε είναι μια καλή χρονιά». Και μετά όταν μεγάλωνε σιγά σιγά η οικογένεια γυρίσαμε ξανά «αφού δεν είχε αρρώστια ή απώλεια και η μνήμη του αγαπημένου είναι ακόμα ολοζώντανη ήταν μια καλή χρονιά».
Πάντα ήταν μια καλή χρονιά. Ακόμα και αν ήταν τραγικά δύσκολη.
Δε ξέρω αν ήταν ο φόβος μη χάσουμε κι άλλα, που μας έκανε να το λέμε αυτό.
Ακόμα δε ξέρω αν είναι φόβος ή η ορμή της ζωής που σε σπρώχνει να ζήσεις ότι και να γίνει.
Πριν περίπου δέκα χρόνια είχα διαβάσει ένα βιβλίο για τη ζωή του Μάρκου Βαμβακάρη που λίγο πολύ έλεγε το πώς ο ίδιος προχωρούσε και εξελισσόταν μέσα στους δυστοπικούς καιρούς που έτυχε να γεννηθεί.
Ο τίτλος του, έμεινε για πάντα χαραγμένος μέσα μου και συχνά τον σιγοψιθυρίζω ως απολογισμό σε κάθε χρονιά που φεύγει.
«όλα βαίνουν καλώς, εναντίον μας».
*Φωτογραφία εξωφύλλου: @Magnum Photos, scatto di Elliott Erwitt
