Ποιος θυμάται τη διαφήμιση με την ατάκα «Ποιος θα το πίστευε Λαμπρόπουλε!»; Θα βοηθήσω. Πρόκειται για μια διαφήμιση στην εκπνοή του προηγούμενου αιώνα, μπορεί και στις αρχές του δικού μας, που διαφήμιζε ένα τραπεζικό προϊόν για επιχειρήσεις. Το σενάριο αφορούσε έναν καθηγητή που πηγαίνει σε μια επιχείρηση και συναντά τυχαία μετά από πολλά χρόνια ως ιδιοκτήτη της τον παλιό μαθητή του, τον Λαμπρόπουλο. Ο Λαμπρόπουλος όπως καταλαβαίνουμε μέσα από κάποια φλας μπακς ήταν ένας μάλλον κακός μαθητής και ο καθηγητής ήταν μόνιμα αγανακτισμένος και απελπισμένος μαζί του. Εξ ου και η έκπληξή του όταν τον ξανασυναντά και βλέπει την πρόοδό του. Εξ ου και η ατάκα.
Δεν ξέρω γιατί μου αποτυπώθηκε τόσα χρόνια ο καημένος ο Λαμπρόπουλος. Ίσως γιατί ο καημένος τα κατάφερε. Κάτι σαν μια μικροαστική ελληνική εκδοχή του American dream στις εποχές που στην χώρα λεφτά υπήρχαν, και τράπεζες να τα δανείσουν ακόμη περισσότερες. Ίσως γιατί όλο το κόνσεπτ αντανακλούσε τόσο καλά την μεταπολιτευτική και προμνημονιακή Ελλάδα.
Επίσης δεν ξέρω γιατί μου ήρθε αυτή η διαφήμιση στο μυαλό όταν διάβασα την είδηση για την εκλογή του νέου πρωθυπουργού της Γαλλίας. «Ο 34χρονος Ατάλ είναι ο νεότερος σε ηλικία πρωθυπουργός της Γαλλίας και ο πρώτος που είναι δημοσίως γνωστό ότι είναι ομοφυλόφιλος» έγραφε ο υπότιτλος. «Ποιος να το πίστευε Λαμπρόπουλε» πριν από μερικά χρόνια σκέφτηκα όταν συνέχισα να διαβάζω «Ο Ατάλ είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς της χώρας σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις (…) και το ένατο ανοιχτά LGBT άτομο και το νεότερο άτομο που υπηρετεί επί του παρόντος ως αρχηγός κράτους ή κυβέρνησης στον κόσμο.
Ποιος θα το πίστευε ότι θα ερχόταν η εποχή που τα προσόντα ενός πολιτικού θα ήταν το νεαρό της ηλικίας και ο σεξουαλικός του προσανατολισμός.
Ας μην γελιόμαστε, απέχουμε πολύ από την εποχή που τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν θα αποτελούν από μόνα τους είδηση, και ότι δεν έπαιξαν ρόλο στην επιλογή Μακρόν σχετικά με τον συμβολισμό και το μήνυμα που ήθελε να περάσει ή στο κατά πόσο πολιτικά ορθός, προοδευτικός και συμπεριληπτικός ήθελε να δείξει ότι είναι σύμφωνα με τα όσα επιτάσσει ο εικοστός πρώτος αιώνας.
Αν δε ο Γκαμπριέλ εκτός από πιτσιρικάς και γκέι ήταν και μουσουλμάνος, μαύρος, με μια αναπηρία – έστω και μικρή -, μεγάλωσε σε φτωχή μονογονεϊκή οικογένεια και δεν πήγε σε ελίτ σχολεία θα ήταν ακόμη πιο ιδανική επιλογή για το Μακρόν και τον κάθε Μακρόν· γιατί το θέμα δεν είναι φυσικά ο Μακρόν και ο Ατάλ, ούτε η Γαλλία· αλλά η εποχή μας, με τις πολιτικές, τις τάσεις και τα ρεύματά της.
Ή η γενιά όπως θα το έλεγε ο Βενιζέλος. Ο Ελευθέριος. Ο οποίος στην πρώτη του ομιλία στην Ελληνική Βουλή ως πρωθυπουργός το 1910, επειδή οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον ειρωνεύτηκαν για την κλασική κρητική ενδυμασία του, άρχισε την ομιλία του με μια μαντινάδα:
Σαν είναι ο τράγος δυνατός, δεν τον κρατάει η μάνδρα,
ο άνδρας κάνει τη γενιά, και όχι η γενιά τον άνδρα.
Έναν αιώνα μετά, αυτό που μπορούμε να διαπιστώσουμε ξεκάθαρα είναι ότι συμβαίνει το αντίθετο, η γενιά κάνει τον άνδρα ή για να μην παρεκκλίνουμε από τους κανόνες που επιτάσσει ο σύγχρονος λόγος… το άτομο.
«Ποιος θα το πίστευε Λαμπρόπουλε» ξανασκέφτομαι.
Ότι η γενιά που ξεκίνησε να έχει σαν στόχο την απονομή δικαιοσύνης, την προστασία των μειονοτήτων, την καταπολέμηση των ρατσιστικών και φυλετικών διακρίσεων και των κοινωνικών αδικιών, θα έφτανε να επιβάλει την παντοκρατορία της στην κοινωνική, ακαδημαϊκή, επιχειρηματική και πολιτική ζωή με τέτοιον αυταρχισμό, ανυπομονησία, ταχύτητα και επιθετικότητα στο όνομα της καταπολέμησης των στερεοτύπων και της επανόρθωσης της ομολογουμένης ιστορικής αδικίας.
Ότι θα άγγιζε συχνά το άκρο της αναξιοκρατίας και ενός αντίστροφου ρατσισμού και αποκλεισμού πολλών που δεν ανήκουν σε μειονότητες.
Στην εποχή της εικόνας και του wokism, τείνω να γίνομαι πολύ καχύποπτη ως προς τα κριτήρια των επιλογών. Και τείνω, το ξέρω, να είμαι άδικη με τον Ατάλ και τον κάθε Ατάλ. Αν δεν γινόταν καμιά έντονη προβολή στα εν λόγω χαρακτηριστικά του θα μπορούσες να με πεις και προκατειλημμένη.
Και μόνο το γεγονός ότι στο σημείο αυτό διστάζω και αυτολοκρίνομαι προκειμένου να μην παρεξηγηθεί ο λόγος μου, να κριθεί πολιτικά μη ορθός και κινδυνέψω με ακύρωση, αποδεικνύει ότι κάτι λάθος συμβαίνει.
Όχι τους «άνδρες*», αλλά με την γενιά.
*Το «άνδρες» χρησιμοποιείται ως σχήμα λόγου.
**Φωτογραφία εξωφύλλου: nymag.com
