Μια παλιά βρετανική παροιμία λέει πως είδηση δεν είναι αν σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, αλλά αν άνθρωπος δαγκώσει σκύλο.
Υπό αυτή την οπτική, δεν αποτελεί και καμία είδηση η αντίδραση της Εκκλησίας στο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων.
Είδηση θα ήταν να συμφωνούσε…
Επίσης, ως γνωστόν, όπως τα πιο αντιλαϊκά μέτρα περνιούνται από αριστερές ή αριστερόστροφες κυβερνήσεις, κατ΄ αναλογία μπορούμε να πούμε ότι το ίδιο ισχύει με τις δεξιές κυβερνήσεις και τα κοινωνικά προοδευτικά μέτρα. Πλέον. Γιατί πάντα σημασία έχει πόσο εχθρικά υποκείμενος είναι εκ των προτέρων ο εκάστοτε αντίπαλος. Και κυρίως ποιος είναι ο αντίπαλος. Στην πρώτη περίπτωση ο «λαός», στην δεύτερη η Εκκλησία. Και η Εκκλησία είναι παραδοσιακά και διαχρονικά ιδεολογικά φίλα προσκείμενη στην δεξιά του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Οπότε ο εχθρός είναι διαχειρίσιμος. Και οι ισορροπίες επίσης.
Φανταστείτε τι θα γινόταν αν ο Τσίπρας, ή ο Κασσελάκης (εκεί θα είχε όντως πλάκα) ή έστω ο Ανδρουλάκης πήγαινε να τους πειράξει το «θρησκεία-οικογένεια»… Γιατί τότε εκτός από την απασφαλισμένη Εκκλησίά που δεν θα κρατούσε ούτε τα προσχήματα – στην παρούσα φάση το επιχείρησε ο μητροπολίτης Νικόλαος (φευ!) που σχολίασε ότι οι επιλογές Μητσοτάκη προέρχονται από τους «(…) δύο-τρεις μη θεσμικούς συμβούλους του πρωθυπουργού που επιβάλλουν τις επιλογές τους στην πλειοψηφία των εκλεγμένων από τον λαό βουλευτών της κυβερνήσεως» -, θα συντασσόταν και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας της συντηρητικής δεξιάς και θα κάνανε όλοι μαζί πολύ, μα πολύ περισσότερο, θόρυβο. Τώρα οι καημένοι οι συντηρητικοί δεξιοί είναι εγκλωβισμένοι να κρατήσουν τα δικά τους προσχήματα της κομματικής πειθαρχίας ή έστω ισορροπίας, ή να διερευνήσουν κατά πόσο το έδαφος είναι γόνιμο για ανταρσία.
Ο κ. Νικόλαος είπε επίσης ότι «η κρίση είναι πνευματική και, δυστυχώς, πολύ βαθιά».
Συγνώμη κ. Μητροπολίτη, αλλά διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως.
Δεν πρόκειται για κρίση· ούτε καν· αλλά για παιχνίδι.
Και «δυστυχώς», για παιχνίδι εξουσίας και όχι ουσίας.
Παιχνίδι εξουσίας ή έστω άσκησης εξευρέσεως σημείου ισορροπίας στις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας. Για μια ακόμη φορά. Παιχνίδι εξουσίας και άσκησης εξευρέσεως σημείου ανισορροπίας με το κεντροδεξιό μοντέλο Μητσοτάκη και φλερτ με το παραδοσιακό συντηρητικό τμήμα της λαϊκής θρήσκας δεξιάς. Παιχνίδι εξουσίας και πολιτικής επιρροής της Εκκλησίας στη διαμόρφωση ενός νέου υπερδεξιού πολιτικού ρεύματος.
Παιχνίδι εξουσίας και άσκησης εξευρέσεως σημείου τέτοιας ανισορροπίας και μεταξύ των πολιτευτών και βουλευτών της ΝΔ που θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο ρωγμής της παντοδυναμίας Μητσοτάκη. Παιχνίδι εξουσίας και διαπίστωσης πιθανής ισχύος ικανής για να δημιουργήσει μια εσωκομματική υπεδεξιά ανταρσία.
Παιχνίδι πάθους εξουσίας, μικροπολιτικής και ψηφολαγνείας πολιτευτών και βουλευτών της ΝΔ που εκμεταλλεύονται το momentum για να διαφοροποιηθούν και να λάμψουν δια της δημοσίως και εντόνως διαφοροποιημένης θέσης τους, για να ενισχύσουν τη δημοφιλία τους στους συντηρητικούς ψηφοφόρους της ΝΔ ελπίζοντας ότι αυτοί «δεν ξεχνούν».
Παιχνίδι εξουσίας και ευκαιρίας για κάποιους με το σύνδρομο του χαλίφη… Όταν η Ντόρα Μπακογιάννη σχολιάζει ευθέως τον Βορίδη, καταλαβαίνεις ότι μια υποβόσκουσα ανησυχία αρχίζει να αυξάνει, διευρύνοντας το ήδη προβληματικό μέτωπο Σαμάρα.
Και άντε, αυτά είναι χοντρά παιχνίδια εξουσίας. Θα μπορούσες να πεις ότι έχουν και το ενδιαφέρον τους…
Για τα μικροπολιτικά περιφερειακά παιχνίδια τι να πεις; Τι να πεις όταν οι εν Λαρίση εκλεγμένοι βουλευτές της ΝΔ, Κέλλας και Χαρακόπουλος, όχι μόνο δήλωσαν τη διαφωνία τους επί του νομοσχεδίου αλλά για να το καταλάβει και η κουτσή Μαρία πήγαν ό ένας μετά τον άλλο στον μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμο; Τι να πεις όταν ο τελευταίος συνεχάρει τον δεύτερο (Χαρακόπουλο) «για το σθένος του να ξεκαθαρίσει εξ αρχής και δημοσίως την θέση του, η οποία εδράζεται σε στέρεη επιχειρηματολογία»;
Και για τον αρχιεπίσκοπο τι να πεις; Δεν χρειάζονται πολλά. Αυτός ξέρει καλύτερα από όλους το παιχνίδι εξουσίας και ισορροπίας. Άλλωστε παίζει κατά μέτωπον με τον Μητσοτάκη. Εκ τους ασφαλούς και του συγκαλυμμένου. Εντάξει, ζήτησε ένα δημοψήφισμα ως επικοινωνιακό τρικ. Και στοπ. Δεν παίζεις στα ίσια άλλωστε με τόσο δυνατό αντίπαλο. Και αν του κάτσει και πάλι του Μητσότακη και τίποτα δεν διαταράξει την παντοδυναμία του; Ας είναι καλυμμένα τα νώτα. Ας φαίνεται τελικά ο αρχιεπίσκοπος συναινετικός, αφήνοντας τη βρώμικη δουλεία να την κάνουν άλλοι· ο Μεσογαίας Νικόλαος ας πούμε που ανέλαβε το εγχείρημα να συντάξει το καταγγελτικό κείμενο που θα διαβαστεί στους ναούς της χώρας στις 4 Φεβρουαρίου με τις ευχές της Ιεράς Συνόδου. Ας τον αυτόν να μιλά για την ομοφυλοφιλία ως «παρέκκλιση» και να καλεί τους παρεκκλίνοντες στην εκκλησία για την «θεραπεία» τους από «μια ασθένεια που τη γέννησε η διάχυτη κοινωνική αμαρτία». Τα λόγια είναι περιττά… Ο Ιερώνυμος μας είπε πάλι πως «Η εκκλησία δε θα αφήσει τα παιδιά αυτά έξω»· τα παιδιά των ομόφυλων εννοεί, που όταν μεγαλώσουν, αν το θελήσουν, θα βαπτιστούν. Και η Ιερωνύμειος ισορροπία βρήκε εν τέλει ασφαλές καταφύγιο στην Ιερά Σύνοδο υπό τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίο…
Το Μέγαρο Μαξίμου από την άλλη συνεχίζει σε χαμηλούς τόνους με την εκκλησία, στέλνοντας σταθερά το μήνυμα ότι η νομοθέτηση ανήκει αποκλειστικά στη δική της ευθύνη. Είναι περιττό περαιτέρω νομίζω να επαναλάβει κανείς ότι με βάση το Σύνταγμα, τους νόμους τους ψηφίζει η Βουλή και δεν τους εγκρίνει η Εκκλησία.
Θεωρητικά, το θέμα έχει κλείσει. Ο καθένας από την πλευρά του έκανε αυτό που έπρεπε επικοινωνιακά. Κατά κανόνα, άλλωστε, σε τέτοιες περιπτώσεις οι εμπλεκόμενοι κάνουν παράλληλους μονολόγους, απευθυνόμενοι ο καθένας στο «κοινό του». Ακόμη και τα δημόσια κείμενα των μεν και των δε, απευθύνονται στην ουσία αποκλειστικά στους «δικούς τους». Για να τους εμψυχώσουν στην αντίσταση κατά των αντιπάλων, και για να εισπράξουν το εύγε για το πόσο ωραία τα λένε και πόσο θριαμβευτικά κατακεραυνώνουν τους «άλλους».
Πολιτικά, το θέμα έχει ακόμη πολύ παρασκήνιο.
Κοινωνιολογικά, θα δείξει το μέλλον αν στο εν λόγω θέμα έχει ισχύ η ρήση του Ουμπέρτο Έκο «Κάθε φορά που ένας ποιητής, ένας ιεροκήρυκας, ένας αρχηγός, ένας μάγος ξεστομίζει ασυναρτησίες, η ανθρωπότητα ξοδεύει αιώνες αποκρυπτογραφώντας το μήνυμα»…
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Λιτανεία. Πάτμος, 1950-1955 Βούλα Θεοχάρη Παπαϊωάννου / φωτογραφικό αρχείο Μουσείου Μπενάκη
