Στην ζωή μου, φρόντιζα, πιθανότατα από ανασφάλεια ή έστω μονοτονία, να έχω κάποιες σταθερές… Την ΑΕΚ, το ΠΑΣΟΚ… Την αθλητική Κυριακή βεβαίως! Την πρωτοχρονιάτικη συναυλία στη Βιέννη… Οπωσδήποτε τον Μπεν Χουρ και τον Βαραββά το Πάσχα! Έστω και μια Κλεοπάτρα με Λιζ Τέιλορ… Τώρα πια η σχέση της με το μεγαλοβδόμαδο; Άγνωστο… Ίσως συνισταμένη τους να είναι η Pax Ronana!
Προσθέστε και ολίγα επετειακά της 25 Μαρτίου… εθνεγερτικά κυρίως… Παπαφλέσσας και Μαντώ Μαυρογένους… επικά διά χειρός Τζέιμς Πάρις με επταετή… ενορχήστρωση και ευλογία! Αν δεν είναι αυτή μαγεία πραγματική, τότε τι;
Για την χριστουγεννιάτικη ραστώνη, κρατάω μέσα μου την σταθερά της Μαίρης Πόπινς…. Αλλά Χριστούγεννα χωρίς Ντίκενς… δεν έχει!
Η μεγαλοφυΐα αυτή, είναι ταυτισμένη – τι λέω – είναι ο ίδιος η απόλυτη χριστουγεννιάτικη ιστορία! Μόνος ένα Xmas Carrol… Αυτός που συνθέτει και ανασυνθέτει μια ολόκληρη εποχή… Εκείνος που είναι η ίδια αυτή η εποχή!
Αυτός λοιπόν, ο superhero, είναι που επιτεύχθηκε από μια ομολογουμένως ιδιοφυΐα να ενσαρκώσει το πνεύμα των Χριστουγέννων! Απολύτως ακραία – παρανοϊκή, θα έλεγα – σύλληψη! Ένας απόλυτα κυνικός, βάρβαρα σκληρός, ένας κυριολεκτικά μισάνθρωπος απέναντι στο πνεύμα της αγάπης… γίνεται με εξαίσιο τρόπο ταυτόσημος με τα Χριστούγεννα! Ποια Μαίρη Πόπινς;… ποιος Μικρός Τυμπανιστής;… ποιο Ρούντολφ το Ελαφάκι;… Και δε φτάνει μονάχα αυτό, αγαπήθηκε κιόλας!
Αλλά ποιος πραγματικά είναι αυτός ο αγαπημένα μισητός; Είναι κάποιος με τις δικές του σταθερές και εμμονές. Έτσι απλά.
Έχει, όμως, την δύναμη και την αναίδεια, την ξιπασιά και το θάρρος να μηδενίζει την αγνότητα των ημερών… Δεν υποκρίνεται… Αντίθετα, μας θυμίζει με περίσσιο θράσος την δική μας υποκρισία και τύψη…
Μπορεί και παραμένει ανυποχώρητος στις αξίες του. Είναι ο εαυτός του 365 μέρες το χρόνο και αρνείται να αναθεωρήσει τις αρχές του, έστω και για 48 ώρες… Δεν πιστεύει στην προσποιητή, επιφανειακή, καλοσύνη των ημερών… Είναι τόσο άγριος και θυμωμένος που αρνείται την γαλήνη και την τρυφερότητα της μίας μέρας!
Μισεί τις γιορτές, την Boxing Day, την γενναιοδωρία και την δοτικότητα των ημερών… Την επίφαση της αγάπης και της καλοσύνης… Δεν τον αγγίζει το μήνυμα της ανθρωπιάς γιατί προτιμά, αταλάντευτος, την μισανθρωπία του! Θαυμάζει να τον… μισούμε!
Γιατί άραγε τον μισούμε και τον φοβόμαστε; Μα γιατί, απλούστατα, καλοί μου αναγνώστες, ο Εμπενίζερ Σκρουτζ είναι το ίδιο το πνεύμα των Χριστουγέννων! Μη βιάζεστε! Όχι των κανονικών… αλλά των υπολοίπων 364 ημερών του χρόνου…
Είναι το ίδιο το φάντασμα του υπολοίπου χρόνου μας! Όχι των δικών του προηγούμενων Χριστουγέννων… Αλλά των δικών μας!
Μας τρομάζει, γιατί ουσιαστικά, έχει τη δύναμη να κάνει ότι κι εμείς θα θέλαμε… Έχει πλούτο, ισχύ, δύναμη, είναι αδηφάγος κι άπληστος… Δεν τον φοβίζει τίποτα, είναι μυστικοπαθής και εγωπαθής, και δεν κωλώνει να μας το λέει και κατάμουτρα «Δεν σας φοβάμαι κύριοι, ούτε και σας έχω ανάγκη… Δεν είμαι κάποιος κανονικός, τυπικός, όπως εσείς εκεί έξω… Γι’ αυτό και δεν έχω ανάγκη τα Χριστούγεννα… Αντίθετα, εσείς έχετε ανάγκη εμένα και τα φαντάσματα μου… Για να καθησυχάζετε και να ξορκίζετε τους φόβους και τις ενοχές σας! Μόνο εγώ κατάφερα να νικήσω τα φαντάσματα μου, την μοίρα και τις φοβίες του συνηθισμένου ανθρωπάκου… Γιατί απλώς είμαι μοναδικά ασυνήθιστος!
Στον Εμπενίζερ Scrooge και στο φάντασμα των δικών του Χριστουγέννων, όλοι εμείς, ρίχνουμε το ανάθεμα και ξορκίζουμε τα δικά μας φαντάσματα και τους φόβους!
Και γι’ αυτό και αγαπάμε να διαβάζουμε Ντίκενς χριστουγεννιάτικα…
Μολονότι δεν έχει καμία σχέση το πνεύμα του με αυτό των γιορτών!
Γι’ αυτό και φτιάξαμε τον αγαπημένο μας ήρωα, τον θείο Σκρουτζ!
Γι’ αυτό ο Ντίκενς και οι πρωταγωνιστές των έργων του είναι οι δικές μου σταθερές. Καλή χρονιά…!
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Hulton Archive / Getty Images