DUST TO DUS – 9ος Μύλος Παραστατικών Τεχνών- ΣΥΝΘΕΣΗ: Θέατρο Κώστας Τσιάνος

Με την ομάδα Cabaret Catonique και το δυστοπικό αντικαμπαρέ “Dust to dust” ξεκινά η ένατη διοργάνωση του Μύλου Παραστατικών Τεχνών από την Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών Δήμου Λαρισαίων και το Synergy of Music Theatre.

Η ομάδα Cabaret Catonique συγκροτήθηκε γύρω από την ιδέα της δημιουργίας ενός αντί-καμπαρέ και αποτελείται από πέντε μουσικούς, μια συγγραφέα, μία χορογράφο/χορεύτρια και μία εικαστικό που συναντιούνται στη σκηνή του“Dust to dust” και εξερευνούν μαζί την στιγμή «πριν από το τέλος». Η ομάδα συνθέτει και χορογραφεί μια σύγχρονη, διεπιστημονική μαύρη κωμωδία μεταξύ πραγματικότητας και μεταφυσικής.

Το έργο “Dust to Dust” είναι εμπνευσμένο από το ανέκδοτο μυθιστόρημα της Μαρίας Φιλίππου, στο οποίο η πρωταγωνίστρια, παρατηρεί την καταστροφή του κόσμου και ως τελευταία επιζήσασα αποφασίζει να θυσιαστεί. Προσφέρει το σώμα της στη γη και απελευθερώνει το πνεύμα της. Η αιώνια γυναικεία φιγούρα, η γενεσιουργός δύναμη, που θάβει/φυτεύει τα τραύματά της, ώστε με τον καιρό να αναγεννηθούν/φυτρώσουν ως κάτι νέο και ελπιδοφόρο. Οι θεατές γίνονται μάρτυρες ενός ταξιδιού στο χώρο και το χρόνο, στο ανεκπλήρωτο και το κατακτημένο, παρακολουθώντας τις τελευταίες αναμνήσεις της.

Μουσική και χορός, λόγος και εικόνες δημιουργούν ένα μουσικό κολάζ με πινελιές από Bob Fosse και Kurt Weil. Η τζαζ μπάντα, ή ότι απέμεινε από αυτήν, υφαίνει ένα μαξιμαλιστικό μουσικό τοπίο εμπνευσμένο από τον Cole Porter, την Alice Coltrane και την ελληνική τραγουδοποιία.

Στο σκηνικό του αντί-καμπαρέ, αποτελούμενο από βιντεοπροβολές και μουσικά όργανα, οι παραστατικές τέχνες συναντούν το τέλος του κόσμου.

Ημερομηνία: 15/09/2022

‘Ωρα: 21.00

Χώρος: Θέατρο Κώστας Τσιάνος

Είσοδος: 2 ευρώ

Προπώληση: Connectiva, Βενιζέλου 133, καθημερινά 10:00-13:00 και στους χώρους του φεστιβάλ 45’ πριν την έναρξη κάθε παράστασης

Πληροφορίες στα τηλέφωνα: 2410531778, 6947890412

Συντελεστές

Εύη Φιλίππου: μουσική διεύθυνση, κρουστά, φωνή, παραγωγή.

Μαρία Φιλίππου: σύλληψη, κείμενο, σκηνοθετική επιμέλεια.

Naïma Mazic: χορός, χορογραφία, κινησιολογία.

Ναταλία Μαντά: σκηνογραφία, live visuals.

Lara Alarcón: φωνή, performance.

Felix Hauptmann: πιάνο, synthesizer.

Robert Lucaciu: κοντραμπάσο, φωνή.

Guest Argenté: φωνή, κιθάρα

Παραγωγή: Volos Festival / Φεστιβάλ Βόλου, Μύλος Παραστατικών Τεχνών, nim Dance Company, Εύης Φιλίππου.

Η πρεμιέρα του θα πραγματοποιηθεί 14 Σεπτεμβρίου 2022 στο θέατρο της Παλιάς Ηλεκτρικής στο Βόλο.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Η ιδέα του καμπαρέ είναι μια ιδέα με την οποία όλες μας φλερτάραμε στα κρυφά, και η οποία δεν έβρισκε τον χώρο και το χρόνο για να εκφραστεί. Μετά από δύο χρόνια πανδημίας και πλήρους αναθεώρησης της ζωής και του μέλλοντος, γεννήθηκε η αρχική ιδέα μιας παράστασης που θα συνδυάζει το λόγο, το χορό, τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες και στη συνέχεια μετουσιώθηκε σε αυτό που θα παρουσιάσουμε ως αντικαμπαρέ.

Το ταξίδι ξεκίνησε από τις μετα-αποκαλυπτικές μας σκέψεις και τους μύχιους προβληματισμούς μας. Η καταστροφή του κόσμου υπήρξε η αφορμή και η προφητεία, και μας κατηύθυνε στην ιστορία που επιλέξαμε να διηγηθούμε. Μέσα από τις προσωπικές μας έρευνες και τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες οδηγηθήκαμε στον πρωταγωνιστικό μας χαρακτήρα, μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες, την αιώνια γυναικεία φιγούρα, την μητέρα, την αδερφή, την φίλη. Ο εκτενής διάλογος έφερε στην επιφάνεια θέματα και προβληματικές όπως η παρενόχληση, ο έρωτας, η κλιματική αλλαγή, οι οικογενειακές σχέσεις, η απελευθέρωση από τα κοινωνικά στερεότυπα. Επίσης, καταλήξαμε ομόφωνα πως οφείλουμε, παρόλο που αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με ένα πολύ συγκεκριμένο είδος θεάματος, να το αλλάξουμε, να το αντιστρέψουμε και να το φέρουμε στο σήμερα. Να αλλάξουμε δηλαδή την οπτική του male gaze και να το μεταλάξουμε, αφαιρώντας του την τυπική χολιγουντιανή pop αισθητική του.

Ένας από τους γνώμωνες που καθόρισε την πορεία του έργου, υπήρξε η τζαζ. Η τζαζ ως είδος και τρόπος σκέψης, η τζαζ ως ελευθερία, ως έκφραση χωρίς περιορισμούς και ως κάθαρση. Από αυτό το εφαλτήριο, τόσο το κείμενο και οι βιντεοπροβολές, όσο και ο χορός, αντιμετωπίστηκαν ως συγκοινωνούντα δοχεία και φορείς της ιστορία, αφορμή της οποίας υπήρξε το τελευταίο κεφάλαιο του ανέκδοτου ακόμα μυθιστορήματος της Μαρίας Φιλίππου. Η απλότητα του σκελετού του αρχικού κειμένου, δίνει αχνές κατευθυντήριες και λειτουργεί ως αρμός για να συνδέσει τελικά τις σκέψεις, τις πράξεις και τις τέχνες, ώστε συμπράττοντας όλες μαζί να ξετυλίξουν ένα αισθητηριακό μωσαϊκό αναμνήσεων και ιστοριών.

Απόσπασμα κειμένου

Λένε πως η ψυχή ζυγίζει 21 γραμμάρια. Αν το καλοσκεφτείς όμως, αθροίζοντας τα συναισθήματα, τις αναμνήσεις, τις φαντασίες, τελικά μήπως το βάρος είναι ασήκωτο; Ίσως γι’ αυτό με τόση δυσκολία αποχωρίζεσαι το σώμα. Με δυσκολία αποχωρίζεσαι αυτό το σώμα το τόσο θνητό, το τόσο εύθραυστο, αυτό το σώμα που κείτεται λίγο πιο δίπλα, αναπνέοντας ακόμα. Του ψιθυρίζεις κι αυτό σιγά σιγά ξεμακραίνει, σ’ απελευθερώνει. Μόνοι σας θα πορευθείτε από δω και μπρος. Αυτό ως λίπασμα κι εσύ ως τραγούδι, ψίθυρος σ’ αυτούς που θυμούνται και ακούν, σ’ αυτούς που τραγουδούν τα περασμένα και διηγούνται ιστορίες φανταστικές στα παιδικά αυτάκια.

Δείτε όλο το πρόγραμμα του φεστιβάλ:

Ακολουθήστε μας:

instragram: @millofpergormingarts