Εν Λαρίση restaurant & bar… Δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό όνομα ένα μαγαζί που υπάρχει εδώ και 25 χρόνια… εν Λαρίση. Θα μπορούσε να το βρει κανείς έως και εν ολίγοις –με γοητεύουν τόσο οι δοτικές– προφητικό, το όνομά του, μια και εκ του αποτελέσματος βλέπουμε ότι όντως το Εν Λαρίση restaurant & bar έγινε ένα τοπόσημο, «συνώνυμο» της πόλης.
Άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό της Λάρισας στις 27 Οκτώβρη του 1997 και έγινε γρήγορα ένα σημείο αναφοράς για το πολύ καλό του φαγητό, για τον όμορφο χώρο του, για τις μουσικές του βραδιές αλλά και για την φιλοξενία και τον επαγγελματισμό των ανθρώπων του, και εξακολουθεί και σήμερα να παραμένει -διαχρονικά πλέον- σημείο αναφοράς για όλους εμάς τους Λαρισαίους και όχι μόνο.
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο στην προκείμενη περίπτωση. Όπως λένε οι καλές παρέες γράφουν μικρές ιστορίες έτσι και εδώ με μια μικρή παράφραση μπορούμε να πούμε ότι οι οικογένειες γράφουν μικρές ιστορίες. Γιώτα και Πέτρος Πίκουλας, Γιώργος Ταχούλας, Γιάννης Μήλιος η αρχική οικογενειακή ομάδα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή….
Ήταν το 1994 όταν o Πέτρος και η Γιώτα Πίκουλα ασχολήθηκαν για πρώτη φορά με ένα χώρο εστίασης. Ο Πέτρος μόλις είχε επιστρέψει από το εξωτερικό, μετά από ένα χρόνο εργασίας και μαθητείας σε κουζίνες της Γερμανίας και Γαλλίας. Με την παρότρυνση μιας καλής φίλης -την οποία ευγνωμονούν- λειτούργησαν για δύο χρόνια ίσως τον πιο εμβληματικό χώρο της πόλης μας τον “Νικόδημο”. Αυτή η εμπειρία τους ήταν που τους έδειξε ότι μπορούν να τα καταφέρουν σε ένα δύσκολο και απαιτητικό χώρο, αυτόν του φαγητού και της διασκέδασης. Έτσι αφού προηγήθηκε για ένα χρόνο μια εταιρική συνεργασία για την λειτουργία του εστιατορίου “οδός Βενιζέλου”, είχε έρθει η στιγμή να φτιάξουν το δικό τους χώρο. Ένα χώρο που να μπορεί πρώτα απ’ όλα να εκφράσει τις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες….
«Η άποψη μας ήταν: πρέπει να είμαστε, εμείς χαρούμενοι στην δουλειά μας για να κάνουμε τους πελάτες μας χαρούμενους· και αυτό που εμάς μας έκανε χαρούμενους τότε ήταν μια διαφορετική αντιμετώπιση του χώρου της εστίασης και της διασκέδασης από αυτή που γενικότερα υπήρχε στην πόλη μας» μου ανέφεραν όλοι στην κουβέντα μας.
Ο χώρος λοιπόν που επιλέχθηκε μετά από διάφορους περιπάτους στην πόλη, ήταν αυτός που βρίσκεται και σήμερα το Εν Λαρίση. Δίπλα στην όχθη του Πηνειού ποταμού… επίσης σημείο αναφοράς για την Λάρισα. Ένας χώρος που είχε την μικρή του ιστορία· παλιά κασαρία, δηλαδή τυροκομείο (άλλωστε βρίσκεται στο βλάχικο μαχαλά όπως λεγόταν τότε ή στη συνοικία Ιπποκράτη όπως λέγεται σήμερα ή και για τους πιο προχωρημένους στο Νησί), άλλαξε διάφορες χρήσεις, χρησιμοποιήθηκε μέχρι και για εκτροφή και εμπορία βατράχων· είχε «κάτι» αυτός ο χώρος… Η πιο πρόσφατη πριν μετατραπεί σε χώρο εστίασης ήταν το “Club Όχθη”.
Ακίνητο της οικογένειας Ράπτη με δύο ξεχωριστές αίθουσες που επικοινωνούσαν όμως μεταξύ τους και που για αυτούς ήταν ιδανικό για αυτό που θέλανε να κάνουνε… Μια σάλα φαγητού και μια σάλα για καλή ζωντανή ελληνική και ξένη μουσική που να μπορούν να συνυπάρχουν και έδιναν τη δυνατότητα να διοργανώνονται ειδικά events, όπως εκθέσεις ζωγραφικής, μικρές συναυλίες…
«Είχε καιρό που είχε κλείσει το «Club Όχθη” όταν εμείς πήραμε τον χώρο» μου εξηγούν. Ήταν ένα οίκημα κλειστό χωρίς καθόλου παράθυρα, βαμμένο μπλε σκούρο για τις ανάγκες βέβαια της προηγούμενης λειτουργίας. Η μεταμόρφωση του χώρου ήταν εξαιρετική. Με την βοήθεια του φίλου τους και κουμπάρου, αρχιτέκτονα Δημήτρη Τάχο (νυν πρόεδρου του Δημοτικού Συμβουλίου), κρατήθηκαν όλα τα δομικά στοιχεία του χώρου, με τους παλιούς τούβλινους τοίχους. Συμπληρώθηκαν με ζεστά γήινα χρώματα στην διακόσμηση και το αποτέλεσμα ήταν ένας χώρος με ζεστή ατμόσφαιρα, χωρίς την αυστηρότητα ενός restaurant, που να σε καλεί να λειτουργήσεις ως μια παρέα με οδηγό το καλό φαγητό και την καλή μουσική.
Έτσι λοιπόν γεννήθηκε το Εν Λαρίση restaurant & bar και μοιράστηκαν οι αρμοδιότητες…
Στην σάλα ο Γιάννης και ο Γιώργος, στο κλαμπάκι η Γιώτα. Στην κουζίνα του εστιατορίου τα πρώτα χρόνια ο Πέτρος Πίκουλας και αργότερα ο Ρωμαίος Γκούτζιος -ξεκίνησε στο εστιατόριο μαθητευόμενος στα 18 του χρόνια- δημιουργήσαν μια κουζίνα με Ελληνική βάση μεν αλλά ταυτόχρονα δημιουργική, μεσογειακή με εμφανή στην καλή πρώτη ύλη. «Αυτό παραμένει και σήμερα ένα από τα βασικά ατού της κουζίνας μας» μου λέει ο Γιώργος και συμπληρώνουν οι υπόλοιποι ότι «η ζεστή ατμόσφαιρα του χώρου, η επιλογή των υπάλληλων-συνεργατών -πολλοί από αυτούς δούλευαν η δουλεύουν πάνω από 10 χρόνια μαζί μας- είναι κάποιοι επιπλέον λόγοι που είμαστε τόσα χρόνια αξιοπρεπώς νομίζουμε στο χώρο».
Βέβαια, ο τρίτος παράγοντας αυτός της ζωντανής μουσικής ήταν αυτός που έδωσε και την ταυτότητα στο χώρο ως ένα restaurant-bar με live ξένη και ελληνική μουσική.
Από τους χώρους του Εν Λαρίση πέρασαν οι περισσότεροι Λαρισαίοι μουσικοί της εποχής… Από την πρώτη χρονιά στο πιάνο ήταν ο Γιούρι Στούπερ, μεγάλος μουσικός στην χώρα του την Βουλγαρία που ζούσε τότε μόνιμα στη Λάρισα, συνεργάτης του Θεσσαλικού Θεάτρου· έγραψε τη μουσική για κάποιες παραστάσεις του. Μαζί του τραγουδούσε η Τζούλη Μπούμπι πρώτα στο εστιατόριο και αργότερα συνέχιζαν μαζί με άλλους μουσικούς στο κλαμπάκι. Ο Ρώσσος Βλαντιμίρ έπαιζε σαξόφωνο, ο Τάσος Νοτόπουλος έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε. Ο Μιχάλης Μπότσιος, μουσικός και συνεργάτης για πολλά χρόνια… Ακολούθησαν ο Γιώργος Πλαδάς με το μπουζούκι του, η Μαρία Τανάγρη, ο Τάσος Χαρμάνης, η Σοφία Εφιετζη, ο Μιχάλης Χώτος, ο Ντίνος και η Δάφνη Σχωρνά, οι αφοί Χαμπίμπη και πολλοί άλλοι.Το κλαμπάκι του “Εν Λαρίση” εξελίσσεται σε μια μπουάτ, σε ένα μικρό συναυλιακό χώρο με το πιάνο του, μέχρι το 2002 που έγινε η διπλανή πολυκατοικία και η αίθουσα αυτή γκρεμίστηκε.
Το διάστημα ανάμεσα στο 2010-2015, στο Εν Λαρίση φιλοξενήθηκαν πολλές μικρές συναυλίες και αφιερώματα όπως εκείνα στον Μάνο Χατζηδάκι, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Λοίζο, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και τον Απόστολο Καλδάρα που άφησαν εποχή… Αλέκος Τσιωνάς, Γιώργος Τσιαπλές, Σπύρος Καβαλλιεράτος, Απόστολος Γιάγκος, Ρούλα Πίκουλα… οι βασικοί μουσικοί. Λίγο πριν την έναρξη της πανδημίας, στον Εν Λαρίση γίνονται τα γυρίσματα για την μουσική εκπομπή «Το αλάτι της γης». Ταυτόχρονα, στο χώρο φιλοξενούνται διάφορες εκθέσεις ζωγραφικής, όπως και τα αφιερώματα, για παράδειγμα, στον Δημήτρη Κατσικογιάννη και τον Μελά Καραγιάννη.
Τα τρία στοιχεία – το φαγητό, η μουσική και η τέχνη – συνυπάρχουν σταθερά σε αυτό το μαγαζί που προφανώς δεν του «αρκούσε» να είναι απλώς ένα εστιατόριο…
Τα ρεβεγιόν του επίσης έχουν γράψει ιστορία. Το Εν Λαρίση άλλωστε, από τη στιγμή που ανοίγει γίνεται το νέο «καλό» εστιατόριο της πόλης, ο χώρος που έχει τις προδιαγραφές να δημιουργήσει ειδικές βραδιές τόσο με το μενού του, όσο και με τα live μουσικά happenings… Ένα αξέχαστο ρεβεγιόν ήταν η χρονιά που τον Γιούρι Στούπερ στο πιάνο -πιάνο υπήρχε πάντα και στην αίθουσα του εστιατορίου– συνοδεύει με το βιολοντσέλο της η Ήβη Παπαθανασίου –αδερφή της Μυρτούς.
Έχουν γίνει και καταπληκτικές εορταστικές βραδιές την Κυριακή των Απόκρεων στην αυλή – πριν γίνει το αίθριο – με βαρέλια με φωτιές, μουσική και πολύ χορό…
Όσο περνάει ο καιρός το Εν Λαρίση εξελίσσεται· το 2000 φτιάχνεται ο κήπος και το μαγαζί πλέον λειτουργεί και τους καλοκαιρινούς μήνες, και το 2010 χτίζεται και το αίθριο
Σχεδόν όλη η Λάρισα πέρασε από το Εν Λαρίση στην πορεία της εικοσιπεντάχρονης διαδρομής του. Μαζί με αυτούς πέρασαν και πάρα πολύ επώνυμοι πολιτικοί και καλλιτέχνες, από τον Γιώργο Παπανδρέου, την Ντόρα Μπακογιάννη μέχρι τον Μίμη Ανδρουλάκη και τον Αλέξη Τσίπρα. Και από καλλιτέχνες… Διονύσης Σαββόπουλος –ο οποίος τραγούδησε κιόλας-, Θάνος Μικρούτσικος, Σταμάτης Κραουνάκης, Διονύσης Τσακνής, Στέφανος Κορκολής και πολλοί άλλοι… Ο καλλιτεχνικός κόσμος, ντόπιος και μη, μετά τις παραστάσεις και τις συναυλίες τρώει στο Εν Λαρίση με το Θεσσαλικό Θέατρο να πρωταγωνιστεί…
Σε αυτά τα 25 χρόνια λειτουργίας του, το Εν Λαρίση, στα πρώτα 10 χρόνια λειτουργίας του με την αρχική οικογενειακή ομάδα και κατόπιν με τον Γιώργο Ταχούλα και τον Γιάννη Μήλιο εξελίχτηκε πολύ αλλά δεν άλλαξε το δομικό κύτταρό του πάνω στο οποίο στηρίχθηκε το αρχικό concept. Έτσι όπως ξεκίνησε σαν μια οικογενειακή επιχείρηση, έτσι συνεχίζει μέχρι σήμερα, αν και μέσα σε αυτή τη μεγάλη διαδρομή τα παιδιά της ευρύτερης οικογένειας μεγάλωσαν… η Ρούλα Πίκουλα τραγουδάει ζωντανά τις Παρασκευές και τα Σαββατοκύριακα, ο Γιάννης και ο Κωνσταντίνος Ταχούλας και ο Κωνσταντίνος Μήλιος συμμετέχουν… φέρνοντας έναν φρέσκο αέρα. Δική τους ιδέα είναι τα cocktails –από φέτος το καλοκαίρι στην αυλή, η οποία είναι μια μικρή πανέμορφη όαση, ένας κήπος που τα καλοκαιρινά βράδια σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι εκτός πόλης, θα λειτουργεί ένα open bar- που έρχονται να «σταθούν» δίπλα στην πλούσια κάβα κρασιών που υπάρχει διαχρονικά στην πορεία του μαγαζιού, στην οποία φέτος προστέθηκε και το κρασί “Vernezi” από τους αμπελώνες του Λευτέρη Πίκουλα.
Για πόσα ακόμη χρόνια θα πρωταγωνιστεί στις ζωές μας αυτό το μαγαζί εν Λαρίση, αλλάζοντας σταδιακά και μένοντας παρόλα αυτά το ίδιο; Ελπίζουμε για άλλα τόσα…!
Εύη Μποτσαροπούλου