Είμαι μεγάλος συγγραφέας. Τώρα τελευταία, βέβαια, δεν γράφω και πολύ. Κάνω λογοτεχνική αγρανάπαυση. Διαρκείας. Τα τελευταία έντεκα χρόνια, ας πούμε, δεν έγραψα τίποτα. Πρέπει να μαζέψω τον συγγραφικό μου εαυτό και να προχωρήσω. Πρέπει. Το έχω ανάγκη. Κι ο κόσμος επίσης. Έχει ανάγκη το συγγραφικό μου ταλέντο. Έχει ανάγκη αυτή την πολυεπιπέδη πραγματικότητα της φαντασίας –και ενίοτε και του ρεαλισμού– που του αποκαλύπτω. Ο φιλότεχνος κόσμος έχει ανάγκη την μαστορική μου συγγραφική τεχνική. Αλήθεια! Τσακίζω κόκαλα όταν έχω έμπνευση! Θα το ξαναπώ. Αργώ κάπως να γράψω, αλλά όταν γράφω τσακίζω! Δυο έργα σε έντεκα χρονάκια που λέτε. Το ένα θα το έχετε ακούσει σίγουρα. Τώρα που το σκέφτομαι και το άλλο. Για την ακρίβεια έχετε ακούσει όλα τα έργα μου. Σίγουρα! Πάω στοίχημα.
Τώρα, για το στοιχηματάκι που λέγαμε. Το έχετε χάσει σίγουρα. Αχ, και να σας είχα μπροστά μου. Εσείς θα μου λέγατε: “μα πως είστε τόσο σίγουρος ότι έχουμε διαβάσει και τα δυο σας έργα;” Εγώ θα σας διόρθωνα, και θα έλεγα: “Αγαπητή μου, ή αγαπητέ μου, όπως προτιμάτε, επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, εγώ δεν είπα ότι έχετε διαβάσει τα έργα μου. Είπα μόνο ότι τα έχετε ακούσει. Και είμαι σίγουρος γι αυτό. Πάω στοίχημα!” Κι εσείς, σα να σαν σας βλέπω, θα λέγατε: “Α, μα είστε σίγουρος… πως είστε τόσο σίγουρος;”
Εγώ τότε, θα έτριβα από ικανοποίηση το μουστάκι μου, ή ο,τι είχα πρόχειρο τέλος πάντων, για να δείξω ευχαρίστηση. “Μμμ…” θα γουργούριζα.. Αχ, πόσο σπάνιες και πόσο μοναδικές εκείνες οι στιγμές, οι άγιες, που έρχονται μια, δυο, άντε τρεις φορές το χρόνο. Εκείνες οι στιγμές που νιώθεις ο Άρχοντας του Κόσμου, και ο Κλειδοκράτωρ των Μυστικών. Αναφέρομαι, αγαπητέ αναγνώστη, σε εκείνες τις στιγμές που ξέρεις από πριν την αλήθεια, και ο κόσμος γύρω σου την αγνοεί. Εκείνες τις στιγμές που έχεις όλη τη δυνατότητα να δείξεις το φωτεινό σου πρόσωπο και να φανείς γαλαντόμος και γενναιόδωρος και σοφός και ο,τι άλλο θέλεις. Ή που μπορεί, απλά, να θέλεις να κερδίσεις ένα στοιχηματάκι. Όπως εγώ τώρα! Αλλά σας το λέω. Αυτό είναι ένα, από πριν, κερδισμένο στοίχημα. Έχετε χάσει. Γιατί έχετε ακούσει όλα τα έργα μου. 100%! Σας το εγγυώμαι. Αχ, και να σας είχα μπροστά μου! Θα σας έγδυνα κανονικά. Ένα στοιχηματάκι κερδισμένο από τον καθένα σας ξεχωριστά. Θα είσασταν στο έλεος μου. Τέλος πάντων. Είστε έτοιμοι; Θα σας αποκαλύψω τις συγγραφικές μου εργάρες. Ακούστε λοιπόν:
Εργάρα Πρώτη:
Σε λίγο θα σας εξυπηρετήσουμε και από το ταμείο 2.
Εργάρα Δεύτερη:
Ο παλιατζής.. Όλα τα παλιά σίδερα μαζεύω.. Αυλές καθαρίζω, υπόγεια καθαρίζω, σίδερα μαζεύω, αλομίνια, παλιά πλυντήρια, ο παλιατζής ήρθε στη γειτονιά σας…
Εργάρα Τρίτη:
Για Θήβα – Οινόη αποβίβαση από την δεξιά πλευρά, κατά την φορά της αμαξοστοιχίας…
Εργάρα Τέταρτη (και προτελευταία):
Ζντο ζντο ζντο! Θα φάτε εκατό!
Σας το ‘πα ότι τα έχετε ακούσει όλα τα έργα μου. Εγώ τα έχω γράψει αυτά τα αριστουργήματα! Παίρνω, που λέτε, δικαιώματα από όλους τους περιφερόμενους παλιατζήδες της χώρας. Από όλα τα σούπερ μάρκετ. Από όλες τις αμαξοστοιχίες, από και προς Αθήνα. Και φυσικά, απ’ όλα τα σχολικά πρωταθλήματα αθλοπαιδιών. Κάθε φορά που περιμένετε σ’ ένα ταμείο σούπερ μάρκετ, θυμηθείτε το, αγαπητέ αναγνώστη. Ένα μικρό, ελάχιστο, ποσό από την τσέπη σας, πάει στην δικιά μου. Τώρα βέβαια είμαι στα δικαστήρια. Έχω σχεδόν 19 χρόνια –ναι, καλά διαβάσατε, δεκαεννιά χρόνια– στα δικαστήρια. Απαιτώ δικαιώματα για το magnus opus μου. Το μεγαλύτερο συγγραφικό μου έργο. Το αριστούργημα μου. Κι αυτό το έχετε ακούσει. Σίγουρα. Μην ξαναβάλετε στοίχημα. Θα το ξαναχάσετε. Το μέγιστο συγγραφικό μου έργο, η μεγαλύτερη μου συνεισφορά στο κόσμο των γραμμάτων και των τεχνών –που λένε– είναι αυτή η σειρά λέξεων, για τις οποίες, να σας πω την αλήθεια δεν σκίζομαι κιόλας να κερδίσω τα δικαιώματα της. Καταλάβετε το, αγαπητέ αναγνώστη. Δεν είναι ζήτημα χρημάτων για μένα. Ποτέ δεν ήταν. Είναι απλά ζήτημα δόξας! Και το λέω αυτό εδώ, από την κοτεράρα μου, που είναι στριμωχτά αγκυροβολημένη, στην ταπεινή μαρίνα “Βασιλιάς Κάρολος” του Μονακό. Δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά θα την κερδίσω την δίκη. Και όλα τα δικαιώματα από αυτήν την έκφραση θα είναι δικά μου:
“Παρακαλείται ο κάτοχος του υπ’αριθμόν ______ ΙΧ αυτοκινήτου να το μετακινήσει γιατί εμποδίζει”.
Αχ, άλλες εποχές… Είχα έμπνευση τότε. Σε πόσες, ελάχιστες, λέξεις συμπύκνωσα όλο το νόημα και τη σοφία της ζωής…
Είμαι μεγάλος συγγραφέας. Σας το ’πα από την άρχη.
Δεν σας το ’πα;
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Anne Sexton, (γεννημένη Anne Gray Harvey , 9 Νοεμβρίου 1928 – 4 Οκτωβρίου 1974), Αμερικανίδα ποιήτρια γνωστή για τον εξαιρετικά προσωπικό της, εξομολογητικό στίχο. Κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ ποίησης το 1967 για το βιβλίο της Ζήσε ή Πέθανε. Η ποίησή της περιγράφει τη μακροχρόνια μάχη της με τη διπολική διαταραχή, τις τάσεις αυτοκτονίας και τις προσωπικές λεπτομέρειες από την ιδιωτική της ζωή.