Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να νιώθει μια ανασφάλεια με τις διάφορες πολιτικές ορολογίες. Κυρίως η αίσθηση ότι σχεδόν όλοι χρησιμοποιούσαν με μια απρόσμενη σιγουριά και άνεση λέξεις όπως “δεξιά-αριστερά”, “καπιταλισμός”, “σοσιαλισμός”, “αστική τάξη”, “πρόοδος”, “πολίτης” και τα λοιπά και τα λοιπά, ενώ εγώ ένιωθα πελαγωμένος.
Βασανιστικά αργά βάζω αυτές τις έννοιες σε μια αντιστοιχία με τις λέξεις. Θέλει πολύ ιστορικό, κοινωνιολογικό και θεωρητικό ψάξιμο για να καταλάβεις τι σημαίνει “αστική τάξη” και ποια η σχέση με την ετυμολογία της λέξης, για ποιο λόγο θεωρήθηκε η κυρίαρχη τάξη, ποιες είναι οι συνήθειές της, οι ιδέες της, πώς επηρεάσθηκε από τα θρησκεύματα, ποιο το σύνορο του μικροαστισμού και μεγαλοαστισμού, και εντέλει, υπάρχει ακόμα, κι αν υπάρχει, ανήκω εγώ σε αυτήν;
Όσο δε γίνεται αυτό το διαρκές ψάξιμο, υπάρχει μια νεφελώδης σχέση ανάμεσα στις λέξεις και το σημαίνον τους, πάνω στην οποία βασίζεται όλο το επικοινωνιακό οικοδόμημα της εξαπάτησης των μαζών από την άρχουσα τάξη. Η σχέση λέξης και σημαίνοντος είναι ένα συνονθύλευμα ατομικών και συλλογικών αναμνήσεων, άλλοτε βασισμένων περισσότερο στη λογική, (τι έμαθα στο σχολείο για τη λέξη, η γραμματική της, η ετυμολογία της) και συναισθήματος (μισούσα αυτόν τον διευθυντή που μας την έμαθε, ήταν και φασίστας, το έλεγε κι μπαμπάς…), μια σχέση που αλλάζει και μέσα στο χρόνο.
Για να φτάσω στο καίριο ερώτημα, μιας και σε λίγες μέρες έχουμε πολύ σημαντικές εκλογές: πρέπει να ψηφίζει κάποιος με λογική ή με συναίσθημα; Ή για να το πω αλλιώς, μιας και η πιο…λογική απάντηση είναι “με τη λογική”: είναι δυνατόν κάποιος να παραμερίσει εντελώς το συναίσθημα, τις αναμνήσεις από την οικογένειά του, την αίσθηση ανωτερότητας ή κατωτερότητας της τάξης του κλπ.;
Ας είμαστε ρεαλιστές, δεν μπορεί. Η αθέλητη, ριζωμένη μνήμη είναι πάντα μέσα μας υποσυνείδητα. Όμως υπάρχει και η ηθελημένη μνήμη που τείνουμε να αποφεύγουμε! Αυτή με την οποία πρέπει να εξετάσουμε τα τελευταία 4 ή 14 ή 24 χρόνια. Να θυμηθούμε τις βασικές εξαπατήσεις που υποστήκαμε και να τις κρίνουμε λογικά και να τις συγκρίνουμε, και να αφήσουμε το θυμικό μας να λειτουργήσει με βάση αυτά και όχι με την εικόνα των ΜΜΕ της εξουσίας, που εννοείται, ότι πολύ εντέχνως αποσκοπεί στο συναίσθημα, και μόνον αυτό.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: yourtango