Η ένοπλη βία εξαπλώνεται όλο και περισσότερο στον κόσμο, τα όπλα πολλαπλασιάζονται και οι θάνατοι αυξάνονται ραγδαία από μαζικές δολοφονίες. Το ερώτημα είναι ποιά μέτρα είναι αποτελεσματικά για αντιμετώπιση και πρόληψη αυτού του φαινομένου και ποιός επιτέλους θα αναλάβει την ευθύνη.
…
Τις τελευταίες δεκαετίες ακούμε ειδήσεις που αφορούν κυρίως στην Αμερική, για μαζικές δολοφονίες με όπλα και εκρηκτικούς μηχανισμούς σε δημόσιους χώρους. Πλέον οι νέοι στόχοι είναι τα εμπορικά κέντρο και τα σχολεία. Σύμφωνα με πορίσματα ερευνών 116 άτομα πεθαίνουν ημερησίως από σφαίρες όπλων και 43.000 ετησίως. Όταν μιλάμε για ένοπλη βία δεν εννοούμε μόνο τις μαζικές δολοφονίες αλλά ταυτόχρονα και τις αυτοκτονίες και την αστυνομική βία. Το ζήτημα με τα όπλα στις Η.Π.Α. έχει παγιωθεί, αφού σχεδόν καθημερινά τα ΜΜΕ αναφέρουν νέες περιπτώσεις. Αδιαμφισβήτητα, είναι δύσκολη η διαχείριση του άγριου και ραγδαίου αυτού φαινομένου όταν η πολιτεία δεν αναλαμβάνει αποτελεσματικά και αυστηρά μέτρα και ευθύνες.
Οι Αμερικανοί έχουν φτάσει στο σημείο να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο με φόβο λόγω όλων αυτών των σχολικών δολοφονιών. Αρκετοί προτιμούν για την ασφάλεια των παιδιών τους να παρακολουθούν μαθήματα εξ αποστάσεως, μακριά από τον κίνδυνο. Είναι μια δύσκολη απόφαση καθώς ειδικά τα παιδιά του δημοτικού είναι κρίσιμο να συναναστρέφονται με συνομηλίκους τους σε αυτή την ηλικία καθώς σε αυτή την φάση διαπλάθουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους. Οι γονείς δεν θέλουν να στερήσουν ευκαιρίες από τα παιδιά τους για αυτό και απαιτούν από τα σχολεία να δοθεί έμφαση στην προστασία και την ακεραιότητα των μαθητών- κάτι το οποίο έπρεπε να είναι αυτονόητο- με ελέγχους εισόδου κλπ. Ο εφιάλτης κάθε γονέα είναι μήπως δεν ξαναδεί το παιδί του και στην Αμερική αυτός ο φόβος κυριεύει τους πάντες.
Η ζωή των γονιών των θυμάτων ζουν έναν Γολγοθά, οι σκέψεις και οι τύψεις θα τους στοιχειώνουν. Μεταξύ τους ονομάζονται “Dead Kid Club” καθώς μοιράζονται τον ίδιο πόνο λόγω του χαμού των αθώων και ανυπεράσπιστων παιδιών τους. Η Ρόντα Χάρτ έχασε την κόρη της Κίμπερλι από μαζικούς πυροβολισμούς σε ένα σχολείο του Τέξας και απάντησε για το πως ζει μετά από αυτό «Αν κοιτάξετε τον κύκλο της θλίψης, υποτίθεται ότι κάνει έναν κύκλο: άρνηση, θυμό, οτιδήποτε. Αλλά αυτός ο κύκλος είναι δύσκολος», είπε. «Δεν είναι τόσο ένας κύκλος όσο μια μηχανή φλίπερ. Αναπηδούν όλα αυτά τα διαφορετικά συναισθήματα. Νομίζεις πως είσαι καλά και τότε ένα μικρό περιστατικό θα τους πυροδοτήσει και πάλι τα ίδια συναισθήματα». Los Angeles Times
Μία άλλη μητέρα που έχασε την κόρη της σε πυροβολισμούς σε κινηματογράφο δήλωσε : «Όταν χάνεις ένα παιδί βίαια και δημόσια, υπάρχει ένα ξέσπασμα υποστήριξης στην αρχή. Αλλά αυτή η προσοχή ξεθωριάζει. Μόλις τελειώσουν οι αγρυπνίες και φύγουν τα μέσα ενημέρωσης, τότε είναι που τα πράγματα γίνονται πολύ άσχημα. Ο κόσμος προχωράει και εσύ όχι. Δεν μπορείς. Είναι ένας πόνος που δεν μπορείς να ξεπεράσεις». TIMES
Ένα αόρατο δίκτυο συνδέει εκατοντάδες πενθούντες γονείς σε όλη την Αμερική. Η σύνδεση δεν είναι επίσημη. Δεν υπάρχει οργανωτική δομή, δεν υπάρχει κατάλογος ονομάτων. Αλλά ο δεσμός τους είναι αρκετά ισχυρός ώστε συχνά περιγράφουν τους εαυτούς τους – επιπόλαια αλλά και σοβαρά – ως «το κλαμπ». Υπάρχει μόνο ένα κριτήριο για την ένταξη: στείλατε ένα παιδί στο σχολείο μια μέρα και στη συνέχεια δεν το ξαναείδατε ποτέ εξαιτίας μιας σφαίρας, αφήνοντάς σας με πόνο, απώλεια και ίσως ακόμη και άλλα διαλυμένα παιδιά, τότε ανήκετε στην ομάδα. Το ψυχολογικό τραύμα αυτών των ανθρώπων είναι ένα βάρος ασήκωτο.
Το δυσκολότερο σημείο σε αυτή την κουβέντα είναι ποιος ευθύνεται πραγματικά και πως θα ανατραπεί αυτή η τραγική κατάσταση στις Η.Π.Α. Αρχικά, οι νομοθεσίες που αφορούν την οπλοκατοχή δεν είναι συνήθως σαφείς και παρουσιάζουν πολλά κενά, τα οποία πολλά άτομα τείνουν να εκμεταλλεύονται. Εγκληματικότητα υπάρχει σε όλα τα μέρη, κανείς δεν είπε πως είναι δυνατόν να σταματήσει όμως οφείλουμε να την περιορίσουμε έως έναν βαθμό. Η πραγματικότητα είναι πως «τα όπλα δεν σκοτώνουν ανθρώπους, οι άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους», επομένως θα έπρεπε να εστιάσουμε στην εκπαίδευση και την καλλιέργεια ανθρωπιάς και ηθικής. Ο σύγχρονος άνθρωπος φαίνεται πλέον να έχει απομακρυνθεί από τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και συχνά αυτό δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα. Σαν κοινωνία θα πρέπει να εμβαθύνουμε στην ισορροπία της ψυχολογίας και ιδιαίτερα στην διαχείριση θυμού. Το κάθε κράτος είτε με σκοπό να ελαττώσει είτε με σκοπό να προλάβει τις μαζικές δολοφονίες με όπλα οφείλει να έχει αυστηρούς κανόνες αλλά και οι πολίτες να τους εφαρμόζουν και πρώτα από όλα να κατανοούν της σημασία τους. Βέβαια όσα περισσότερα όπλα υπάρχουν τόσο περισσότεροι θάνατοι θα προκληθούν, στατιστικά. Οι ενδελεχείς έλεγχοι, η διερεύνηση ιστορικού και των πρώιμων σημαδιών βίας αλλά και κατασχέσεις είναι μερικά από τα βασικά σημεία στα οποία θα έπρεπε να δώσουν έμφαση οι κυβερνήσεις.
Η Σερβία είναι η 3η χώρα στατιστικά μετά από τις Η.Π.Α. και την Υεμένη με τα περισσότερα όπλα σύμφωνα με τον πληθυσμό της, μάλιστα 39 όπλα ανά 100 άτομα. Πρόσφατα στην χώρα συνέβησαν δύο περιστατικά μαζικών πυροβολισμών με διαφορά μόλις δύο ημερών. Ολόκληρη η χώρα ήταν συγκλονισμένη καθώς κάτι τέτοιο είχε να γίνει πάνω από μια δεκαετία. Η σερβική κυβέρνηση κήρυξε περίοδο ενός μήνα κατά την οποία οι πολίτες θα μπορούσαν να παραδώσουν τα μη καταχωρημένα όπλα τους χωρίς καμία τιμωρία. Αξίζει να σημειωθεί πως η Σερβία λόγω των πολέμων στα Βαλκάνια κατά την δεκαετία του ’90, έχει πολλούς πολίτες οι οποίοι γνώριζαν να χειρίζονται πυρομαχικά όπλα και πολλοί τα είχαν στο σπίτι τους ως κειμήλια.
Την πρώτη κιόλας βδομάδα οι πολίτες παρέδωσαν 13.500 αντικείμενα, όπως πιστόλια, τουφέκια, χειροβομβίδες, ακόμη και αντιαρματικούς πυραύλους. Τα μισά από τα όπλα που παρέλαβαν οι αρχές ήταν νόμιμα και καταχωρημένα. Οι πολίτες έδωσαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα για την ευαισθητοποίηση στο θέμα, για να μην ξαναγίνουν πουθενά μαζικές δολοφονίες. Η στάση τους να «παραδώσουν τα όπλα» ήταν υποδειγματική και όλοι θα έπρεπε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους.
Αν λοιπόν η Αμερική είχε ανακηρύξει περίοδο αμνηστίας ενός μήνα όπως η Σερβία, πόσα όπλα θα παραδίδονταν;
Φωτογραφία Εξωφύλλου: pinterest