Φέτος το καλοκαίρι αποφάσισα να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό από ότι τα προηγούμενά μου καλοκαίρια. Αποφάσισα να διαχειριστώ τον ελεύθερο μου χρόνο κάνοντας κάτι που θα με κάνει καλύτερο άτομο, πιο συνειδητοποιημένο, πλούσιο σε γνώσεις και εφοδιασμένο με εμπειρίες ζωής. Αυτό λοιπόν που έκανα ήταν να πάω σε κατασκήνωση για άτομα με ειδικές ανάγκες, προσφέροντας παράλληλη στήριξη.
…
Η ευκαιρία παρουσιάστηκε μπροστά μου σαν από μηχανής θεός αφού λίγο καιρό πριν σκεφτόμουν να γράψω ένα άρθρο αφιερωμένο στην καθημερινότητα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα ΑμεΑ. Έτσι σκέφτηκα πως τί καλύτερο από το να ζήσω για λίγο καιρό άμεσα σε αυτή την καθημερινότητα, από το να γράψω απλώς λόγια μπροστά σε μια οθόνη, άλλωστε ο δημοσιογράφος οφείλει να είναι παντού παρών και να καταγράφει την πραγματικότητα μέσα από τον δικό του αφιλτράριστο φακό.
Ήταν πρωτόγνωρο το να λαμβάνεις απεριόριστη αγάπη και ενέργεια από παιδιά γεμάτα χαμόγελο και ζωή. Κάθε μέρα ήταν και καλύτερη, δίχως καμία υπερβολή. Η αγαπημένη στιγμή του προγράμματος, κατασκηνωτών και συνοδών ήταν ασυζητητί τα βραδινά πάρτι που μιλούσαμε, τραγουδούσαμε και χορεύαμε όλοι μαζί στον προαύλιο χώρο. Οι κατασκηνωτές μέσα στην ζωντάνια απολάμβαναν κάθε στιγμή των διακοπών τους αλλά οι συνοδοί πάντα έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να το πετύχουν.
Δεν είχα βρεθεί ποτέ ξανά σε κατασκήνωση, αλλά πάντα θυμόμουν να ακούω από άτομα που είχαν ξανά πάει να μου λένε πως ήταν μοναδική εμπειρία, σαν χωριουδάκι. Αφού λοιπόν και εγώ το βίωσα με την σειρά μου θα συμφωνήσω πως ήταν μοναδικό όμως θα διαφωνήσω ότι αισθάνεσαι σαν να είσαι σε χωριουδάκι. Προσωπικά θα το χαρακτήριζα σαν μια μεγάλη οικογένεια…
Αισθάνομαι ευγνώμων για όλη την ομάδα που όλες τις μέρες βοηθούσαμε με την κάθε ευκαιρία ο ένας τον άλλο. Παρά το τρακ και το άγχος που αισθανόμουν ως άπειρη στον τομέα της παράλληλης στήριξης έχω να πω πως όλα τα ξεχνάς αν έχεις όρεξη και πάνω από όλα όταν γνωρίσεις τους κατασκηνωτές, τον χώρο, το πρόγραμμα και τις αρμοδιότητές σου.
Για δέκα μέρες βρέθηκα σε μια κατασκήνωση ειδυλλιακή-θα έλεγε κανείς- με υπέροχη θέα το καταπράσινο βουνό και τη θάλασσα. Κάπου εδώ όμως ξεκινάνε και τα μειονεκτήματα της συγκεκριμένης κατασκήνωσης. Αρχικά, βρίσκεται μπροστά στη θάλασσα η οποία έχει απόκρημνα βράχια και η φύλαξη είναι παντελώς ελλιπής αφού το συρματόπλεγμα –ύψους μόλις 1.20 μέτρα- δεν παρείχε ούτε τη στοιχειώδη ασφάλεια στα άτομα με ειδικές ανάγκες που δεν αντιλαμβάνονται τον πιθανό κίνδυνο που μπορεί να διατρέχουν. Ένα ακόμη πρόβλημα της δομής είναι ότι η πρόσβαση στα σπιτάκια γινόταν από πολλά και εξαντλητικά σκαλιά, με μοναδική εναλλακτική μια απότομη ανηφόρα την οποία όταν την κοιτούσαμε, δυσανασχετούσαμε. Πολλοί σύλλογοι με αμαξίδια και κινητικά προβλήματα εξαιτίας της ακατάλληλης δομής αναγκάζονταν να κοιμούνται σε σκηνές, τις οποίες «χτυπούσε»ο ήλιος από το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα. Λόγω του αφόρητου καύσωνα του Ιουλίου, η πλειοψηφία αναζητούσε έστω και λίγη σκιά κάτω από πλατάνια.
Ένα ακόμη ζήτημα ήταν και η καθαριότητα γενικότερα. Οι τουαλέτες ήταν μόλις τέσσερις ανδρικές, τέσσερις γυναικείες και άλλες δύο κατάλληλες για αμαξίδια για να καλύψουν όλους τους κατασκηνωτές και συνοδούς οι οποίοι ανέρχονταν τους 90. Είναι φυσικό και επόμενο με μόλις έναν και μοναδικό υπεύθυνο για την καθαριότητα εργαζόμενο, να δημιουργούνται πολλά παράπονα. Επίσης οι ντουζιέρες αν και ελάχιστες, από τις οχτώ οι δύο είχαν χαλασμένους σύρτες με αποτέλεσμα να μην κλείνουν και κατά συνέπεια όλη η κατασκήνωση να έχει συνολικά έξι ντουζιέρες ενώ όλοι κάναμε ουρές, ειδικά τα μεσημέρια μετά την θάλασσα.
Παράλληλα, το σημείο όπου βρίσκεται η κατασκήνωση (το οποίο δεν είναι μακριά από παραλιακό οικισμό) είχε μηδαμινό σήμα, δυσκολεύοντας την επικοινωνία με συγγενείς κατασκηνωτών και συνοδών.
Όσον αφορά την διαχείριση της κατασκήνωσης και τη συμπεριφορά του προσωπικού δυστυχώς δεν ήταν η προσδωκώμενη. Σε πολλούς τομείς δεν διαχειρίζονταν τα προβλήματα που προέκυπταν με λεπτότητα και πάνω από όλα επαγγελματισμό και αίσθημα ηθικής και κοινωνικής ευθύνης. Υπήρχε αδικαιολόγητη αυταρχικότητα ειδικά προς τους συνοδούς, οι οποίοι έρχονταν αποκλειστικά με σκοπό να φροντίζουν τα παιδιά και να βοηθούν στην εκπλήρωση των αναγκών τους. Παρόλα αυτά δεν υπήρχε προς το μέρος των συνοδών ιδιαίτερη κατανόηση και υποστήριξη. Για όλη αυτή την εσωτερική παθογένεια, τις απόψεις και τα παράπονα συνοδών και κηδεμόνων, ο δήμος της περιοχής και οι αρμόδιοι φορείς είναι πλήρως ενήμεροι. Ωστόσο είναι απαράδεκτο αυτά τα λάθη και τα παράπονα να επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, χωρίς καμία προσπάθεια για αλλαγή.
Εν έτει 2023, η πλειοψηφία των ατόμων με ειδικές ανάγκες βιώνουν διαφορετική μεταχείριση -εκτός από ισότιμη- από όλη τη κοινωνία. Αντί το κράτος να σταθεί έστω δίπλα στα ΑμεΑ βρίσκεται μονίμως απέναντί τους. Μιας και το κράτος απέτυχε να μας καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση, τον σεβασμό και τη συνείδηση, ας βασιστεί ο καθένας στη προαίρεσή του και στις δικές του δυνάμεις. Δεν είναι άλογο το να ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα αλλά να μην έχουμε μάθει μια από τις σημαντικότερες αρχές της… το να εκφράζουμε όλοι ελεύθερα την σκέψη μας και την άποψη μας. Πώς λοιπόν δικαιούμαστε έναν τέτοιο τίτλο όταν υπάρχουν ομάδες οι οποίες αισθάνονται παραγκωνισμένες και αγνοημένες από το κοινωνικό σύνολο και δεν ακούγεται η φωνή τους; Ας γίνουμε λοιπόν ο καθένας με τον τρόπο του η φωνή τους, να μάθουμε να κατανοούμε την ιδιαιτερότητα και τις ανάγκες τους, να εξαλείψουμε τις διακρίσεις. Για αυτό αν θέλουμε να έρθει η αλλαγή ας προσπαθήσουμε να τη φέρουμε εμείς παρά να μένουμε αμέτοχοι και να επαναστατούμε από την άνεση του καναπέ μας.
Ευχαριστώ όλη την ομάδα για αυτές τις αξέχαστες στιγμές και ιδίως τον Κωνσταντίνο και τον Γιώργο!
*Φωτογραφία εξωφύλλου: cnn