Ή αλλιώς να σου κάνω μια ερώτηση;
…
Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία
Όχι.
ΟΧΙ.
Ο Χ Ι.
Κοίτα με, ΟΧΙ.
Έχει πανσέληνο απόψε και είμαστε όλοι με τα νεύρα κρόσσια και παλεύουμε να μην ξεσπάσουμε ο ένας πάνω στον άλλον ή να μην πνιγούμε από τα δάκρυα μας.
Η σχέση μου με το φεγγάρι άρχισε, όπως όλα, από όταν ήμουν παιδί. Θυμάμαι τότε τον μπαμπά μου κάθε μήνα να κοιτάει το φεγγάρι που γέμιζε και να μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του «γεμίζει πάλι το άτιμο».
Εντάξει, δεν έλεγε άτιμο. Έλεγε κάτι χειρότερο.
Η βέβαιη πίστη του στην αναστάτωση που του προκαλεί το φεγγάρι, στην αρχή μου φαινόταν παραμυθένια, μετά απλώς υπερβολή και στη συνέχεια αξίωμα.
Γιατί μετά μεγάλωσα και κοιτούσα εγώ το φεγγάρι μουρμουρίζοντας.
Τα χρόνια περνούσαν, εγώ τραγουδούσα με περίσσιο πάθος και την συνοδεία του Παπακωνσταντίνου «φεγγάρι παλιοφέγγαρο, φεγγάρι μεταξένιο, τη νύχτα κάνεις φωτεινή κι εμένα αλλοπαρμένο» ώσπου βρέθηκα πριν κάποιες μέρες σε μια παρέα ανάμεσα σε γνωστούς και αγνώστους.
Το φεγγάρι γέμιζε.
Με αφορμή τον εκνευρισμό μιας φίλης μου ξεκινάω την συζήτηση περί πανσελήνου παρακινώντας την παρέα σε ψυχραιμία και διαχείριση μέχρι που πιάνει το μάτι μου μια γυναίκα απέναντί μου, στην ηλικία μου να με κοιτάει απηυδισμένη.
«Ε δεν μπορεί να τα πιστεύετε όλα αυτά» λέει, γενικά, αλλά κοιτώντας εμένα. Άφησα την πίστη στην άκρη και ρώτησα χωρίς φόβο αλλά με πάθος (και κυρίως με υπομονή να μείνω πιστή στην στήλη και να μην μπω σε διάλογο):
Ερώτηση: εσένα, σε επηρεάζει η πανσέληνος;
«Όχι βέβαια, μορφωμένοι άνθρωποι είμαστε, δεν γίνεται να πιστεύω σε τέτοιες δοξασίες. Αυτά τα λέγανε παλιά οι αγράμματοι, αλλά να τα λέμε νέοι άνθρωποι και μορφωμένοι; Σε λίγο θα μου πείτε ότι πιστεύετε και στα ζώδια» με κοίταξε με ύφος απογοητευμένο.
Για όσους με γνωρίζουν ξέρουν τι άθλος είναι το γεγονός ότι δεν απάντησα. Γιατί κυριολεκτικά τρελαίνομαι για τέτοιες συζητήσεις.
Πάντως υπερβολικά αντέδρασε για κάτι που δεν πιστεύει. Σκέφτηκα.
Αλλά γέμιζε το φεγγάρι. Ξανασκέφτηκα.
Μόλις σταμάτησα τον οραματισμό που είχα εκείνη την στιγμή για το τι θα γινόταν αν την εσωτερική μου σκέψη την έλεγα δυνατά, ξεκίνησα να σκέφτομαι την απάντησή της.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι άνθρωποι που έχουν ακαδημαϊκά πτυχία και μόρφωση προσπαθούν να αποτινάξουν πάνω τους αυτόν τον κόσμο που δεν αποτυπώνεται υλικά, ούτε μπορεί να αποδειχθεί. Αρνούνται να αφεθούν σε αυτό που δεν ελέγχουν, στην ενέργεια, σε μια άλλη διάσταση μη απτή.
Η επιρροή της πανσελήνου στα παραμύθια, στους μύθους, στα ξόρκια, στο θέατρο αποτυπώνεται πάντα σαν μετάλλαξη, σαν αναταραχή, σαν ένα μικρό σημείο στον χρόνο που το ένστικτο είναι αυτό που κερδίζει την λογική και οι άνθρωποι ξεχνάν τον δομημένο πολιτισμό τους και παραδίνονται στο αρχέγονο τους κομμάτι.
Επιστρέφουν εκεί από που δημιουργήθηκαν, στο σύμπαν, ως αναπόσπαστο κομμάτι του.
Αν και είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη όπως είπε και ο αστροφυσικός Καρλ Σειγκαν, οι άνθρωποι δεν έχουμε σταματήσει ποτέ να πολεμάμε την συμπαντική ροή, με το άγχος μη καταστρέψει όλο τον λογικό πολιτισμό που έχουν δομήσει.
Ίσως έχουν δίκιο να φοβούνται.
Ίσως η λογική μας έχει αλλοιώσει τόσο, που δεν μας αναγνωρίσουμε αν αφεθούμε στο ένστικτο. Ίσως αυτή η σύγκρουση να προκαλεί τόση αναστάτωση.
Ίσως.
Έχει πανσέληνο απόψε και δεν είναι ωραία, είναι όμως μαγικά.
Η ενέργεια του σύμπαντος, οι δονήσεις και το φως του φεγγαριού σε μαγνητίζουν και σε καλούν σαν σειρήνες γοητευτικές και πλανεύτρες να τους παραδοθείς.
Έτσι δεν είναι και στους μεγάλους έρωτες;
Δεν είναι ωραία, είναι όμως μαγικά.
Ψυχραιμία.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: pinterst