Σημαντικότατο, αν και βεβιασμένο γεγονός η πρώτη επίσημη παράσταση στο Α’ Αρχαίο Θέατρο Λάρισας.
Είχα την τύχη να είμαι ανάμεσα στους «προνομιούχους» θεατές που κάθισαν στα εδώλια (και όχι ειδώλια, ακούστηκε κι αυτό) εντός του θεάτρου. Είχα την τύχη να ενημερωθώ νωρίς για τη διαδικασία απόκτησης εισιτηρίου για την παράσταση, και εγκαίρως το πραγματοποίησα «κανονισμό-τυπα», και όχι μέσω των γνωριμιών μου, όπως πολλοί/ές άλλοι/ες.
Κατά την παραμονή μου στο χώρο, διάφορα ερωτήματα και εξωγενείς παρεμβάσεις αποσπούσαν τη συγκέντρωσή μου και με απέτρεπαν από το να συνδεθώ με τη μαγεία και τη σημασία της βραδιάς.
Σε ένα κρεσέντο βαρύτητας σημείων, αρχικά παρατήρησα ότι το θέατρο χωρούσε πολύ περισσότερους θεατές απ’ όσους κατάφεραν να βάλουν το όνομά τους στη λίστα. Πολλά τα άδεια εδώλια. Γιατί; Υπήρξε κάποια στατική μελέτη που απέτρεπε οι 600-800 να γίνουν 1500 για παράδειγμα; Ήταν θέμα ασφαλείας εκκένωσης του χώρου σε περίπτωση κινδύνου; Ή απλά αρκετοί απλά δεν εμφανίστηκαν παρ’ ότι ήταν στη λίστα, αλλά σιγά, τζάμπα ήταν.
Το επόμενο που παρατήρησα ήταν η μη τήρηση της ώρας έναρξης κατά τουλάχιστον μισή ώρα, κατανοητό, πολλοί να ταυτοποιηθούν και τακτοποιηθούν, ακατάλληλη η είσοδος και προσωρινή, οκ. Ακόμα χειρότερο οι μακροσκελέστατες οι διαλέξεις πριν την έναρξη του καλλιτεχνικού προγράμματος. Με εξαίρεση την ιστορικά κατατοπιστική ανάλυση της Προϊσταμένης Εφορείας Αρχαιοτήτων Λάρισας, κυρίας Σδρόλια, οι λόγοι των πολιτικών ήρθαν να επιβεβαιώσουν τους ψιθύρους για τους πραγματικούς λόγους αυτής της βεβιασμένης «απόδοσης» του θεάτρου στο φιλοθεάμον και υψηλής παιδείας κοινό της Λάρισας.
Ένα κοινό το οποίο κρατούσε σιγή ιχθύος και κάθισε προσοχή στους λόγους των πολιτικών, χαλάρωσε όμως ταχύτατα στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα!
Κινητά χτυπούσαν δυνατά, ομιλίες σε πηγαδάκια έντασης 9/10 γιατί λόγω μουσικής δεν ακούγανε ο ένας τον άλλον. Εμείς τους ακούγαμε καθ’ όλη τη διάρκεια να φωνάζουν ακόμα και τέσσερις σειρές μακριά. Τα παρατεταμένα βλέμματά μας, μάλλον παρεξηγήθηκαν ως φλερτ, αφού σε ΟΛΟΥΣ (?) αυτή η συμπεριφορά ήταν απόλυτα φυσιολογική!
Εντός θέματος η μοναδική σύνθεση του μαέστρου Χρήστου Κτιστάκη, ευτυχώς μας έβαλε για λίγη ώρα στη βραδιά και νιώσαμε μια υπερηφάνεια και μια διαχρονικότητα που μας συγκίνησε.
Όμως αυτό που ακολούθησε, δεν το έχω δει ξανά. Μόνο σε πανηγύρια ίσως. Ήταν να μη γίνει η αρχή. Ο πρώτος θεατής που «πιάστηκε» από τα άβολα καθίσματα σηκώθηκε να φύγει. Έσπευσαν οι ushers να βοηθήσουν τρέχοντας περιμετρικά της σκηνής. Σημαντική λεπτομέρεια: Η παράσταση ήταν σε εξέλιξη. Το μουσικό σύνολο Εστουντιαντίνα παρήγαγε μουσική εκείνη την ώρα. Με γεωμετρική πρόοδο, ένας-ένας, δυο-δυο και μετά παρέες ολόκληρες, άρχισαν να φεύγουν στη μέση της παράστασης, μπροστά στους καλλιτέχνες που εκείνη την ώρα προσέφεραν την ψυχή τους στη σκηνή. Άρχισα να φωτογραφίζω τις αποχωρήσεις και το google μου δημιούργησε κινούμενες εικόνες τις οποίες κοιτάζω όταν αποζητώ τη θλίψη. Καλά δεν ξέρουν ότι είναι απόλυτη ασέβεια στον καλλιτέχνη πρωτίστως να αποχωρεί κανείς κατά τη διάρκεια της παράστασης; Αποτελεί κάποια δήλωση ευθέως, είτε ότι έχω κάποιο σοβαρό ιατρικό πρόβλημα ή επείγον περιστατικό εκτός του θεάτρου στο οποίο πρέπει να τρέξω, είτε ότι αποδοκιμάζω την παράσταση, είτε (το πιο πιθανό) ότι δεν έχω απολύτως κανένα σεβασμό στον καλλιτέχνη, στους συνανθρώπους μου θεατές και συντελεστές, και γενικά είμαι εγώ, βαρέθηκα, να πάω και αλλού για κανένα ποτάκι, και έχω μόνο δικαιώματα, και λίγο δε συμφωνώ με τα τραγούδια που επέλεξαν, ήταν και τζάμπα.
Το κακό ήταν ότι έξω από το θέατρο υπήρχαν θεατές άξιοι, οι οποίοι παρατηρούσαν να είναι όρθιοι και ακίνητοι παρακολουθώντας την παράσταση σιωπηλά από την οθόνη που στήθηκε στην οδό Βενιζέλου, την ηχώ της οποίας μερικές φορές ακούγαμε.
Ας ήταν ένας Χατζιδάκις, ή ένας Κουρεντζής να σταματήσει τη συναυλία, να βάλει το κοινό στη θέση του ή να δώσει κάποιο χρόνο να φύγουν όσοι κακώς ήταν μέσα και να εισέλθουν όσοι κακώς ήταν έξω, αυτή τη φορά χωρίς ταυτοποίηση. Φαίνεται πως η ταυτοποίηση δεν ήταν εγγύηση πρέπουσας συμπεριφοράς. Και στο κάτω-κάτω, αν δε μπορείς να μείνεις για τη διάρκεια της παράστασης, γιατί μπαίνεις στον κόπο να έρθεις; Γιατί παίρνεις τη θέση κάποιου άλλου που θα ήθελε και θα μπορούσε;
Θέλουμε πολλή δουλειά ακόμα…
Εν κατακλείδι, πολλοί που άξιζαν να βρίσκονται μέσα στο θέατρο έμειναν απ’ έξω. Ίσως με ένα διαφορετικό κοινό νιώθαμε τη μαγεία όπως άξιζε σε αυτή τη βραδιά.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: ΑΠΕ-ΜΠΕ