Παρασκευή 15:22
Να ‘μαι πάλι εδώ. Στην αγαπημένη μου Λειψία! Πως πέρασαν τα χρόνια… Είναι πια, η τέταρτη φορά, στο αγαπημένο μου Φεστιβάλ. Τις τρεις πρώτες φορές ως επισκέπτης, ένα άβγαλτο στρεσαρισμένο μαθητούδι, και τώρα, την τελευταία, το ομολογώ με υπερηφάνεια, ως ομιλητής! Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε. (Άραγε, θα είναι και φέτος η Μπριγκίτε;)
Σάββατο 16:52
Πρώτη μέρα! Το πρωί είχαμε την “Επίδειξη Διαχείρισης Άγχους Εν Μέσω Κρίσης Πανικού”. Η άσκηση έγινε σε σταματημένο ασανσέρ. Είχαμε μόνο δύο λιποθυμίες. Αργότερα, παίγνια! “Ποιός Θα Πάθει Πρώτος Κρίση Πανικού”. Για πρώτο βραβείο είχαμε μια κουβέρτα θαλάσσης. Αύριο Κυριακή έχουμε ελεύθερο πρόγραμμα. Την Δευτέρα όμως έχω δύσκολη μέρα. Θα δώσω την περίφημη διάλεξή μου. “Οξυθυμία, Φόβος και Κατάθλιψη: Τρεις Άγνωστοι Φίλοι”. Ποιό κοστούμι να φορέσω;
Δευτέρα 20:37
Η ομιλία μου πήγε περίφημα. Ήταν και η Μπριγκίτε. Την είδα που κρύβονταν πίσω από την κυρία με το μούσι. Θέλω να της μιλήσω αλλά ντρέπομαι. Το απόγευμα παρακολούθησα τη διάλεξη της Δόκτωρ Ρουθ-Κόλεβα: “Αντί-Αγχολυτικά Φάρμακα: Βαρβιτουρικά Και Βενζοδιαζεπίνες”. Ήταν -όπως και πέρυσι- φανταστική. Βέβαια, δεν το κρύβω, είμαι λίγο τσιμπημένος μαζί της, οπότε αυτό μπορεί να επηρεάζει την αντικειμενική επιστημονική μου κρίση. Η διάλεξη κράτησε τέσσερις ώρες. Έριξα έναν ωραίο υπνάκο, μετά την γευσιγνωσία χαπιών. (Άραγε, η Μπριγκίτε τι θα έλεγε γι αυτό;)
Τετάρτη 23:03
Σήμερα η μέρα ήταν αφιερωμένη στην κοινωνική υποστήριξη. Αυτή η μέθοδος βοηθά τους ανθρώπους, οι οποίοι πάσχουν από άγχος, να υποφέρουν λιγότερο μέσω της ψυχολογικής υποστήριξης μίας ομάδας. “Γκρούπ θέραπι” δηλαδή. Δοκιμάσαμε μια νέα πρωτοποριακή μέθοδο. Ενθαρρύναμε όποιον ήθελε να δηλώσει ότι έχει άγχος. Όποιος το έλεγε, τον βάζαμε στην μέση και τον αρχίζαμε στις φάπες. Το λεγόμενο, επιστημονικά και “Φατούρο”. Δοκιμάσαμε επίσης την μέθοδο “Μπόμπυ Μπράουν”, όπου το άτομο που νιώθει ότι δεν είναι σε θέση να ελέγξει το άγχος του, μαθαίνει να το αγνοεί, αποκτώντας τη συνήθεια να ελέγχει ό,τι άλλο μπορεί να ελέγξει. Πχ. την εφίδρωση της αριστερής του μασχάλης.
Σκέψη που έκανα ψάχνοντας την Μπριγκίτε:
Επικρατεί η εντύπωση ότι η επίπτωση των αγχωδών καταστάσεων παρουσιάζεται συχνότερα στις βιομηχανοποιημένες κοινωνίες, παρά στις πρωτόγονες. Διερωτώμαι: Είναι το ίδιο άγχος να σε κυνηγά δεινόσαυρος ή η εφορία;
Πέμπτη 19:54
Χθες το βράδυ έδωσα μια έκτακτη μικρή διαλεξούλα σε πρωτοετείς. Στην κεντρική σκηνή κιόλας. “Εισαγωγή στον Θυμό, στην Απο–γοήτευση και στον Φόβο.” Αν και στην αρχή αγχώθηκα ότι δεν θα σταθώ στο ύψος των περιστάσεων, à la fin τα πήγα περίφημα.
Παρασκευή 23:53
Σήμερα παρακολούθησα το “Εισαγωγή Σε Μοντέλα Άγχους”. Μου έκανε εντύπωση η προσέγγιση των Αλατωμένου Σεραφείμ και Folkman (1984). Πρότειναν πως το άτομο κάνει δύο γνωστικές αξιολογήσεις μόλις στρεσαριστεί: “Αν αυτό τον αγχώνει” (the primary appraisal), και δεύτερον, “Αν αυτό τον αγχώνει πολύ” (the secondary appraisal). Εργασία για την οποία βραβεύτηκαν με το Νόμπελ Στρες από τον Δήμου του Στρασβούργου. Προσωπικά συντάσσομαι με τον ορισμό του Σεραφίνο (1994) που όρισε το άγχος ως την κατάσταση που υπάρχει όταν η συναλλαγή μεταξύ του ατόμου και του περιβάλλοντος οδηγεί το μεμονωμένο άτομο να αντιληφθεί μια διαφορά –αληθινή ή όχι– μεταξύ των απαιτήσεων μίας κατάστασης και των βιολογικών, ψυχολογικών και κοινωνικών πόρων που έχει. Ή, κοντολογίς, αν η κατάσταση του δημιουργεί ιδρώτα στο μέτωπο.
Σάββατο 18:09
Έχω πάντως, γίνει μεγάλος εξπέρ στο άγχος. Το απέδειξα και στο τραπέζι που παρέθεσε προς τιμήν μου “Ο Κύκλος των Στρεσαρισμένων Ποιητών”. Θέλετε να σας αγχώσω με μια πρόταση, αγαπητέ μου Δόκτωρ; ρώτησα μετά το δείπνο τον διάσημο καθηγητή Τζον Ρόξτον, όταν απολαμβάναμε την πουτίγκα μας, δίπλα στο τζάκι. Έγνεψε καταφατικά. Σας ζητά στο τηλέφωνο η εφορία! είπα, και πριν προλάβω να του πω ότι αστειευόμουνα, ο Δόκτωρ είχε προλάβει να πηδήξει από το ανοιχτό παράθυρο, και έτρεχε ήδη στον κήπο με μια πιατέλα αγγλική πουτίγκα παραμάσχαλα.
(Μα, επιτέλους, που είναι η Μπριγκίτε;)
*Φωτογραφία εξωφύλλου: SuperFlyAutos