Ή αλλιώς να σου κάνω μια ερώτηση;
…
Τι είναι η ανασφάλεια;
«Η ανασφάλεια είναι ένα συναίσθημα που συνδέεται με την ανεπάρκεια, την αβεβαιότητα για τον εαυτό μας και για καταστάσεις όπως είναι οι στόχοι, οι σχέσεις και η διαχείρισή τους», διαβάζω.
Έχω νιώσει πολλές φορές ανασφαλής.
Νομίζω ότι έχω νιώσει ανασφαλής για όλα, κατά περιόδους.
Έχω αμφιβάλει για την εμφάνισή μου. Είμαι αρκετά όμορφη;
Για το μυαλό μου. Το όμορφη δεν αρκεί. Είμαι αρκετά έξυπνη;
Για την διάθεση που φέρνω σε μια παρέα. Το όμορφη και το έξυπνη δεν αρκεί. Είμαι και κουλ και η ψυχή της παρέας;
Για την ικανότητά μου σαν καλλιτέχνης. Το όμορφη, το έξυπνη και το κούλνες δεν αρκεί. Είμαι αρκετά δημιουργική;
Για την ικανότητά μου σαν επαγγελματία. Το όμορφη, το έξυπνη, το κούλνες και η δημιουργικότητα δεν αρκεί. Αξίζω τα λεφτά που παίρνω;
Ο κατάλογος μπορεί να γίνει τεράστιος.
Έχω αμφιβάλλει για όλα τα πράγματα στη ζωή μου κατά καιρούς. Ανάλογα σε τι φάση είμαι με τον εαυτό μου και το τι περιβάλλον γύρω μου.
Είμαι τόσο ανασφαλής που έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι στην πραγματικότητα είμαι απατεώνας, που ξεγελάω «με βαθιά υποκριτική τέχνη» κατά καιρούς όλους τους ανθρώπους που συνεργάζονται/αγαπούν/διαδρούν/συνομιλούν/ερωτεύονται/κάνουν παρέα μαζί μου και κάποια στιγμή θα πάρουν χαμπάρι ότι δεν είμαι αρκετά (συμπλήρωσε ότι θες κάθε φορά) από αυτό που νομίζουν ότι είμαι.
ΝΟΜΙΖΟΥΝ ας πούμε ότι δεν είμαι ανασφαλής.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι κερδίζω απλά λίγο χρόνο μέχρι να με ανακαλύψουν.
Από φεμινιστικής πλευράς μάλλον αυτό ξεκινάει από την θέση μου ως γυναίκα σε έναν πατριαρχικό κόσμο και από ψυχοθεραπευτικής από τα τραύματα της παιδικής μου ηλικίας.
Τα τελευταία όμως είναι προνόμιο της μαμάς μου να της δημιουργούν ανασφάλεια, η οποία με την σειρά της οδηγεί στην δικιά μου ανασφάλεια.
ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ.
Πριν λίγες μέρες βρέθηκα σε μια σχολή μπαλέτου, ωραίες μουσικές, ίσια κορμιά και χάρη παντού γύρω μου. Μου ήρθε στο μυαλό ένα άρθρο που διάβασα για το πόσο σκληρή είναι η τέχνη του μπαλέτου αφού απαιτεί τελειότητα στην τεχνική και σε φέρνει κάθε μέρα αντιμέτωπο με τον «τέλειο» εαυτό που οφείλεις να είσαι. Παρατήρησα τον χώρο που ήταν γεμάτος καθρέφτες.
Ο καθρέφτης είναι με βεβαιότητα ένα σημαντικό κομμάτι στο παζλ της ανασφάλειας.
Η Αλεξάνδρα, η δασκάλα του χορού που ετοιμαζόταν να μπει στο μάθημά της, φαινόταν ότι είχε φύγει πια από την αγωνία της χορεύτριας και είχε κερδίσει την σιγουριά της δασκάλας.
«Να σου κάνω μια ερώτηση;» της είπα.
Μου χαμογέλασε.
ΕΡΩΤΗΣΗ: «Ποια είναι η μεγαλύτερή σου ανασφάλεια;»
Ξαναχαμογέλασε. Και τα χασε. Της ζητούσα σε έναν χώρο που ήταν γεμάτο καθρέφτες να μου εξομολογηθεί την μεγαλύτερή της ανασφάλεια.
«Τα παιδιά» μου λέει. «Πώς είμαι σαν μαμά» «καμιά φορά όταν φωνάζω»
Οι λέξεις έσβησαν και χαμογέλασε ξανά.
Η μητρότητα.
Θυμήθηκα την μαμά μου που μου είπε κάποια στιγμή ότι « σαν μαμά έκανα ότι νόμιζα σωστό, είχα πολλή αγωνία όμως για το αν ήταν».
Η μητρότητα.
Η αιώνια ισορροπία ανάμεσα στον εαυτό, την επιθυμία του να ζήσει, να εργαστεί, να δημιουργήσει και να είναι επαρκής στον ρόλο του γονιού.
Κάνει το σωστό; Λέει το σωστό; Συμβουλεύει το σωστό;
Η τεχνική του μπαλέτου φαινόταν πολλή ξεκάθαρη μπροστά στο άγνωστα νερά της μητρότητας γιατί η πρώτη έρχεται με συγκεκριμένο ασκησιολόγιο.
Ενώ η δεύτερη;
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Anna Lavrinenko. Mariinsky Theatre. Photo by Lina Morozova