Ή αλλιώς να σου κάνω μια ερώτηση;
…
Τον τελευταίο μήνα μου ζητήθηκε να γράψω πάνω από 6 φορές σε λίγες γραμμές ποια είμαι.
Αυτό βέβαια κάθε φορά είχε άλλη διατύπωση.
«γράψε μας ένα μικρό κείμενο για σένα», «στείλε μας μια παράγραφο για το πώς να σε συστήσουμε στον κόσμο», «με δυο λόγια πες μας ποια είσαι» και πάει λέγοντας.
Μια μόνιμη ΕΡΩΤΗΣΗ: «Ποια είσαι;»
Όσο επιτακτική είναι η ανάγκη του να ξέρω ποια είμαι και να το δηλώνω, άλλη τόση είναι η δυσκολία μου να απαντάω σε αυτή την ερώτηση.
ΥΠΟΦΕΡΩ.
Ρώτησέ με καλύτερα για την τετραγωνική ρίζα του…
Όχι μη με ρωτήσεις γι’ αυτό, ούτε να το συμπληρώσω δεν ξέρω.
Η ερώτηση «ποια είσαι» μου ξυπνάει όλη αυτή την υπαρξιακή αναζήτηση.
Είναι σαν να με ρωτάς γιατί ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο, ποιο είναι το νόημα της ζωής ή τι συμβαίνει μετά θάνατον.
Δεν έχω ιδέα.
Το ψάχνω, δεν λέω.
Αλλά δεν έχω ιδέα.
Το παραπάνω γίνεται πιο δύσκολο ζώντας σε μια εποχή και μια κοινωνία που θεωρεί μεγάλη αρετή και δείγμα ωριμότητας, συνέπειας και εμπιστοσύνης, να ξέρεις αν γίνεται και από τα 5 έτη σου, ποιος είσαι.
Οποιαδήποτε ρευστότητα, αλλαγή, επαναδιαπραγμάτευση εκλαμβάνεται ως αφερεγγυότητα.
Ας το πιάσω από την αρχή.
«Ποια είσαι;»
Μετά τους συναγερμούς και τα λαμπάκια που ανάβουν στον εγκέφαλό μου εκείνη την ώρα, το βραχυκύκλωμα που έρχεται και το χαμόγελο που πλατειάζει για να καλύψει όλα τα παραπάνω απαντάω.
Με το όνομά μου. Πάντα λέω το όνομά μου πρώτα.
Ένα όνομα για το οποίο δεν αποφάσισα καν εγώ, δεν ξέρω αν μου αρέσει και δεν ξέρω αν θα το επέλεγα, απαντάω για το ποια είμαι. Εγώ.
Όταν δεν φτάνει το όνομά μου συνεχίζω με το επίθετο.
Με ένα επίθετο που αν εξαιρέσεις ότι είναι εύηχο, σετάρει κάπως καλά με το όνομα, μας εξασφάλιζε καλό τραπέζι στα μπουζούκια λόγω του γνωστού οίκου για κάποια χρόνια και συνδέεται με τον άμεσο πρόγονό μου που αγαπώ και εκτιμώ, τίποτα άλλο δεν με συνδέει μαζί του.
Θέλω να πω εντάξει. Κι αυτό μου δόθηκε.
Παρ’ όλα αυτά έρχεται δεύτερο στο όταν εξηγώ ποια είμαι.
Συνεχίζω με σπουδές, επάγγελμα, τόπο καταγωγής, ιδιότητα που έχω εκείνη την εποχή, χόμπι, πράγματα που έχω κάνει ή ανθρώπους που συνδέομαι και συνδέονται με τον άνθρωπο που κάνει την ερώτηση.
Όλα τα παραπάνω όμως αν και τα έχω κάνει,
«ΚΑΝΕΙ»
Μπορούν να δείξουν ποια ΕΊΜΑΙ;
Είναι το ίδιο το «κάνω» με το «είμαι»;
Έχω περάσει και περνάω από διάφορες ιδιότητες κατά καιρούς και στην ερώτηση «ποια είσαι» έχω απαντήσει με κάποιες από αυτές:
«είμαι η γειτόνισσα του πάνω ορόφου, είμαι η οδηγός του αυτοκινήτου, είμαι η κόρη του…, είμαι η σύντροφός του…, είμαι φίλη της…, είμαι η εμψυχώτρια, είμαι αυτή που σκηνοθέτησε, είμαι φοιτήτρια στη σχολή σας, είμαι θαυμάστριά σας, είμαι η αδερφή της…, είμαι η θεία τους, είμαι αυτή που το έγραψε».
Ο κατάλογος μεγαλώνει. Έχω απαντήσει σε αυτή την ερώτηση με διάφορους τρόπους που καθόλου τελικά δεν περιέγραφαν ποια είμαι.
Το ποιοι είμαστε, νιώθω πάντα ότι έχει να κάνει με κάτι πιο βαθύ, πιο πυρηνικό. Μια αίσθηση που μένει να αιωρείται μέσα στο σώμα σου, στην φαντασίωση του εαυτού σου όταν τα χάσει όλα.
Αν βρεθείς σε μια πραγματικότητα που δεν είσαι τίποτα από όλα αυτά που έχεις κάνει, έχεις αποκτήσει, έχεις γνωρίσει, έχεις κερδίσει. Σε μια πραγματικότητα που δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις κανέναν άνθρωπο και κανέναν τόπο ως αναφορά.
Ποια είσαι; ποιος είσαι τότε;
Όταν απαλλαγείς από όλη αυτή την δικτύωση που κουβαλάς ως διαπιστευτήρια και ταυτότητα μέσα στα χρόνια, ποιος είσαι;
Ποια είσαι;
Απάντησε χωρίς να αναφέρεις:
δουλειά, πράγματα που έχεις κάνει, ανθρώπους που συνδέεσαι.
Μπορείς;
*Φωτογραφία εξωφύλλου: untitled, 2005, Cy Twombly