Έχουν συμπληρωθεί πέντε μέρες από το πέρας της εκλογικής τελετουργίας να την πω, δοκιμασία να την αποκαλέσω… νομίζω, καλύτερα εξουθένωση. Σίγουρη για τους απανταχού υποψήφιους, πιθανή για τους περισσότερους από τους ψηφοφόρους! Εμένα πάλι μου προξενεί εντύπωση η κάπως γκροτέσκα διάθεση κι οπτική με την οποία αντιμετωπίστηκε το υπερθέαμα τούτο.
Αυτές δεν ήταν εκλογές, αλλά χολιγουντιανή υπερπαραγωγή! Ή μήπως μπολυγουντιανή…
Προσωπικά αισθάνομαι συγκίνηση, περηφάνια – δίχως προκατάληψη – για το ότι λίγο πολύ δόθηκε σε όλους μας η ευκαιρία να πρωταγωνιστήσουμε σε ένα τέτοιο υπερκόσμιο θέαμα, μια σύντομη αλλά ουσιαστική επιτομή της ιστορίας του κινηματογράφου, σε κάποιες μάλιστα κορυφαίες version του!
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… σκηνές από Ρόκυ κι Οργισμένο… ολίγον τί Είδωλο… κλωτσομπουνίδια στο ρινγκ με πρωτοπυγμάχο το δήμαρχο γειτονικής πόλης, κατηγορίας βαρέων βαρών μάλιστα… ο άνθρωπος δικαίως κρατά τη ζώνη του παγκόσμιου πρωταθλητή, με τα διαμάντια ντε, στο σπίτι του… ή μήπως στο δημαρχείο του; Ξαναγνωριστήκαμε με τους απανταχού Γκόρτσους και Σκουταρέους που κρατούν τις τοπικές κοινωνίες στα χέρια τους ή καλύτερα στη γροθιά τους και τις κραδαίνουν χωρίς να τις αφήνουν ούτε ακόμα και να αναπνεύσουν χωρίς την άδειά τους· αστεράτους colgate Μαντάδες, με πλούσια βιογραφικά, που είναι όμως άβουλοι, άγονται και φέρονται από κομματάρχες και μικροσυμφέροντα. Διάχυτη την αλαζονεία να περισσεύει, που θα τη ζήλευε κι η Λιζ Τέιλορ στην Κλεοπάτρα, χωρίς όμως εφάμιλλη γκλαμουριά, με ισχυρή δόση κουτοπονηριάς κι επαρχιωτισμού αλά Γκρούεζα στα χειρότερά του βέβαια…Ανακαλύψαμε εμβρόντητοι πως η χώρα διαθέτει το δικό της Alan Touring μολονότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως έγινε θαύμα και κέρδισε την εκλογή από καριερίστα-επαγγελματία της πολιτικής…
Μπαίνω στον πειρασμό να προσθέσω στην κινηματογραφική λίστα μου και Τη Γυναικάρα Με Τα Κόκκινα, αλλά φευ, δεν υφίσταται θέμα ανταγωνισμού… Η ορίτζιναλ είναι απλά ασυναγώνιστη. Μάλλον θα κατέτασσα το δικό της στον Κύκλο Των Χαμένων Ποιητών… συγγνώμη πολιτικών θέλω να πω! Είδαμε σίγουρα την Ανταρσία Στο Μπάουντι, μιας και πήξαμε στο αντάρτικο των υποψήφιων οι οποίοι προτίμησαν τη μοναξιά του Ναυαγού από την Κρυφή Γοητεία Της Μπουρζουαζίας… και της κομματικής υποστήριξης. Τόση ανεξαρτητοποίηση ούτε στην Ημέρα Ανεξαρτησίας ένα πράμα! Είδαμε, δυστυχώς, πολύ από Ρώμη Ανοχύρωτη Πόλη, στις δικές μας ανοχύρωτες – όπως αποδείχθηκαν – πόλεις στις οποίες υποψήφιοι περιδιάβαιναν αμέριμνοι, σαν να μη συνέβη κάτι, σαν μια τυπική μέρα στη δουλειά ένα πράμα… Γιατί όχι βέβαια, αφού συμπρωταγωνιστούμε εθιμικά, κι όλοι μαζί στο Σιγά, Η Πατρίδα Κοιμάται…
Στην αφεντιά μου, πάντως, θα άρεσε, αν μπορούσα φυσικά να επιλέξω από sequels και remakes, που έτσι κι αλλιώς θα συνεχίσουν να προβάλλονται, να ξαναπαιζόταν – έστω μετά από την τελική καταμέτρηση και τις ενστάσεις των χαμένων – ολίγη από… Αβάσταχτη Ελαφρότητα Του Είναι… όχι από ακτιβισμό κι αντίσταση σε κάθε εισβολέα, ούτε από δηθενιά και ψευτοκουλτουριά. Απλά πεθύμησα να ξαναδώ τη Lena Olin με τα δερμάτινά της – οπωσδήποτε φορώντας το υμίψηλο καπέλο της – έτσι ντε για το φετίχ του πράγματος, να μαστιγώνει αλύπητα στο κρεβάτι τον Daniel Dei Lewis! Τί; δεν ταυτίζεστε; Κακώς, γιατί το θύμα είναι από τις λίγες φορές που θα δικαιωθεί, όχι μεταθανάτια, αλλά με κάποια Oscars, ενώ ο θύτης θα μείνει ανάμνηση, πιθανώς και φαντασίωση…
Κλείνω· σας καληνυχτώ, πάω να ψάξω στα DVD μου…
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στο ρόλο του Γκρούεζα στην ταινία τού Αλέκου Σακελλάριου «Υπάρχει και Φιλότιμο» (1965)